Για δεύτερη φορά μετά την πανδημία, η απειλή ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πόλεμου κάνει την ζωή μας να μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. 

Μια από τις μεγαλύτερες “κατάρες” της ανθρωπότητας είναι να βιώσεις πόλεμο. Να αποχαιρετάς τους αγαπημένους που πάνε να πολεμήσουν και να μην ξέρεις αν θα τους ξαναδείς. Να βλέπεις ολόκληρες οικογένειες να ξεκληρίζονται. Περιουσίες να λεηλατούνται και να καταστρέφονται. Άνθρωποι να μην έχουν που να μείνουν. Παιδιά να  πεινούν και να κλαίνε στους δρόμους. Από την ημέρα της εισβολής, η σκέψη μου είναι με αυτούς τους ανθρώπους στην Ουκρανία κι αυτό που πραγματικά με θλίβει είναι πως ούτε εγώ, ούτε κανένας μας δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να διώξουμε τον εφιάλτη που ζουν. Η τύχη τους βρίσκεται στα χέρια κάποιων “μεγάλων” που αποφασίζουν δίχως συναίσθημα και συχνά χωρίς λογική. Διαβάζοντας διάφορες αναρτήσεις στα social media αντιλαμβάνομαι ότι όλοι μας θέλουμε να ακουστεί η φωνή μας και να λήξει ο πόλεμος. Μπορεί οι στίχοι του John Lennon, “Imagine”, “ο κόσμος να ζήσει σαν να είναι ένα” να απέχει κατά πολύ από την πραγματικότητα και να μην επιτευχθεί ποτέ. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Για τα παιδιά μας…

Καθώς η κύρια έννοια μας αυτήν την εποχή εκτός από τον κορωνοιό, είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία, έχει  ενδιαφέρον να ζητήσουμε από διάφορα πρόσωπα που έχουμε φιλοξενήσει στο παρελθόν στο klik, να μας μιλήσουν για αυτή την μεγάλη “περιπέτεια” που δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσει την ανθρωπότητα. 

O εξαίρετος Φυσικός και εκπαιδευτικός στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση (μέλος ΔΕΠ στον Τομέα Φυσικών Επιστημών της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων), συγγραφέας και αρθρογράφος, μιλά στη νέα στήλη του Klik #Πόλεμος_2022. 

Για δεύτερη φορά μετά την πανδημία, η απειλή ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πόλεμου κάνει την ζωή μας να μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Όπως ο Χίτλερ ήταν ο μοιραίος άνθρωπος που οδήγησε την ανθρωπότητα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έτσι και ο Πούτιν γίνεται ο μοιραίος άνθρωπος που ίσως τελικά οδηγήσει την ανθρωπότητα στον Τρίτο. Ποια η άποψή σας. 

Συμφωνώ με τον παραλληλισμό. Είναι εύστοχος, και ας ελπίσουμε να μην εξαντλήσει τα όριά του! Η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία θυμίζει σε πολλά εκείνη του Χίτλερ στην Τσεχοσλοβακία το 1938-39. Αρχικά αξίωσε την προσάρτηση της Σουδητίας για να «προστατέψει» τους εκεί γερμανόφωνους πληθυσμούς (όπως έπραξε ο Πούτιν για τις ρωσόφωνες περιοχές της Ουκρανίας). Αφού ο Χίτλερ προσάρτησε τη Σουδητία, στη συνέχεια, χωρίς καν να αναζητήσει προσχήματα, εισέβαλε και κατέλαβε και την υπόλοιπη Τσεχοσλοβακία (και πάλι κάτι μας θυμίζει αυτό!). Η εισβολή των ναζί στην Πολωνία το 1939 ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι...

“Σε όλους τους πολέμους, από τον Τρωικό μέχρι σήμερα, το κυριότερο κίνητρο υπήρξε η κλοπή, η αρπαγή, η λεηλασία” είναι τα λόγια του Ρωμαίου φιλοσόφου, Σενέκα. Στην περίπτωση του Βλαντιμίρ Πούτιν ποια θεωρείτε ότι είναι τα κίνητρά του; 

Εκτός από τα κίνητρα που σωστά αναφέρει ο στωικός φιλόσοφος, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και τον ψυχο-παθολογικό ναρκισσισμό που χαρακτηρίζει την προσωπικότητα του Πούτιν. Την ίδια εγωπαθή και υπερφίαλη προσωπικότητα συναντούμε, άλλωστε, και στον έτερο δικτάτορα Αδόλφο!

