Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε να πάρει μέρος στην κούρσα για την διαδοχή της ηγεσίας στο Κινάλ. Η ξαφνική ασθένεια της Φώφης Γεννηματά και η αποχώρηση της από τις εξελίξεις, έφερε μια πρωτοφανή κινητικότητα, καθώς οι υποψήφιοι άρχισαν να αυξάνονται κάθε μέρα, ευτελίζοντας κάπως την διαδικασία, λες και είδαν φως κι ανέβηκαν.

Ώσπου ξαφνικά προέκυψε και ο Γιώργος Παπανδρέου. Η πολιτική είναι ένα περίεργο παιχνίδι και συχνά γίνονται και συζητιώνται πολλά που δεν έρχονται ποτέ στο φως της δημοσιότητας. Είναι μάλλον προφανές το ότι ο Γιώργος Παπνδρέου έχει κάποια σχέση "ιδιοκτησίας", μ` αυτόν τον νεφελώδη πολιτικό χώρο, που δημιούργησε αρχικά ο παπούς του Γιώργος Παπανδρέου και στην συνέχεια πήρε καινούργια πνοή από τον πατέρα του Ανδρέα Παπανδρέου με την ίδρυση του Πασόκ.

Είναι προφανές επίσης εκτός  από τα όποια σχέδια, έχουν πιθανόν γίνει στο παρασκήνιο, ο Γιώργος Παπανδρέου, έχει στο μυαλό του κάποιες "ιστορικές" επιστροφές, όπως για παράδειγμα αυτή που έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974 και αυτήν που κατάφερε να κάνει ο πατέρας του το 1993, όταν όλοι υπολόγιζαν ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να επανέλθει εξ αιτίας της πολύ κακής κατάστασης της υγείας του, εξ αιτίας της οποίας έφυγε από την ζωή τρία χρόνια μετά , το 1996.

Επιστρέφοντας ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε ένα βασικό λάθος. Όταν έχεις ήδη υπάρξει Πρωθυπουργός και διαθέτεις το ανάλογο πολιτικό "μέγεθος", δεν επιστρέφεις, βάζοντας υποψηφιότητα μαζί με άλλους έξι υποψηφίους. Επιστρέφεις μόνο όταν σε καλέσουν. Αλλά αυτό είναι δική του υπόθεση

Στην διάρκεια της θητείας του στην πολιτική ο Γιώργος Παπανδρέου, έχει δείξει ότι είναι ένας ευγενής άνθρωπος, με καλές προθέσεις και καλές ιδέες, αλλά με πλήρη αδυναμία να διεκπεραιώσει ότι θα ήθελε να κάνει, με την ανάλογη ηγετική πυγμή.

Ωστόσο η έστω κι έτσι επιστροφή του έδωσε πνοή και ενδιαφέρον σ` αυτήν την κούρσα για την διαδοχής και επίσης έστρεψε τα φώτα της δημοσιότητας προς το ελαφρώς ξεχασμένο Κινάλ.

Η συμπαθής Φώφη Γεννηματά, που αυτές τις ώρες περνάει μια περιπέτεια ζωής, πιστώνεται με το γεγονός ότι κατάφερε να κρατήσει ζωντανό το Πασόκ-Κινάλ, αλλά δεν είχε κι αυτή την δυνατότητα να κάνει τίποτα πάρα πάνω.

Με τον Σύριζα ουσιαστικά ανύπαρκτο αντιπολιτευτικά και με συνεχείς λάθος επιλογές και τελματωμένο στις δημοσκοπήσεις, έχει μείνει ανοιχτό πεδίο σε όποιον θα ήξερε και θα μπορούσε να κάνει κάποια σοβαρή αντιπολίτευση. Ας μην ξεχνάμε ότι η απότομη άνοδος του Σύριζα τότε, οφείλεται στην "μετανάστευση" πρώην ψηφοφόρων του Πασόκ. Οπότε δυνητικά κάποιοι θα μπρορούσαν να επιστρέψουν, όπως και κάποιοι που στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν Νέα Δημοκρατία. Η μεγάλη ευκαιρία όμως έρχεται από την εμφανή αδυναμία του Σύριζα να ασκήσει αντιπολίτευση, σε μια πολύ περίεργη και μάλλον πρωτοφανή πολιτικά εποχή, όπου τα κύρια θέματα είναι η πανδημία, η κλιματική κρίση, οι απειλές της Τουρκίας και η συνεχόμενη οικονομική κρίση, καθώς η αύξηση των τιμών του πετρελαίου και των προϊόντων, θα μας οδηγήσουν σε έναν δύσκολο χειμώνα.

Η εποχή δεν ενδείκνυται για αντιπολίτευση του παρελθόντος, με ένα λόγο που είναι γεμάτο κούφια συνθήματα και ξύλινη ειδολωλατρεία. Αυτά έχουν περάσει.

Αν το Κινάλ μετά την εκλογή της καινούργιας ηγεσίας του, συνεχίσει με τα ίδια κουραστικά για "προοδευτική" διακυβέρνηση, που έχει πια γίνει συνώνυμη με την ανυπαρξία ουσίας και "νέες αλλαγές" κλπ. δεν πρόκειτα να πάει μακριά.

Δεν ξέρω καθόλου τι θα γίνει αν εκλεγεί ο Γιώργος Παπανδρέου. Όπως είπαμε πριν προσωπικά είναι συμπαθής, πολιτικά είναι ανύπαρκτος. Τα ίδια λάθη που κάνει όταν μιλάει, τα ίδια κάνει και πολιτικά. Πάσχει από μπερδεμα.

Από τους υπόλοιπους υποψήφιους οι δυο που ξεχωρίζουν είναι ο Νϊκος Ανδρουλάκης και ο Ανδρέας Λοβέρδος, που έχουν την απαιτούμενη σοβαρότητα. Ο Νίκος Ανδρουλάκης όμως είναι ακόμη πολύ νέος και θα αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και ίσως την αμφισβήτηση που αντιμετωπίζουν συχνά οι νέοι αρχηγοί.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει όλα εκείνα τα στοιχεία και την πείρα και τον λόγο να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που θα βρει μπροστά του την επόμενη περίοδο και έχει και την ικανότητα, να οδηγήσει το Κινάλ κάπου καλύτερα από εκεί που έχει σχετικά κολλήσει μετά την πτώση του Πασόκ.

Ο χώρος γενικά της αριστεράς τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκόσμια πάσχει από ιδέες. Έχει μείνει πολύ πίσω, σε μια εποχή που κινείται πολύ γρήγορα και ο παλιός διαχωρισμός ανάμεσα σε "δεξιά" και "αριστερά", που κάποτε ήταν αρκετός για να οδηγήσει ένα κόμα στην εξουσία, δεν είναι πια αρκετός.