Ο Γιώργος Τράγκας κατέληξε σήμερα στην ΜΕΘ του νοσοκομείου Σωτηρία μετά από μια βδομάδα στην εντατική και στην διασωλήνωση και μετά από επιπλοκές στην ήδη επιβαρυμένη υγεία του.

Ο Γιώργος Τράγκας ήταν γνωστός για την δημοσιογραφική του δουλειά σε τηλεόραση, ραδιοφώνο, εφημερίδες και περιοδικά και ξεχώριζε για τον έντονο και συχνά ακραίο λόγο του, που του δημιουργούσε φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς.

Η εποχή του κορωνοϊού τον οδήγησε σε ακραίες αντικυβερνητικές τοποθετήσεις, ενώ η εποχή των εμβολίων εδώ και έναν χρόνο τον οδήγησε στην δημιουργία ενός πολιτικού σχηματισμού τον Φεβρουάριο του 2021, με το όνομα "Ελεύθεροι Έλληνες" που ακολουθούσε την πολιτική τακτική αντίστοιχων ακροδεξιών κυρίως σχηματισμών που έχουν εμφανιστεί στις ΗΠΑ, όπως οι G-Anon που πρωτοστάτησαν στην κατάληψη του Καπιτώλιου και που βασικά στρέφονται κατά των εμβολίων και της υποχρεοτικότητας, θεωρώντας τους εμβολιασμούς, τις μάσκες κλπ.  ως φασιστικά μέτρα. Δηλαδή στον χώρο της "ψεκασμένης" συνωμοσιολογίας.

Ενδεικτική της αντιεμβολιαστικής τοποθέτησης, ήταν - μετά από άλλες γραφικές προσωπικότητες - η ένταξη του γνωστού για τις αντιεμβολιαστικές του θέσεις Γρηγόρη Πετράκου, σε σημαντική θέση στον πολιτικό του σχηματισμό.

Έχοντας επιλέξει την οξεία αντιπαράθεση με την Κυβέρνηση στο θέμα των εμβολίων ο Γιώργος Τράγκας, δεν είχε και ο ίδιος εμβολιαστεί.

Κανονικά ένας άνθρωπος με τοσο επιβαρυμένη υγεία όπως ο Γιώργος Τράγκας, καθώς από χρόνια έπασχε από διαβήτη με διάφορες επιπλοκές και σχετικά υπέρβαρος θα έπρεπε να έχει σπεύσει να εμβολιαστεί από τους πρώτους, καθώς το συντριπτικό ποσοστό αυτών που νοσούν βαριά και τελικά καταλήγουν, έχουν υποκείμενα νοσήματα. Έχοντας όμως επιλέξει και πολιτικά την θέση του αντιεμβολιασμιού, δεν εμβολιάστηκε και ο ίδιος, παίζοντας την ζωή του κορώνα-γράμματα.

Όταν έγινε γνωστό και ότι είχε νοσήσει, όσοι καταλαβαίνουν, ήξεραν πως μόνο από θαύμα θα γλύτωνε.

Δυστυχώς για τον ίδιο δεν κατάφερε να ξεπεράσει τις καταστροφικές παρενέργειες της νόσησης καθώς φοβόταν περισσότερο τις όποιες παρενέργειες του εμβολίου. Μια καταστροφική επιλογή που τελικά του στοίχισε την ζωή του.

Η περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου

Από τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου και το Πασόκ κυριάρχησαν στην πολιτική σκηνή μετά την Μεταπολίτευση, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο μεγάλος γιος του Ανδρέα, είχε λάβει από πολλούς τον τίτλο του "Πρίγκιπα" του Πασόκ.

Στα πρώτα χρόνια χρόνια της κυριαρχίας του Πασόκ, ο Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκε επικεφαλής του Υπουργείου Νέας Γενιάς κάτι που του έδινε το απαραίτητο προσόν κάποιας κυβερνητικής θητείας και την τριβή με τα πολτικά πράγματα.

