Όταν στις 24 Φεβρουαρίου ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, πολλοί λογικοί άνθρωποι αναρωτήθηκαν ένα πράγμα, ιδίως από τότε που ρωσική "ειδική επιχείρηση", όπως την ονόμασε ο Πούτιν, αποσύρθηκε ηττημένη από την περιοχή του Κιέβου και άλλες στα βορειοδυτικά και επικεντρώθηκε στην περιοχή του Ντονμπάς. 

Για ποιο λόγο η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο, με έκταση 17.100.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, με τέτοιο τρόπο και με τέτοιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές, ενδιαφερόταν να προσαρτήσει την περιοχή του Ντονμπάς με συνολική έκταση της υπό προσάρτιση περιοχής γύρω στα 100.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Για να καταλάβουμε καλύτερα τα μεγέθη η Ρωσία είναι σχεδόν ίση σε έκταση με όση καταλαμβάνουν οι ΗΠΑ και η Κίνα μαζί. Οι ΗΠΑ είναι γύρω στα 9.834.000 τετρ, χλμ και η Κίνα 9.597.000 τετρ, χλμ. ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση με τις 27 χώρες που περιλαμβάνει είναι λίγο πάρα πάνω 4 εκ, τετρ. χλμ.

Αν υποθέσει κανείς ότι η Ρωσία φοβόταν μήπως κάποια στιγμή η Ουκρανία αποκλείσει τον στόλο της που έχει ορμητήριο της, τη θάλασσα του Αζόφ, αυτό ουσιαστικά το έλυσε, όταν με εκείνη την αιφνιδιαστική επιχείρηση κατέλαβε τη Κριμαία το 2014, οπότε ελέγχει και τις δυο πλευρές, που "κλείνουν" την θάλασσα του Αζόφ και μάλιστα ένωσε την Κριμαία με τα ρωσικά εδάφη απέναντι, με μια τεράστια γέφυρα-αυτοκινητόδρομο.

Το να προσπαθήσει όμως να μπει στο μυαλό του Πούτιν και της παρέας του που κυβερνά αυταρχικά την Ρωσία εδώ και περισσότερο 20 χρόνια, είναι μάλλον μια μάταια υπόθεση.

Μπορούμε να προσπαθήσουμε να υποθέσουμε τι μπορεί να σκέφτεται βλέποντας, τα εντελώς πρωτόγνωρα πράγματα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη χώρα του.

Αν κανείς μπορούσε να παρακολουθήσει από ψηλά τις οδικές αρτηρίες της Ρωσίας, θα έβλεπε ότι όλοι οι δρόμοι που οδηγούν σε γειτονικά κράτη, από την Φινλανδία, μέχρι την Λιθουανία, την Γεωργία, το Καζακστάν και τη Μογγολία, θα έβλεπε, τεράστια κονβόι από χιλιάδες αυτοκίνητα που μεταφέρουν ακόμη περισσότερες χιλιάδες ανθρώπους, που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα για να αποφύγουν την μερική επιστράτευση, που κατά πάσα πιθανότητα θα τους έστελνε σε σίγουρο θάνατο, για έναν πόλεμο που αποφάσισε ο Πούτιν και που προφανώς δεν ενστερνίζονται.

Υποθέτω πως κανείς δεν θα πήγαινε με χαρά σε πόλεμο παρά μόνο αμυντικά, για να σώσουν τις ζωές τους, του δικούς τους και την περιουσία τους από κάποιον ειβολέα. Όπως ακριβώς δηλαδή συνέβη με τους Ουκρανούς που συνέρρεαν από κάθε γωνιά της γης για να πολεμήσουν για την πατρίδα τους.

Όμως τέτοια μαζική φυγή ανθρώπων προκειμένου να αποφύγουν την επιστράτευση δεν έχει συμβεί ποτέ στα χρονικά της παγκόσμιας Ιστορίας.

Πρόκειται για έναν ακόμη διασυρμό που αυτή τη μεριά προέρχεται από την καρδιά της ρωσικής κοινωνίας. Τους προηγούμενους μήνες που ο πόλεμος αφορούσε κάποιους άλλους που δεν τους γνώριζαν, μπορούσαν να κάθονται άνετα στον καναπέ τους και να δηλώνουν σε δημοσκοπήσεις την υποστήριξη τους στον πόλεμο,

Η αληθινη εικόνα, η πιο αληθινή δημοσκόπηση που θα μπορούσε να γίνει είναι αυτή που βλέπουμε στους δρόμους της Ρωσίας που οδηγούν σε άλλα κράτη, όπως και στα αεροδρόμια της, όπου όσοι έχουν την οικονομική άνεση φεύγουν μακριά πληρώνοντας ακόμη και 25.000 δολάρια για μια θέση, που θα τους οδηγήσει σε ασφαλές έδαφος.

