Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης αυτές τις μέρες διανύουν την "περίοδο των λυγμών". Τα δάκρια για την Δύση που ηττήθηκε άλλη μια φορά και δεν κατάφερε να επιβάλλει το μοντέλο της στα κακοτράχαλα εδάφη του Αφγανιστάν και την συνήθη χαιρεκακία για τους Αμερικανούς που έχασαν το Αφγανιστάν μετά από έναν "πόλεμο" που κράτησε 20 ολόκληρα χρόνια.

Καμιά φορά σε κάνουν όλα αυτά να αναρωτιέσαι αν  "σύγχρονη δημοσιογραφία" σημαίνει να μην ξέρεις τι λες.

Όπως συμβαίνει συχνά τα περισσότερα από αυτά που γράφονται είναι υποκριτικά ή ανιστόρητα ή και τα δυο.

Κανείς δεν ενδιαφέρεται στην πράξη για το Αφγανιστάν και για το τι θα συμβεί εκεί. Αν υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον είναι για τις γεωπολιτικές εξελίξεις που θα προκύψουν και ακόμη περισσότερο για τις λεγόμενες "σπάνιες γαίες" που διαθέτει το Αφγανιστάν και τα κοιτάσματα λιθίου που αναμένουν να βρουν το ποιος θα τα εκμεταλλευτει. Υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον για την μοίρα που θα έχουν οι γυναίκες στο Αφγανιστάν που είναι πιθανόν να επιστρέψουν στον Μεσαίωνα κι ακόμα πάραπέρα, αλλά το ενδιαφέρον δεν φτάνει μέχρι να προσφαρθεί κανείς να υιοθετήσει μικρά Αφγανεζάκι και από ενδιαφέρον στα λόγια είμαστε υπερπλήρεις.

Για να είμαστε ακριβείς λοιπόν και για να κατάλαβουμε εκεί, θα πρέπει κατ` αρχάς να πούμε ότι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν κράτησε περίπου οκτώ εβδομάδες, όσο χρειάστηκε για τους Αμερικανούς να διώξουν τους Ταλιμπάν από την Κυβέρνηση και να τους στείλουν στα βουνά. όπου συνέχισαν να τους βομβαρδίζουν, αλλά πια μόνο μεμονωμένα και περιστασιακά.

Μετά τις οκτώ εβδομάδες ο κύριος όγκος των Αμερικανικών δυνάμεων πήγε στο Ιράκ για να συνεχίσει εκεί τις επιχειρήσεις του.

Αυτό που συνέβαινε μετά από αυτές τις οκτώ εβδομάδες του πολέμου, ήταν σποραδικές αψιμαχίες ανάμεσα σε μικρές ομάδες Ταλιμπάν με εξ`ίσου μικρές μονάδες Αμερικανών, ή και κάποιων άλλων από το Νάτο. Μεγάλη σύγκρουση που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε"πόλεμο" δεν έχει υπάρξει από το 2001. Αυτό που γινόταν στο Αφγανιστάν λέγεται "ανταρτοπόλεμος" και καμιά δύναμη κατοχής δεν έχει καταφέρει ποτέ να το αντιμετωπίσει, γιατί απλούστατα πρόκειται για μικροσυγκρούσεις, που έχουν το χαρακτηριστικό της ενέδρας ή για επιθέσεις αυτοκτονίας και που συνήθως έχουν μεγάλο κόστος σε ζωές από τις δυνάμεις που έχουν πραγματοποιήσει την στρατιωτική κατοχή. Στην διάρκεια των οκτώ εβδομάδων του πολέμου οι Αμερικανοί δεν είχαν καμία απώλεια. Αλλά τα πράγματα άλλαξαν στην διάρκεια των 20 χρόνων του ανατρτοπόλεμου.Οι Αμερικανοί είχαν περίπου 2.500 νεκρούς στο Αφγανιστάν που γίνονται 7.000 αν προσθέσουμε και τους 3.500 συμβαισούχους που βρήκαν το θάνατο εκεί, ενώ οι απώλειες του Αφγανικού στρατού και της αστυνομίας ανέρχονται περίπου στις 66.000. Οι Ταλιμπάν υπολογίζεται να έχασαν πάνω από 50.000 μαχητές, αλλά ο ακριβής αριθμός τους δεν θα γίνει ποτέ γνωστός. Ένα πολύ μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Κάποιο άλλοι πιο αιμοβόροι κατακτητές, όπως οι Ναζί φερ`ειπείν αντιμετώπιζαν τον αναταρτοπόλεμο με εκτελέσεις αμάχων, μια αποκρουστική μέθοδο επιβολής.

Οι Αμερικανοί σχεδίαζαν την αποχώρηση τους από το 2010, εξ αιτίας τοτυ μεγάλου κόστους και σε χρήματα και σε ανθρώπινες ζωές, αλλά την οριστική απόφαση την πήραν μετά τον θάνατο του Μπιν Λάντεν.

Ποτέ στη Ιστορία, καμία στρατιωτική κατάκτηση δεν άντεξε στον χρόνο.

Κάποτε στα χρόνια τις Ιστορίας οι Πέρσες, ως η μεγάλη στρατιωτική δύναμη της εποχής είχε μεγάλες κατακτήσεις, που τερματίστηκαν όταν επιχείρησε να κατακτήσει την Ελλάδα. Στους επόμενους αιώνες η Περσία σταδιακά αποχώρησε από όλες τις κατακτήσεις της. Ο Μέγας Αλέξανδρος στην συνέχεια είχε καταφέρει να κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου, με κατακτήσεις που έφταναν μέχρι τα Ιμαλάια, συμπεριλαμβανομένων και των εδαφών του σημερινού Αφγανιστάν, αλλά με το πέρασμα του χρόνου όλα έγιναν καπνός. Το ίδο συνέβη αργότερα και με τους Ρωμαίους και τους Βιζαντινούς και τις άλλες Αυτοκρατορίες.

Στην περίοδο της αποικιοκρατίας οι Εγγλέζοι κατείχαν ολόκληρη την Ινδία, ενώ οι άλλες δυνάμεις της εποχής κατείχαν άλλες περιοχές της Ασίας και της Αφρικής.

Το ίδιο συνέβη με όσα εδάφη κατάκτησε ο Μέγας Ναπολέων, ο Χίτλερ και η Σοβιετική Ένωση

Οι μόνες κατακτήσεις που κατάφεραν να επιβιώσουν ήταν εκείνες που η αρχική στρατιωτική κατάκτηση, συνοδεύτηκε από τεράστιο σε μέγεθος εποικισμό, όπου οι έποικοι ήταν τελικά πολλοί περισσότεροι από τους αυτόχθονες, όπως έγινε για παράδειγμα σε όλοκλρη την Βόρεια και Νότιο Αμερική, την Αυστραλία και την Νέα Ζηλανδία. Αλλά εκεί οι έποικοι, με προέλευση την Ευρώπη, πήγαν στις καινούργιες χώρες για να αρχίσουν μια καινούργια ζωή και σταδιακά έστειλαν στο σπίτι τους τις αρχικές κατακτητικές δυνάμεις. Έγιναν δηλαδή σταδιακά οι καινούργιοι "αυτόχθονες"

Για αυτό άλλωστε και οι μόνες κατακτήσεις που έχουν διάρκεια είναι αυτές που γίνονται μέσω της οικονομίας και μέσω του πολιτισμού.

Όλες οι στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα αποχωρούν. 

Είναι θέμα χρόνου.