Η κρίση και τα μνημόνια που την ακολούθησαν ήταν με κάθε όρο μια ατυχής, δύσκολη συγκυρία για σύσσωμη την Ελληνική κοινωνία. Άνθρωποι απώλεσαν εισοδήματα, βρέθηκαν στο κατώφλι της φτώχιας, και οι οικονομικές δυνατότητες όλων μειώθηκαν στην χώρα, με Ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις κοινωνικές εξελίξεις στην χώρα μας.

Αν μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει μια κατηγορία ανθρώπων που κέρδισαν κάτι από όλη αυτή την ιστορία η διερεύνηση του μπορεί να καταλήξει μόνο σε μια κατηγορία ανθρώπων: την πολιτική και στελεχιακή τάξη ανθρώπων που επένδυσαν στον ριζοσπαστισμό των ημερών.

Οποιοσδήποτε κατάφερε να πείσει ανθρώπους ότι οι λόγοι της πτώχυνσης τους ήταν αλλότριος από τον πραγματικό, και ότι πρέπει να εχθρεύεται τις λάθος καταστάσεις, τους λάθος ανθρώπους, και τις λάθος νοοτροπίες για όσα του συνέβηκαν, ανέπτυξε δημοφιλία, πολιτική καριέρα, και θέση στα δημόσια πράγματα.

Και στην περίπτωση του Σύριζα, του Μέρα25, των ΑΝΕΛ, και φυσικά της Χρυσής Αυγής, μερικές εκατοντάδες άνθρωποι βρέθηκαν στην θέση να παίζουν ενεργό ρόλο στα κεντρικά πολιτικά πράγματα, να είναι μέλη του κοινοβουλίου, υπουργικούς θώκους, επιρροή, και φυσικά χρήματα μέσω της υψηλής συγκριτικά μισθοδοσίας όλων αυτών των θέσεων.

Κορωνίδα της καλλιέργησης όλης αυτής της ρητορικής ήταν φυσικά τα Social Media, και η πολιτικολογία με ακραίους όρους σε αυτά, με κεντρικούς άξονες την εχθρότητα με το παλιό πολιτικό σύστημα, τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα, αλλά περαιτέρω: με την έννοια της συντήρησης, της κοινωνικής ειρήνης, της συγκροτημένης νοοτροπίας και οικονομικής λειτουργίας, τελικά μια δέσμη ιδεολογικών και οικονομικών θέσεων που περιγράφεται ως ριζοσπαστισμός σε πολιτικό επίπεδο.

Όμως τα παραπάνω ουσιαστικά αν έχουν κάποιο εκπρόσωπο στην χώρα μας, ως οικονομική τάξη ανθρώπων, είναι αυτό που λέμε στην Ελλάδα μεσαία τάξη. Και ο ριζοσπαστισμός αν και απευθύνθηκε σε ανθρώπους που σταμάτησαν να είναι μεσαία τάξη, με τα δεινά της ύφεσης και συρρίκνωσης του ΑΕΠ της χώρας, έμοιαζε τελικά πολιτικά, και ψυχοπολιτικά να εχθρεύεται την μεσαία τάξη, και να προτάσσει το μοντέλο του ριζοσπάστη/επαναστάτη, ως ιδανική στόχευση της πολιτικής μέριμνας του.

Η στόχευση σίγουρα πέτυχε. Μεταξύ 2014 και 2019 ουσιαστικά οι πολιτικές δυνάμεις που εχθρεύτηκαν την μεσαία τάξη, και στόχευσαν να ικανοποιήσουν πολιτικά άλλα κομμάτια της κοινωνίας, με έμφαση κυρίως του μη οικονομικά ενεργούς ΔΥ, τους συνταξιούχους, και τους ανθρώπους εκτός εργασίας, μεσουράνησαν, πήραν την εξουσία, και τελικά κυριάρχησαν πολιτικά.

Όμως είναι ικανή η ίδια ρητορική να λειτουργήσει χρόνια μετά, το 2022; Μπορείς να συσπειρώσεις κομμάτια του εκλογικούς σώματος, με την ίδια ριζοσπαστική ρητορική, με ψευδοεπαναστατικές ονειρώξεις, και την έχθρα απέναντι στην μεσαία τάξη, τους νοικοκυραίους, και τους ΚυρΠαντελήδες;

Η άποψη μας είναι ότι μαθηματικά, αριθμητικά, εκλογολογικά αυτό είναι αδύνατο. Και η λογική του να κινηθεί το εναπομείναν κομμάτι του ριζοσπαστισμού που εκφράζεται ακόμη από τον Σύριζα, αλλά και από το Μέρα25, την Ελληνική Λύση, και μικρότερα ακραία κόμματα, ενάντια σε αυτό το εκλογικό κομμάτι είναι ξεκάθαρα αδιέξοδη.

Και είναι αδιέξοδη απλά επειδή με την ανάπτυξη και με την οικονομική πρόοδο, την μείωση της ανεργίας, την μερική επαναφορά μιας οικονομικής κανονικότητας, οι ΚυρΠαντελήδες, και τα συμφέροντα τους μπορούν να είναι πλειοψηφικό ρεύμα και πάλι. 

Άρα δεν μπορείς να τους εχθρεύεσαι και να περιμένεις να είσαι πλειοψηφικό ρεύμα. Και επιπλέον δεν μπορείς να ασκείς πολιτική και να μην τους προτείνεις συνεκτικά αφηγήματα περαιτέρω ανάπτυξης και ευημερίας. Ουσιαστικά δεν μπορείς να κινηθείς πολιτικά, να ελπίζεις να εδραιώνεσαι χωρίς η πρωταρχική σου στόχευση να μην είναι η μεσαία τάξη των ΚυρΠαντελήδων.

Φυσικά, είναι ελκυστικό ψυχοπολιτικά να κινείσαι απέναντι σε νόρμες, συντηρήσεις, κατεστημένα, και να προτάσσεις έναν επαναστατικό ριζοσπαστισμό απέναντι στα στεγανά της κοινωνίας, αλλά κάθε πολιτικός σχηματισμός που στοχεύει σε πλειοψηφία οφείλει να καταλαβαίνει τι είναι πολιτικά αποτελεσματικό, και τι μπορεί να θρέφει έναν ιδιότυπο ατομικό ναρκισσισμό των ελκυστικών προσωπικών αφηγημάτων.

Και δείχνει ο ριζοσπαστισμός, κυρίως στα Social Media, να έχει εγκλωβιστεί ακριβώς σε αυτό: ανάμεσα στο τι είναι πραγματικά επιδραστικό, και στο ποιο αφήγημα για την δράση του το ικανοποιεί.