Η Σελήνη είναι ένα κεντρικό στοιχείο του ουρανού μας, φωτίζει τη νύχτα και μερικές φορές δείχνει ακόμη και το γκρίζο πρόσωπό της τις ώρες της ημέρας. Oι άνθρωποι παρακολουθούν τον κύκλο του ουράνιου σώματος για χιλιετίες. Ωστόσο, οι γνωστές κινήσεις της Σελήνης δεν ήταν πάντα αυτές που παρατηρούμε κάθε βράδυ στη σύγχρονη εποχή. Το φεγγάρι ήταν πολύ πιο κοντά στη Γη πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, και ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να απομακρύνεται από τη Γη με ρυθμό 3,8 εκατοστών ετησίως, καθώς η NASA ανακαλύφθηκε το 1994.

Όταν το Apollo 11 προσγειώθηκε στη Σελήνη το 1969, οι αστροναύτες τοποθέτησαν μια συστοιχία ανακλαστών στην επιφάνεια της Σελήνης - γνωστή ως Θάλασσα της Ηρεμίας. Ο ανακλαστήρας είναι κατασκευασμένος από ημικύβους λιωμένου πυριτίου, που ονομάζονται γωνιακοί κύβοι, τοποθετημένοι σε τετράγωνο πάνελ αλουμινίου. Όταν οι ακτίνες λέιζερ κατευθύνονται σε αυτό από τη Γη, αναπηδούν από τον ανακλαστήρα για να συλλεχθούν από επιστημονικά όργανα στον πλανήτη μας. «Η σεληνιακή εμβέλεια περιλαμβάνει την αποστολή μιας ακτίνας λέιζερ μέσω ενός οπτικού τηλεσκοπίου», δήλωσε ο Dr Jean Dickey το 1994. «Η δέσμη εισέρχεται στο τηλεσκόπιο όπου θα βρισκόταν το προσοφθάλμιο και η εκπεμπόμενη δέσμη επεκτείνεται ώστε να γίνει η διάμετρος του κύριου καθρέφτη και στη συνέχεια αναπηδά από την επιφάνεια προς τον ανακλαστήρα στη Σελήνη». Μέσω αυτής της διαδικασίας, η NASA υπολόγισε την απόσταση μεταξύ της Γης και της Σελήνης σε μια δεδομένη στιγμή.

Παρακολουθώντας δεδομένα απόστασης, οι αστρονόμοι ανακάλυψαν ότι η Σελήνη, στην πραγματικότητα, απομακρύνεται από τη Γη καθώς περιφέρεται. Η απόσταση μεταξύ των δύο διευρύνεται κατά 3,8 εκατοστά το χρόνο. Ωστόσο, αυτό το ποσοστό δεν μπορεί να παραμείνει σταθερό από τον σχηματισμό της Σελήνης περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, γιατί τα μαθηματικά θα έβαζαν τη Σελήνη και τη Γη στην ίδια θέση πριν από 1,5 δισεκατομμύρια χρόνια. 

Εξετάζοντας αρχαία, διαβρωμένα στρώματα ιζήματος στην Αυστραλία, οι ερευνητές μπόρεσαν να εξετάσουν τον Κύκλο του Milankovitch. Οι κύκλοι Milankovitch είναι φυσικοί κύκλοι που έχουν αλλάξει με την πάροδο του χρόνου και επηρεάζουν τη λήψη του ηλιακού φωτός. Αυτά περιλαμβάνουν το μήκος της τροχιάς της Γης και την κλίση του άξονά της. Περιλαμβάνουν επίσης τον κύκλο της κλιματικής μετάπτωσης. «Καθώς η Γη περιστρέφεται, ο άξονάς της ταλαντεύεται σε κύκλο»,  εξήγησε η επιστήμονας συγγραφέας Teresa Pultarova. «Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται αξονική μετάπτωση. Ως αποτέλεσμα, στην εποχή μας, ο άξονας δείχνει στον Βορρά προς το αστέρι Polaris, το οποίο είναι γνωστό ως το αστέρι του Βορρά». Στο μέλλον, θα δείχνει κάπου αλλού.

Συνδέοντας τις αποθέσεις ιζημάτων που διατηρούνται σε αρχαίους βράχους με αυτόν τον κύκλο, οι επιστήμονες υπέθεσαν ότι η Σελήνη ήταν πολύ πιο κοντά πριν από 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια όταν σχηματίστηκαν οι βράχοι. Ήταν περίπου 60.000 χιλιόμετρα (ή 37.282 μίλια) πιο κοντά στη Γη και μια μέρα είχε μόνο 17 ώρες.

«Είναι πολύ εκπληκτικό ότι η δυναμική του ηλιακού συστήματος στο παρελθόν μπορεί να προσδιοριστεί από μικρές παραλλαγές στα αρχαία ιζηματογενή πετρώματα. Ωστόσο, ένα σημαντικό σημείο δεδομένων δεν μας δίνει πλήρη κατανόηση της εξέλιξης του συστήματος Γης-Σελήνης». Έγραψαν οι Davies και Lantik. «Τώρα χρειαζόμαστε άλλα αξιόπιστα δεδομένα και νέες προσεγγίσεις μοντελοποίησης για να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της Σελήνης μέσα στο χρόνο. Και η ερευνητική μας ομάδα έχει ήδη ξεκινήσει το κυνήγι για την επόμενη σουίτα βράχων που μπορεί να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε περισσότερες ενδείξεις για την ιστορία του ηλιακού συστήματος».

Η εντύπωση ενός καλλιτέχνη για την πιο κοντινή Σελήνη πριν από περίπου τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια.

Η Ανατολή της Γης όπως φαίνεται από τη Σελήνη τον Δεκέμβριο του 1968.