Για δεύτερη φορά μετά την πανδημία, η απειλή ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πόλεμου κάνει την ζωή μας να μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. 

Μια από τις μεγαλύτερες “κατάρες” της ανθρωπότητας είναι να βιώσεις πόλεμο. Να αποχαιρετάς τους αγαπημένους που πάνε να πολεμήσουν και να μην ξέρεις αν θα τους ξαναδείς. Να βλέπεις ολόκληρες οικογένειες να ξεκληρίζονται. Περιουσίες να λεηλατούνται και να καταστρέφονται. Άνθρωποι να μην έχουν που να μείνουν. Παιδιά να  πεινούν και να κλαίνε στους δρόμους. Από την ημέρα της εισβολής, η σκέψη μου είναι με αυτούς τους ανθρώπους στην Ουκρανία κι αυτό που πραγματικά με θλίβει είναι πως ούτε εγώ, ούτε κανένας μας δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να διώξουμε τον εφιάλτη που ζουν. Η τύχη τους βρίσκεται στα χέρια κάποιων “μεγάλων” που αποφασίζουν δίχως συναίσθημα και συχνά χωρίς λογική. Διαβάζοντας διάφορες αναρτήσεις στα social media αντιλαμβάνομαι ότι όλοι μας θέλουμε να ακουστεί η φωνή μας και να λήξει ο πόλεμος. Μπορεί οι στίχοι του John Lennon, “Imagine”, “ο κόσμος να ζήσει σαν να είναι ένα” να απέχει κατά πολύ από την πραγματικότητα και να μην επιτευχθεί ποτέ. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Για τα παιδιά μας…

Καθώς η κύρια έννοια μας αυτήν την εποχή εκτός από τον κορωνοιό, είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία, έχει  ενδιαφέρον να ζητήσουμε από διάφορα πρόσωπα που έχουμε φιλοξενήσει στο παρελθόν στο klik, να μας μιλήσουν για αυτή την μεγάλη “περιπέτεια” που δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσει την ανθρωπότητα. 

Η εξαίρετος δημοσιογράφος μιλά στη νέα στήλη του Klik #Πόλεμος_2022. 

Για δεύτερη φορά μετά την πανδημία, η απειλή ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πόλεμου κάνει την ζωή μας να μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Όπως ο Χίτλερ ήταν ο μοιραίος άνθρωπος που οδήγησε την ανθρωπότητα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έτσι και ο Πούτιν γίνεται ο μοιραίος άνθρωπος που ίσως τελικά οδηγήσει την ανθρωπότητα στον Τρίτο. Ποια η άποψή σας.

Ο παραλληλισμός του σήμερα με τα πρόσωπα και τα γεγονότα της δεκαετίας του τριάντα είναι δελεαστικός στις λεπτομέρειες του-η απολυταρχία, η διάθεση για επεκτατισμό, η προπαγάνδα, η μεγαλομανία, ακόμη και ο θαυμασμός μερίδας των Ελλήνων στο πρόσωπο του ισχυρού ηγεμόνα ή στο καθεστώς του- δεν αντικατοπτρίζει όμως όλη την αλήθεια της σύνθετης πραγματικότητας που ζούμε. Ή τουλάχιστον δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε ακόμη. Προτιμώ να πιστεύω ότι θα οδηγηθούμε σε αποκλιμάκωση μέσω της διπλωματίας και όχι σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο που δεν θα ωφελήσει και δεν συμφέρει κανέναν.

“Σε όλους τους πολέμους, από τον Τρωικό μέχρι σήμερα, το κυριότερο κίνητρο υπήρξε η κλοπή, η αρπαγή, η λεηλασία” είναι τα λόγια του Ρωμαίου φιλόσοφου, Σενέκα. Στην περίπτωση του Βλαντιμίρ Πούτιν ποια θεωρείτε ότι είναι τα κίνητρά του;