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν που μεγάλωσε με αντιδυτική ιδεολογία η οποία έγινε και επάγγελμα του όταν εντάχθηκε στη KGB, δεν έχει ξεχάσει σε καμιά στιγμή από τότε, ότι ο «εχθρός» του ήταν και παραμένει η Δύση. Πιστεύετε ότι η εκδίκηση που έχει μέσα του, θα μπορούσε να κάνει κάποτε τη Ρωσία του Πούτιν τη μεγαλύτερη δύναμη; 

Ο Χίτλερ μισούσε τους νικητές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου - ειδικά τους Γάλλους - για την ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης που είχαν επιβάλει στη Γερμανία. Ο Πούτιν μισεί στον ίδιο βαθμό το σύνολο της Δύσης για τη «χαμένη δόξα» της Σοβιετικής Ένωσης. Το αρρωστημένο πάθος του πρώτου οδήγησε τη Γερμανία στην απόλυτη καταστροφή, όχι στο αυτοκρατορικό μεγαλείο. Την ίδια τύχη θα έχει και η Ρωσία, φοβάμαι…

Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η υπουργός πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, έδωσε οδηγίες να ανασταλεί οποιαδήποτε υλοποίηση, συνεργασία, προγραμματισμός ή συζήτηση εκδηλώσεων με ρωσικούς πολιτιστικούς οργανισμούς. Η απόφαση αυτή του υπουργείου προκάλεσε αμέτρητες αντιδράσεις στα social media, με πολλούς χρήστες να κατηγορούν το υπουργείο ότι υπερβάλει, καθώς η τέχνη έχει σκοπό να ενώνει και όχι να χωρίζει. Ποια η άποψή σας; 

Συμφωνώ με την υπουργό. Η τέχνη ενώνει όταν δεν χρησιμοποιείται ως όργανο προπαγάνδας ενός καθεστώτος που συνειδητά επιχειρεί να διχάσει την ανθρωπότητα! Το πρόβλημα δεν είναι η μουσική του Τσαϊκόφσκι καθαυτή, αλλά η μουσική του Τσαϊκόφσκι ως επικοινωνιακό εργαλείο για την προβολή των επιτευγμάτων ενός αυταρχικού κρατικού συστήματος.

Η ρωσική εισβολή ώθησε τον πρόεδρο Ζελένσκι σε έναν διαφορετικό ρόλο, έναν ρόλο που στην αρχή φαινόταν ακατάλληλος για τον χαρακτήρα του. Συγκέντρωσε τους δικούς του ανθρώπους για να υπερασπιστεί το έθνος τους, ενίσχυσε επίσης τις δημοκρατίες του κόσμου με τρόπους που φαινόταν αδιανόητοι μόλις μια εβδομάδα πριν. Υποθετικά μιλώντας, αν κάτι τέτοιο συνέβαινε στη χώρα μας, ποια πιστεύετε ότι θα ήταν η αντίδραση; 

Ας παραλληλίσουμε τον πόλεμο στην Ουκρανία με την πρόσφατη ελληνική χρεοκοπία - μία «λάιτ» εκδοχή «πολέμου». Στο εσωτερικό της Ουκρανίας, ένας πρώην ηθοποιός αναμετρήθηκε με την Ιστορία και έγινε ήρωας. Στο εσωτερικό της Ελλάδας, μερικοί οιονεί «ηθοποιοί» έπεισαν τον λαό ότι με το «ΟΧΙ» σε ένα δημοψήφισμα θα άλλαζε δια μαγείας η πορεία της Ευρώπης. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, οι δημοκρατίες του κόσμου ενώθηκαν σε μία φωνή ενάντια στον αυταρχισμό και τη βαρβαρότητα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, αυτό που τις ένωσε ήταν η αγανάκτηση για τον ανορθολογικό μεγαλοϊδεατισμό της χώρας μας. Και θλίβομαι ειλικρινά για τις συγκρίσεις που κάνω...

Ποιες οι προβλέψεις σας για το τέλος αυτής της μεγάλης περιπέτειας;

Το πιθανότερο είναι να αναζητηθεί μία φόρμουλα «αξιοπρεπούς απόδρασης» του Πούτιν από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει, έτσι ώστε να «πουλήσει» στον λαό του το αποτέλεσμα ως «νίκη» του. Φαντάζομαι ότι η Δύση δεν θα έχει λόγους να αρνηθεί μία τέτοια εκδοχή.