Ωστόσο η πρώτη πραγματικά μεγάλη "πολιτκή" στιγμή του Γιώργου Παπανδρέου ήταν ο επικήδειος που εκφώνησε για τον πατέρα του Ανδρέα Παπανδρέου που ξεκινούσε με την φράση "Άκουσες τα νέα πατέρα:...". Ένας πραγματικά εμπνευσμένος κα συγκινητικός επικήδειος, που έκανε πολλούς να είναι σίγουροι, ότι το Πασόκ διέθετε τον απαραίτητο συνεχιστή της πολιτικής δυναστείας Παπανδρέου, όταν θα ερχόταν η εποχή του.

Και πραγματικά αυτή η στιγμή ήρθε κάποια χρόνια αργότερα όταν ο Κώστας Σημίτης του παραχώρησε το "δαχτυλίδι" της διαδοχής, μια πραγματικά περίεργη πρακτική, που σήμερα μοιάζει τελείως εκτός εποχής.

Φρέσκος ακόμη στην ηγεσία του Πασόκ, ο Γιώργος Παπανδρέου έχασε φυσιολογικά τότε από τον Κώστα Καραμανλή που είχε εισπράξει όλη την δυασρέσκεια από την διακυβέρνηση του Κώστα Σημίτη.

Η πραγματική στιγμή του Γιώργου Παπανδρέου ήρθε πέντε χρόνια αργότερα και με την φθορά που είχε η Κυβέρνηση Καραμανλή από την οικονομική κρίση που είχε ξεσπάσει παγκόσμια το 2008, η επιλογή του Πασόκ φαινόταν νομοτελειακή.

Ήταν όμως αυτή η κατάλληλη στιγμή για να αναλάβει κανείς την διακυβέρνηση μιας χώρας;

Η εξουσία είναι μεγάλο δέλεαρ και χρειάζεται πραγματικά μεγάλη εμπειρία για να μπορέσει κανείς να αποφύγει να κερδίσει τις εκλογές.

Όμως αυτό ξεωρίζει τους διορατικούς πολιτικούς από τους μη διορατικούς. Όταν βλέπει το οικονομικό τσουνάμι να έχει φτάσει ήδη στις παραλίες, το να αναλάβεις την εξουσία και το τσουνάμι να ξεσπάσει επάνω σου, ισούται συχνά με ΄πολιτική αυτοκτονία.

Ο Γιώργος Παπανδρέου όχι μόνο δεν προσπάθησε να αποφύγει τις εκλογές, αλλά ζητώντας επίμονα εκλογές τις επέσπευσε. Και στην διάρκεια του προεκλογικού αγώνα εκστόμισε εκείνο το φοβερό "λεφτά υπάρχουν" που χάραξε για πάντα αρνητικά την πολιτική του σταδιοδρομία.

Τι θα έκανε ένας πιο ικανός και διορατικός πολιτικός; Πρώτον δεν θα ζητούσε επίμονα εκλογές, αλλά θα προσπαθούσε να τις καθυστερήσει, ώστε η "καυτή πατάτα" να μην σκάσει στα χέρια του,αλλά στα χέρια του αντιπάλου του.

Επειδή όμως η επιλογή το χρόνου των εκλογών ανήκει στην Κυβέρνηση και όχι στην αντιπολίτευση, θα έπρεπε να είχε λειτουργήσει διαφορετικά. Ο Κώστας Καραμανλής, κάνοντας σωστά για λογαριασμό του και για το κόμμα του, επέσπευσε τις εκλογές, ώστε να μην χρεωθεί ο ίδιος και το κόμμα του την προσφυγή στο Νομισματικό Ταμείο και τα μνημόνια που θα ακολουθούσαν. Είχε μάλιστα φροντίσει να προφυλαχτεί για το μέλλον, επισημαίνοντας την μεγάλη κρίση που ερχόταν και ζητώντας μέτρα λιτότητας. Ο Γιώργος Παπανδρέου αντίθετα και μην διαθέτοντας την απαραίτητη διορατικότητα, όχι μόνο είπε "λεφτά υπάρχουν", αλλά συγχρόνως υποσχέθηκε διανομή ποσού ενός δισεκατομμυρίου δραχμών στους πιο οικονοιμικά ασθενείς και αρνήθηκε να επιβάλει μέτρα λιτότητας αν εκλεγεί.