Υπό τον Βλάντιμιρ Πούτιν η Ρωσία έγινε ξανά μια από τις μεγάλες υπερδυνάμεις και είναι προφανές πως ο ηγέτης της οραματίζεται την παλαιά ισχύ  της Σοβιετικής Ένωσης, ή της Ρωσίας των Τσάρων, θέλει να μεγαλώσει την σφαίρα της επιρροής της, να ενισχύσει την θέση της απέναντι στο ΝΑΤΟ και να έχει υπό τον πλήρη έλεγχο της τις γειτονικές χώρες, πρώην μέλη της Σοβιετικής Ένωσης ή του Συμφώνου της Βαρσοβίας, με όποιο κόστος σε φόρο αίματος και καταστροφής.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν που μεγάλωσε με αντιδυτική ιδεολογία η οποία έγινε και επάγγελμα του όταν εντάχθηκε στη KGB, δεν έχει ξεχάσει σε καμιά στιγμή από τότε,  ότι ο «εχθρός» του ήταν και παραμένει η Δύση.  Πιστεύετε ότι η εκδίκηση που έχει μέσα του, θα μπορούσε να κάνει κάποτε τη Ρωσία του Πούτιν τη  μεγαλύτερη δύναμη;

Ίσως έχει έρθει η στιγμή της συνειδητοποίησης ότι δεν είναι τα λάθη και τα εγκλήματα της Δύσης αυτό που καλούμαστε να υπερασπιστούμε απέναντι σε κάθε απειλή αλλά οι αξίες και οι ελευθερίες της. Ο Βλάντιμιρ Πούτιν πράγματι κατά δική του ομολογία στέκεται εδώ και καιρό απέναντι σε αυτές τις αξίες, είτε αυτό έχει να κάνει με τα LGBTQ δικαιώματα, είτε με την δημοκρατία είτε με τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή όπως υπογραμμίζει η στοχοποίηση τόσων αμάχων. Δεν γνωρίζω αν η αντί-δυτική ιδεολογία θα ήταν μια αιτία που θα έκανε την Ρωσία την απόλυτη υπερδύναμη σε αυτήν την συγκυρία, στη περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης πάντως είχε μάλλον το αντίθετο αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα.

Τις τελευταίες μέρες με τον θάνατο των δύο δημοσιογράφων, τον βομβαρδισμό μαιευτηρίου  στη Μαριούπολη, την  πολυκατοικία που βομβαρδίστηκε στο Ιρπίν και πολλές πολλές ακόμα καταστροφές, οι άμαχοι φαίνεται να γίνονται όλο και περισσότερο στόχος. Τι γνώμη έχετε γι’αυτό;

Αισθάνομαι θυμό και απογοήτευση γιατί νοιώθω ότι δεν μπορώ πρακτικά να κάνω κάτι για να σταματήσει η αιματοχυσία, καθώς οι συνηθισμένοι τρόποι αντίδρασης, οι διαδηλώσεις, τα φόντα στα προφίλ του Facebook, οι συναυλίες κλπ μοιάζουν ανώφελοι και αυτή η αίσθηση αδυναμίας και ματαιότητας οδηγεί σε εξοικείωση με τη βία και τον θάνατο και σιωπηρή αποδοχή τους. 

 Η ρωσική εισβολή ώθησε τον πρόεδρο Ζελένσκι σε έναν διαφορετικό ρόλο, έναν ρόλο που στην αρχή φαινόταν ακατάλληλος για τον χαρακτήρα του. Συγκέντρωσε τους δικούς του ανθρώπους για να υπερασπιστεί το έθνος τους, ενίσχυσε επίσης τις δημοκρατίες του κόσμου με τρόπους που φαινόταν αδιανόητοι μόλις μια εβδομάδα πριν. Υποθετικά μιλώντας, αν κάτι τέτοιο συνέβαινε στη χώρα μας, ποια πιστεύετε ότι θα ήταν η αντίδραση;

Θα ήθελα να ελπίζω ότι απέναντι σε μια ακραία κατάσταση όπως είναι μια αιματηρή εισβολή ξένης δύναμης στην Ελλάδα θα υπήρχε συσπείρωση και πως το διχαστικό κλίμα στο οποίο ζούμε εδώ και αρκετά πλέον χρόνια θα υποχωρούσε. Ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ να διαπιστώσουμε αν αυτό είναι εφικτό τώρα, αλλά έχει συμβεί στο παρελθόν. 

Ποιες οι προβλέψεις σας για το τέλος αυτής της μεγάλης περιπέτειας;

Η διεθνής σκηνή είναι ένα αδυσώπητο αιματηρό παιχνίδι, με συμφέροντα και ισορροπίες που μεταβάλλονται διαρκώς, οπότε καμία πρόβλεψη δεν μπορεί να είναι ασφαλής ειδικά όταν δεν υπάρχει επαρκής γνώση του αντικειμένου. Αυτό που ελπίζω είναι ο πόλεμος να μην κρατήσει πολύ και να λήξει με τρόπο που να μην είναι ολέθριος για κανέναν.