Χθες το βράδι κάθισα μέχρι αργά παρακολοθώντας την εξέλιξη της πυρκαγιάς στην Βαρυμπόμπη. Κάθε φορά που ένα μέρος της Ελλάδας καίγεται, η καρδιά όσων αγαπούν αυτήν την χώρα πονάει λίγο. Και δυστυχώς κάθε καλοκαίρι έχουμε έναν λόγο να πονάμε. Μια για την Βαρυμπόμπη, μια για την Εύβοια, μια για την Ρόδο, δυο για την Πελοπόννησο, αυτές τις μέρες οι εικόνες από τν Ελλάδα που φλέγεται μας πόνεσαν πάλι.

Αλλά εκείνη η πυρκαγιά που μας είχε πονέσει περισσότερο απ` όλες, ήταν τότε, το καλοκαίρι του΄18 στο Μάτι, όταν ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα βλέπαμε τις αθώες χαμένες ψυχές εκείνης της τρομερής καταστροφής.

Έχουν γραφτεί όσα θα μπορούσαν να γραφτούν για αυτήν την ιστορία και δεν χρειάζεται εδώ να γράψω τίποτα πάρα πάνω.

Καμιά φορά όμως μια μεγάλη καταστροφή, μπορεί να αποτελέσει δίδαγμα για το μέλλον.

Και η τρομερή εκατόμβη των νεκρών στο Μάτι, σώζει ζωές σήμερα.

Γιατί αυτό που μας έμεινε σαν δίδαγμα στην συλλογική συνείδηση και συγχρόνως σε εκείνους που έπρεπε, ήταν αυτή η μοιραία λέξη μέχρι τότε και σωτήρια σήμερα.

Η λέξη Εκκένωση.

Ήταν αυτό που δεν ίσχυε σαν πρώτο μέλημα μέχρι τότε, σε μια πυρκαγιά κυρίως, αλλά και σε άλλες καταστροφές, όπου το αν δεν μετακινηθούμε από εκεί που ζούμε ή που βρισκόμαστε περιστασιακά την στιημή μιας καταστροφής, κάνει την διαφορά ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο. 

Και είναι αυτό που έρχεται πρώτο στο μυαλό από τότε, όποτε βρισκόμαστε μπροστά σε μια καταστροφή.

Εκκένωση.

Δεν ξέρω πόσους νεκρούς θα είχαμε θρηνήσει χθες, από την πυρκαγια στην Βαρυμπόμπη, αλλά και σ` αυτήν που ακόμη μαίνεται στην Εύβοια και σε πόσες άλλες.

Αυτοί που θυσιάστηκαν εκείνο το βράδι, άδικα και αναίτια, σώζουν ζωές σήμερα,γιατί μας έμαθαν την μια λέξη που χρειαζόταν να μάθουμε.