Τις τελευταίες μέρες σε ολόκληρη τη Δύση τα Μέσα Ενημέρωσης είναι γεμάτα με δακρύβρεχτες αναλύσεις, για την "ήττα" των Αμερικανών στο Αφγανιστάν και την ταχεία επικράτηση των Ταλιμπάν, τις συγκρίσεις με την αποχώρηση των Αμερικανών από το Βιετνάμ και τις εικόνες από την τότε "εκκένωση της Σαιγκόν, με τους Αμερικανούς να επιβιβάζονται κακήν κακώς στα ελικόπτερα από την ταράτσα της πρεσβείας τους.

Αυτοί που επιβιβάστηκαν έντρομοι στα αεροπλάνα αυτή τη φορά δεν ήταν οι Αμερικανοί και κανένας Δυτικός άλλης χώρας. Ήταν οι Αφγανοί.

Αν πρόσεχε κανείς καλύτερα θα έβλεπε, οτι οι υπάλληλοι των δυτικών πρεσβειών, αποχώρησαν άνετα και ανενόχλητα , με τους Ταλιμπάν να επιτηρούν απλώς την τάξη ώστε να μην υπάρξουν απρόοπτα.

Ήταν κι αυτό, όπως και πολλά άλλα μέρος της συμφωνίας των Αμερικανών με τους Ταλιμπάν.

 Είναι πολύ διαφορετικές καταστάσεις και οι βιαστικές αναλύσεις οφείλονται σε ανθρώπους που δεν μπορούν να διακρίνουν την αλήθεια πίσω από τα φαινόμενα.

 Είναι και γιατί δεν καταλαβαίνουν πως σκέφτονται οι Αμερικανοί.

Αν ήθελε κανείς να καταλάβει τους αληθινούς λόγους της αποχώρησης των Αμερικανών, δεν είχε παρα να παρατηρήσει την βιαστική φυγή του Αφγανού Προέδρου Γάνι, με όλα τα υπάρχοντα του φορτωμένα σε τέσσερα αεροπλάνα και σε ένα ελικόπτερο τόσο φορτωμένο με δολάρια που μερικά ξεχείλιζαν από τις πόρτες.

Η αληθινή αποστολή των Αμερικανών στο Αφγανιστάν τελείωσε με τον θάνατο του Οσάμα Μπιν Λάντεν, από Αμερικανούς πεζοναύτες, σε μια αποστολή θρίλερ κινηματογραφικού τύπου, στο συκρότημα που διατηρούσε στο Πακιστάν, επί Προεδρίας Ομπάμα. Ήταν τότε που ουσιαστικά τελειώσε η δράση της Αλ Κάιντα, παρ` όλο που "τυπικά" υφίσταται ακόμη έχοντας επικέφαλής τον υπέργηρο και όχι σε καλή υγεία, υπαρχηγό του Οσάμα Μπιν Λάντεν, το Αιγύπτιο Αλ Ζαουάχρι. Η δράση της Αλ Κάιντα περιορίζεται πια σε κάποιες περιφερειακές δράσεις σε χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας. Η Αλ Κ¨αιντα ήταν χρήσιομη και για τους Ταλιμπάν τότε, αλλά τώρα δεν είναι.

Η δεύτερη αλλά μάλλον ευκαιριακή αποστολή των Αμερικανών ήταν να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν τις βάσεις για ένα καινούργιο κράτος στο Αφγανιστάν στα πρότυπα των Δυτικών Δημοκρατιών. Αυτό όμως δεν ήταν σκοπός ζωής. Ήταν ευκαιριακό , καθώς και οι ίδιοι οι Αμερικανοί γνωρίζουν, ότι οι κοινωνίες του Ισλάμ, απέχουν πολύ από τα πρότυπα της Δύσης και του Διαφωτισμού, καθώς ιστορικά διανύουν τον δικό τους Μεσαίωνα.

Τα προβλήματα στην δημιουργία μιας σύγχρονης κοινωνίας στο Αφγανιστάν φάνηκαν μετά τα πέντε πρώτα χρόνια, από την επέμβαση των Αμερικανών το 2001. Και κάθε χρόνο γίνονταν χειρότερα. Ήταν μια εκτεταμένη διαφθορά που ξεκινούσε από το ίδιο το κράτος και τους φορείς του και επεκτεινόταν σε κάθε βαθμίδα της ιεραρχίας. Είναι τα συνηθισμένα φαινόμενα που παρατηρούνται σε όλα τα κράτη που δεν έχουν αναπτύξει θεσμούς ελέγχου. Και πως να τους αναπτύξουν, όταν οι ίδιοι οι φορέις του κράτους και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, είναι οι εστίες της διαφθοράς.