Όπως είναι τα πράγματα τώρα ο Πούτιν δεν έχει και πολλές επιλογές. Κανείς δεν ξέρει τι αποτελέσματα θα φέρει η μερική επιστράτευση, σε ένα στράτευμα που πάσχει σε κάθε τομέα της λετουργίας του. Η διαφθορά στην Ρωσία είναι κάθετη και ξεκινάει από το κεφάλι προς τα κάτω. Αυτούς που είναι στο κεφάλι τους γνωρίζουμε κατά κάποιο τρόπο. Είναι οι Ρώσοι ολιγάρχες, με τις αμύθητες περιουσίες και τα τεράστια γιοτ που έχουν βρει καταφύγιο - όσα δεν κατασχέθηκαν από τη Δύση - σε λιμάνια κυρίως της Τουρκίας.

Αλλά και να καταφέρει να βρει τις 300.000 που θα πήγαιναν στην επιστράτευση, είναι αμφίβολο το τι θα μπορέσουν να καταφέρουν και το πιθανότερο είναι να προστεθούν στα ήδη χιλιάδες θύματα αυτού του πολέμου. Η δομική διαφθορά και στο στράτευμα έχει αφήσει τον ρωσικό στρατό με βασικές ελλείψεις, που όσο περνάει ο καιρός γίνονται πιο εμφανείς.

Παρά τις επιφυλάξεις για την συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία που εξέφρασαν οι ηγέτες της Κίνας και της Ινδίας στην συνάντηση που είχαν με τον ίδιο τον Πούτιν προ ημερών στο Ουζμπεκιστάν, καθώς η παγκόσμια κρίση που έχει προκύψει έχει αρχίσει να πλήττει και τα δικά τους συμφέροντα, ο Πούτιν έκανε ακριβώς το αντίθετο κηρύσσοντας την μερική επιστράτευση και επιλέγοντας την κλιμάκωση αντί γιά την αποκλιμάκωση που του ζήτησαν, πράγμα που προφανώς τους δυσαρέστησε, αυτούς που κατά τον ίδιο θα ήταν το στήριγμα του στον καινούργιο κόσμο που ονειρεύεται,

Το έσχατο πλάνο του Πούτιν για να αντιμετωπίσει τα πλήγματα που δέχεται ο ρωσικός στρατός από την ουκρανική αντεπίθεση, είναι αυτό το δημοψήφισμα - παρωδία που προκήρυξε στις περιοχές του Ντονμπάς που θέλει να προσαρτήσει, όπου οι ψηφοσυλλέκτες πήγαιναν από πόρτα σε πόρτα με την συνοδεία στρατιωτών για να αναγκάσουν όσους εύρισκαν να ψηφίσουν. Είναι απορίας άξιο πως το αποτέλεσμα ήταν λιγότερο από το 100%. Βγήκε ένα σταλινικό νούμερο λίγο πιο κάτω.

Το πιο πιθανό είναι οι κάτοικοι αυτών των περιοχών σε ηλικία στράτευσης, να βρεθούν σε λίγες μέρες στο μέτωπο με ρωσικές στολές.

Οπότε αυτές τις μέρες θα προσαρτίσει αυτές τις περιοχές στην Ρωσία και  στην συνέχεια εφόσον θα τις θεωρεί ρωσικό έδαφος, αν δεχτεί επίθεση θα έχει, κατά τον ίδιο, το δικαίωμα να τις προστατεύσει με κάθε μέσον, ακόμη και με την χρήση πυρηνικών όπλων, όπως με σαφήνεια είπε και ο "υπαρχηγός" του, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, που έχει αποκτήσει ειδικότητα στο να φοβερίζει τη Δύση, κάθε τόσο, με χρήση πυρηνικών. 

Αυτό που γνωρίζουμε όλοι είναι το ότι αν κάποιος κάνει χρήση πυρηνικών, τα επόμενα δευτερόλεπτα θα εκτοξευτούν εκατοντάδες ή και χιλιάδες πυρηνικά, που θα πλήξουν και αυτόν που έκανε την αρχή.

Παρ`όλα αυτά που λένε οι Ρώσοι, είναι αρκετά δύσκολο να  πραγματοποιήσει αυτές τις απειλές, και είναι μάλλον σίγουρο ότι οι Ουκρανοί δεν πρόκειται να σταματήσουν την αντεπίθεση τους.

Αλλά όταν έχεις να κάνεις με μια τρελή παρέα που έχει στα χέρια της μια πυρηνική δύναμη, κανείς δεν μπορεί να είναι και σίγουρος μέχρι που μπορεί να φτάσει...