Πόσες φορές δεν έχεις δει το πανάκριβο κρασί που επέλεξες, να μην καταλήγει στο ποτήρι μέχρι την τελευταία του σταγόνα, αλλά στο τραπέζι, ακόμα και στο μανίκι σου; Και αν ήταν μόνο για τους λεκέδες, το πρόβλημα θα ήταν μικρό. Εδώ έχουμε να κάνουμε με οικονομική «αιμορραγία», σπατάλη καλού προϊόντος, και πάνω απ’ όλα προσβολής του κύρους σου σαν λάτρη του κρασιού.



Σίγουρα υπάρχουν τόσα gadget που σου επιτρέπουν  να βγεις αλώβητος από τη μάχη, σίγουρα υπάρχει και εκείνη η καημένη πετσετούλα να τυλίξεις στο λαιμό του μπουκαλιού, για μια εικόνα όμως ζούμε. Και όταν παλεύοντας για την εικόνα, η πρώτη σταγόνα κυλήσει στο λαιμό και όχι στο κενό, οι υπόλοιπες ακολουθούν. Φυσική λέγεται…

Όλης της γης οι αγανακτισμένοι με  τους νόμους της βαρύτητας μπορούν να χαμογελάσουν τώρα. Αιώνες στασιμότητας έφτασαν στο τέλος τους. Η ώρα για την ανανέωση στα μπουκάλια του κρασιού έφτασε και είναι επαναστατική. Μόνο που δεν θα την καταλάβουν εύκολα. Όταν όμως ανοίξουν ένα και κάνουν την αγαπημένη τους κίνηση πάνω από το ποτήρι, τότε όλα θα είναι ξεκάθαρα.



Ο Daniel Perlman, βιοφυσικός στο πανεπιστήμιο Brandeis της Βοστώνης και λάτρης του κρασιού, παθών μάλλον, έσκυψε επάνω από το πρόβλημα και δεν σηκώθηκε παρά μόνο τρία χρόνια αργότερα με τη λύση έτοιμη!. Που τελικά ήταν και μπροστά στα μάτια μας και εύκολη.

Πέρασε ώρες και ώρες μπροστά σε μια οθόνη, παρατηρώντας κρασί να πέφτει από ένα μπουκάλι, μέσα στο ποτήρι. Συχνά, ο λαιμός του μπουκαλιού γέμιζε με μέρος του περιεχομένου που έπαιρνε το λάθος δρόμο. Και εκεί, σκέφτηκε  να φτιάξει ένα ανάχωμα.



Με τη  βοήθεια ενός φίλου του, χάραξαν ένα αυλάκι λίγο πριν το στόμιο. Το κρασί πλέον δεν γλιστρούσε στο λαιμό, παρά μόνο συγκεντρώνονταν και όταν το βάρος ξεπερνούσε κάποιο συγκεκριμένο σημείο, ακολουθούσε την υπόλοιπη ροή προς το ποτήρι.

Το τέλειο μπουκάλι είναι τόσο απλό και χρειάζονται ελάχιστες μετατροπές σε κάθε κατασκευαστή για να το υιοθετήσει. Και όμως η συμβολή του στην εξέλιξη είναι τεράστια.  Στην υγειά μας…