Από τα περίπου 2 τρις δολάρια, που ξοδεύτηκαν  για την δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους στο Αφγανιστάνοι Αμερικανοί υπολογίζουν ότι τα μισά πήγαν στις τσέπες λρατικών λειτουργών και άλλων επιτηδείων. Ο ίδιος ο Πρόεδρος Γάνι πρέπει να διέφυγε με πάνω από ένα δις δολάρια σε ρευστό και ποιος ξέρει και τι άλλο αποκόμισε στην θητεία του.

Έχοντας αυτά υπόψη τους οι Αμερικανοί είχαν αρχίσει τις επαφές με τους ηγέτες των Ταλιμπάν, εδώ και πέντε ως δέκα χρόνια, που γενικά τους εύρησκαν πιο αξιόπιστους συνομιλητές, από την ίδια την Αφγανική Κυβέρνηση και του φορέις της.

ΟΙ διαπραγματεύσεις με του Ταλιμπάν, σε σχέση με την αποχώρηση των Αμερικανών κρατησαν γύρω στα πέντε χρόνια και ολοκληρώθηκαν μόλις πέρσι, όταν ο Πρόεδρος Τραμπ υπέγραψε την τελική συμφωνία και το χρονοδιάγραμμα της σταδιακής αποχώρησης των Αμερικανικών στρατευμάτων, μέχρι την σημαδιακή ημερομηνία της 11ης Σεπτεμβρίου φέτος, που κλείνουν και 20 χρόνια από το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης.

Στρατηγικά το Αφγανιστάν δεν έχει πια ιδιαίτερη σημασία για τους Αμερικανιούς, που δεν ήθελαν πια να έχουν ανάμιξη στο ποιος και πως θα κυβερνήση το Αφγανιστάν, καθώς μέσα στο παλίσιο της συμφωνίας, ήταν και το να αναλάβουν την εξουσία οι Ταλιμπάν.

Για τους Αμερικανούς το πως θα διαχειριστούν την εξουσία οι Ταλιμπάν, είναι κυρίως πρόβλημα των ίδιων και του Αφγανικού λαού. Ο κάθε λαός είναι υπεύθυνος για την δική του μοίρα. ΈΧουν δωθεί κάποιες εγγυήσεις για την μετάβαση της εξουσίας , αλλά και για το είδος της διακυβέρνησης των Ταλιμπαν, αλλά αυτά είναι σχετικά

Εξ άλλου αυτοί που πιθανόν να έχουν προβλήματα, μπορεί να είναι οι Ευρωπαίοι αν δημιουργηθεί ένα καινούργιο μεταναστευτικό κύμα, οι Ρώσοι που φοβούνται την διείσδυση των Ταλιμπάν, στο γειτονικά και δικής του επιρροής Τατζικιστά και Ουζμπεκιτάν και οι Κινέζοι που το Αφγανιστάν συνορεύει με την κινέζικη περιοχή που κατοικούν οι Ουιγκούροι με τους οποίους έχουν προβλήματα οι ΚΙνέζοι.

Οι Αμερικανοί με δυο ωκεανούς να του χωρίζουν από τον υπόλοιπο κόσμο, δεν έχουν πρόβλημα ούτε με τους Ταλιμπάν, ούτε με την μορφή της τρομοκρατίας που αντιμποπροσώπευε η Αλ Κάιντα. Εξ άλλου μέσα σ` αυτήν την εικοσαετία έχουν δημιουργήσει ένα τεράστιο αντιτρομοκρατικό δίκτυο σε όλο τον κόσμο.

Άλλοι μπορέι να έχουν προβλήματα, αλλά όχι οι Αμερικανοί, που δεν έχουν πια κανέναν λόγο να ξοδεύουν δικά τους χρήματα και να πεθαίνουν δικοί τους στρατιώτες, για να προστατεύονται οι Ευρωπαίοι ή όποιοι άλλοι.

ΟΙ Αμερικανοί έχουν τα δικά τους εσωτερικά προβλήματα, με την στήριξη της οικονομίας τους που επλήγη από την πανδημία και τα προβλήματα του παρόντος και του μέλλοντος που αντιπροωπεύει ο ανταγωνισμός με την Κίνα.

Και οι ίδιοι οι Αμερικανοί πολίτες, δεν θέλουν πια να έχουν τον ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα.

Σ` ένα κόσμο με καινούργια προβλήματα, πανδημίες και κρίσεις περιβάλλοντος ο καθένας καλύτερα να προσέχει τα δικά του.

Και το ίδιο κάνουν και οι Αμερικάνοι.