Πρό καιρού διάβαζα απο έναν «γνώστη», την κριτική για ένα εστιατόριο που είχε τύχει να φάω λίγες μέρες πριν. Ήταν σαν να μιλούσε για κάτι απολύτως διαφορετικό. Εγω είχα φάει στο ιδιο εστιατόριο που υπόσχονταν γαστρονομικές εμπειρίες μοναδικές και τελικά, ήταν μία απογοήτευση απο κάθε πλευρά.Ο ιδιοκτήτης ήταν παρών, άρα δεν μπορούσε να θεωρηθεί σαν αστοχία του προσωπικού.

Είναι άξιο απορίας. Πώς είναι δυνατόν να βλέπουν δυο άνθρωποι κάτι απολύτως διαφορετικό;

Η μήπως είναι; Ψάχνοντας σε άρθρα του ειδικού τύπου, είδα με έκπληξη πως απουσιάζουν σχεδόν τελείως οι κακές κριτικές; Άρα όλα τα εστιατόρια είναι εξαιρετικά, με κορυφαίο value for money και τέλειο service και γεύσεις.

Θα μου πεις: Εεεεελααααα μωρεεεεε, εχει βάλει λεφτά ο άνθρωπος / δίνει ψωμί σε τόσο κόσμο / είναι συμπαθής….

ΚΑΙ; Δεν μπορεί να είναι όλοι τόσο  εξαιρετικοί στον χώρο  και κανείς να μην είναι λάθος.
Να βραβεύονται όλοι και να ειναι όλοι τοπ. Να τρως fusion κουζίνα που ειναι confusion.

Ας σοβαρευτούμε.

Δεν μπορεί να επενδύονται χρήματα σε διακόσμηση και σε φιγούρα και να έχουν τα πάντα σε σκόνη (πλην του σεφ).

Να λέει ο «ιδιοκτήτης» να βάλει ο μαγειρας κύβο, επειδη ο κανονικός ζωμός κοστίζει…

Να υπάρχουν εστιατόρια μόνο με κρύο πάγκο και τα μικροκύματα να πάνε σύννεφο. Να εχει έναν μαγερο-λαντζερο-σεφ υπάλληλο με μαύρα που δεν εχει ακούσει τι είναι η υγιεινή στην κουζίνα. Να εχει σουσάδικο και να εχει απλήρωτους τους υπαλλήλους και αυτός να κανει φιγούρα καταστηματάρχη και να τον γλύφουν όλοι….

Όλοι έχουμε θέμα με την κριτική. Αλλά ο χώρος δεν θα αλλάξει «με την κυρα μου, τον παρά μου και τον δημοσιογράφο γεύσης μου»… Ο κόσμος δεν είναι χαζός. Μιά θα (την) φάει, δύο θα την φάει την τρίτη θα σε φάει….

kouzinogatos