Την επιτυχημένη σειρά, “Γη της Ελιάς” λόγω της απαιτητικής καθημερινότητας δεν προλαβαίνω να την παρακολουθήσω συστηματικά. Ωστόσο, την τελευταία εβδομάδα, ένα τρέιλερ μου κίνησε το ενδιαφέρον και προσπάθησα να μην χάσω τα επεισόδιά της. 

Όποιος το παρακολουθεί, είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνει τι ήταν αυτό που μου τράβηξε την προσοχή. Για όσους δεν γνωρίζουν, πρόκειται για τη συγκλονιστική ερμηνεία της κας Βάσιας Παναγοπούλου, η οποία πήρε πάνω της όλο το βάρος των τελευταίων επεισοδίων και απέδειξε το πόσο σπουδαία ηθοποιός είναι.

Μια μάνα, μαθαίνει ξαφνικά ότι το παιδί της αυτοκτόνησε. Ένα νέο παλικάρι το οποίο έπεσε θύμα των εγκληματικών ενεργειών του πατέρα του. Στην πραγματικότητα κάποιοι άλλοι έδωσαν τέλος στη ζωή του με τρόπο που φάνηκε ότι ήταν αυτοκτονία. Μια νέα ζωή αφαιρέθηκε τόσο άδικα. Πώς να πεις σε μια μάνα ότι έφυγε το παιδί της; Πώς να χωρέσει στο μυαλό και την καρδιά της ότι δεν θα τον ξαναέβλεπε πια; Πόσο δύσκολη απόφαση να δεχθεί το αγόρι της να γίνει δωρητής οργάνων και να διακόψουν τη μηχανική υποστήριξη που τον κρατούσε στη ζωή; Πώς να μπορέσει να σταθεί εκείνη τη δυσβάσταχτη δοκιμασία του εθίμου της Μάνης- του μοιρολογιού με το παιδί της στο φέρετρο μέσα στο σπίτι τους; Πώς να αντέξει η διαλυμένη της ψυχή τη στιγμή όπου θα έπρεπε να του πει το τελευταίο αντίο, εκεί, μέσα στα χώματα; 

Η κα Παναγοπούλου, δεν υποδύθηκε απλώς μια σκηνή όπου μια μάνα έχασε τον μονάκριβο γιο της. Μας έδειξε από την αρχή μέχρι το τέλος όλη την παραπάνω δυσβάσταχτη δοκιμασία, κάνοντάς με προσωπικά να ξεχάσω ότι αυτό που παρακολουθούσα ήταν μέσα από ένα σήριαλ. Αυτό που εισέπραξα από κάθε δάκρυ, κάθε βλέμμα, κάθε παραμικρή κίνησή της,  κάθε οδυρμό της, ήταν ότι ζούσε στο έπακρο όλο αυτό που υποδυόταν λες και συνέβαινε στην πραγματικότητα. Κατόρθωσε να με παρασύρει και να νιώσω ότι σύμπασχα κι εγώ στο δράμα της ζωής της. Όσα λόγια και να προσπαθήσω να βρω για να αποδώσω τις συνταρακτικές εκείνες σκηνές, δεν θα τα καταφέρω. 

Όλο αυτό που είδα με πλημμύρισε με συναισθήματα και σκέψεις. Όπως, το ότι αρκεί μόνο ένας ρόλος για να δώσει την ευκαιρία σε έναν ηθοποιό να ξετυλίξει όλα αυτά τα μοναδικά που έχει να δώσει… Ότι η “μικρή” μας Ελλάδα έχει “μεγάλους” καλλιτέχνες οι οποίοι θα διέπρεπαν αν βρίσκονταν σε άλλη χώρα όπου τα “συστήματα” ξέρουν να τους υποστηρίζουν. Ότι ένας ηθοποιός δοκιμάζει συνεχώς τα όριά του και πόσο μπορεί να υποφέρει για να αποδώσει έναν ρόλο που εμείς βολικά και ωραία παρακολουθούμε από τον καναπέ του σπιτιού μας. Κι όπως λέει το τραγούδι του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι που ερμήνευσε ιδανικά ο αξέχαστος Δημήτρης Χορν: 

“Ηθοποιός σημαίνει φως.

Είναι καημός πολύ πικρός

και στεναγμός πολύ μικρός.”

 Και η κα Βάσια Παναγοπούλου αυτό το φως το εκπέμπει. 

Respect!