Αυτές είναι καλές - αν και λαϊκίστικες - πολιτικές όταν τα πράγματα είναι ήρεμα και η οικονομία είναι ανέφελη.

Είναι όμως καταστροφικές επιλογές όταν η οικονομία βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Τι θα ήταν σοφό να κάνει τότε ο Γιώργος Παπανδρέου. Να προσπαθήσει να παρατείνει τον χρόνο των εκλογών. Αν βλέποντας επίσης ότι δεν μπορούσε να το εξασφαλίσει, να έπαιρνε την σωστή και δύσκολη απόφαση να εξαγγείλει την καταστροφική κρίση που ερχόταν και να προαναγγείλει αυστηρά μέτρα λιτότητας, πολύ πιο αυστηρά από αυτά που είχε εξαγγείλει ο Κώστας Καραμανλής. Έτσι ή θα έχανε τις εκλογές και η κρίση θα "εσκαγε" στα χέρια, οπότε εκείνος θα ερχόταν μετά πιθανόν ως "σωτήρας". Ή αν κέρδιζε τις εκλογές θα επέβαλε τα μέτρα λιτότητας που ήταν απαραίτητα ώστε να αποφύγουξμε το Νομισματικό Ταμείο και τα Μνημόνια.

Αυτό όμως θα ήταν μια απόφαση που θα την έπαιρνε μόνο ένας "μεγάλος" πολιτικός.

Κατά το κοινώς λεγόμενο "δεν πας ξυπόλητος στα αγκάθια".

Ο Γιώργος Παπανδρέου πήγε και φυσιολογικά χρέώθηκε το βάρος των Μνημονίων,ενώ ακόμη δεν μπορεί να αποφύγει την φράση "λεφτά υπάρχουν" που σημάδεψε την πολιτική του καριέρα.

Στην διάρκρεια επίσης της σύντομης πρωθυπουργικής θητείας του, επιλέγοντας αιφνίδια την προσφυγή σε δημοψήφισμα για τα μνημόνια, δεν είχε το σθένος να υπερασπιστεί την επιλογή του και έγινε ο πρώτος Πρωθυπουργός που στην ουσία "καθαιρέθηκε" από τον Νικάλα Σαρκοζί και την Μέρκελ σε εκέινη την δραματική συνάντηση στο Μόντε Κάρλο.

Η πρόσφατη περιπέτεια με την υποψηφιότητα του, αποτελκεί επίσης ένα μνημείο λάθος επιλογής.

Όταν έχεις διατελέσει Πρωθυπουργός και διαθέτεις ένα ιστορικό όνομα, δεν πας να γίνεις ευκαιριακά ένας συνυποψήφιος μην πάει και ξαναγίνεις Πρίεδρος του Πασόκ ή του ΚΙνάλ.

Αν έχει διατελέσει Πρωθυπουργός, επιστρέφεις μόνο αν σε καλέσουν να επιστρέψεις ως "σωτήρας".

Αλλιώς περιμένεις και αν χρειαστεί περιμένεις για πάντα κι ας μην γίνει ποτέ.

Αυτό κάνουν όσοι είναι πραγματικά "μεγάλοι" πολιτικά.

Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν διαθέτει αυτό το χάρισμα της κατανόησης των "μεγεθών" στην πολιτική,, οπότε χάνοντας και μάλιστα συντριπτικά από το Νίκο Ανδρουλάκη, ουσιαστικά ¨"συρίκνωσε" τον εαυτό του στο πραγματικό του μέγεθος.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας ευγενής και καλλιεργημένος άνθρωπος σε ΄προσωπικό επίπεδο, με ενδιαφέρουσες πολιτικά ιδέες που όμως ποτέ δεν είχε ιδέα πως να τις κάνει πραγματικότητα, που με μια σειρά καταστροφικών επιλογών έγινε "από πρίγκιπας, φτωχός".