Ο Ιταλός συνθέτης Nino Rota έγινε περισσότερο γνωστός για τη συναρπαστική μουσική του σε ταινίες του Ιταλού κινηματογραφιστή Federico Felliniι. Μεταξύ των αμερικανικών ταινιών, ξεχωρίζουν : The Godfather και The Godfather Part II, με τη μουσική του The Godfather Part II να κερδίζει το Όσκαρ το 1975. Εργαζόμενος κυρίως στην Ιταλία, παρήγαγε περισσότερες από 150 κινηματογραφικές παρτιτούρες σε μια περίοδο 44 ετών. Συνέθεσε επίσης μουσική για δέκα όπερες και πέντε μπαλέτα.Η μουσική σε κάθε ταινία είναι εξίσου σημαντική με την ίδια την ιστορία. Χωρίς μουσική, η ταινία δεν έχει ζωή. Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του Nino Rota, έφερε μια μοναδική προσέγγιση σε κάθε ταινία του μέσω της έξυπνης χρήσης των οργάνων και της μουσικής που έχει δημιουργήσει γύρω από τους χαρακτήρες.

Το λυρικό αριστούργημα του Νino Rota ίσως το πιο αναπόσπαστο στοιχείο της ταινίας  που συνετέλεσε στο να αποτελεί ο Νονός, ένα από τα κορυφαία έργα όλων των εποχών. Ποιος δε θυμάται το νοσταλγικό, ανεπανάληπτο βαλς του; 
 
 
Είναι αδύνατο να σκεφτεί κανείς αυτήν την ταινία χωρίς να φέρει στο μυαλό του το θέμα του Rota.  Ο Nino Rota ήταν ένας master του είδους και έδειξε μεγάλη ποικιλομορφία με τις “ιστορίες” που μπορούσε να διηγηθεί με τη μουσική του. Με κάθε ταινία που έφερε το όνομά του, υπήρχε πάντα μια μεγάλη λαχτάρα στη μουσική του που ξεπερνούσε τους χαρακτήρες και έμενε μαζί με τους θεατές πολύ μετά το τέλος της ταινίας.

Τhe Godfather (O Νονός)

Και ποιός δεν γνωρίζει αυτήν την αριστουργηματική  ταινία, τη ματωμένη όπερα του ιταλικού συνδικάτου του εγκλήματος...Ένα έργο που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλούς λόγους. Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Mario Puzzo, με σκηνοθέτη τον Francis Ford Coppola , πρωταγωνιστές τον Marlon Brando και τον Al Pacino, είχε τις μέγιστες πιθανότητες να θριαμβεύσει.
Mία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών που σημάδεψε την ιστορία του κινηματογράφου και συνοδεύτηκε εξαιρετικά με ένα συγκλονιστικό soundtrack... Η εμβληματική μουσική του είναι του ανεπανάληπτου Nino Rota.

Υπήρξε υποψήφια για Όσκαρ μουσικής, ωστόσο  αποσύρθηκε από την κατηγορία γιατί ο Rota χρησιμοποίησε αποσπάσματα από τη μουσική του για το «Fortunella» του Eduardo de Filippo. Η επιστροφή του ήταν δυναμική και θριαμβευτική  με το «Νονός ΙΙ» (1974), όπου μοιράστηκε το Όσκαρ μουσικής με τον Carmine Coppola.
Ο Nino Rota, έχει συντροφεύσει ιδανικά, πολλές  κινηματογραφικές διαδρομές σπουδαίων σκηνοθετών, ανάμεσά τους οι  Federico Fellini και Visconti, έντυσε με ασύγκριτο ρομαντισμό και τρυφερότητα τον εφηβικό έρωτα στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Franco Zefirelli,  και έβαλε τη δική του υπογραφή στο εβληματικό soundtrack του «Νονού» του Francis Ford Coppola.

Ίσως ο καλύτερος χαρακτηρισμός για τη μουσική του  είναι "λυρικό αριστούργημα". Το βασικό μουσικό θέμα, το οποίο έχει ταυτιστεί με τη Μαφία, είναι το  πιο ατμοσφαιρικό από τα θέματα της λίστας.

Ο Nino Rota είπε κάποτε, σχετικά με τη δουλειά του ως συνθέτη,

«Θεωρούν ότι η μουσική μου είναι απλώς λίγη νοσταλγία και πολύ καλό χιούμορ και αισιοδοξία; Λοιπόν, έτσι ακριβώς θα ήθελα να με θυμούνται».

Είναι ειρωνικό, λοιπόν, ότι το πιο γνωστό του έργο είναι η μουσική που έγραψε για τον Νονό -μια ταινία που, στην επιφάνεια, προσφέρει βία και απώλεια παρά «καλό χιούμορ και αισιοδοξία». Ωστόσο, η μουσική του Rota αναδεικνύει πτυχές της ταινίας που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια - το σκοτεινό της χιούμορ και τη νοσταλγία της - και βοηθά να δώσει στη νοσταλγία της ταινίας τη συναισθηματική έλξη και την πολυπλοκότητά της. Ως ταινία εποχής, η ιστορία της διαδραματίζεται στα μέσα της δεκαετίας του 1940, αν και κινηματογραφήθηκε μέσα από την κάμερα της δεκαετίας του 1970, ο Νονός δεν μπορεί παρά να γίνει αντικείμενο της λαχτάρας  για το παρελθόν. Αυτή η γενική νοσταλγία ενισχύεται μέσω μιας άλλης πιο συγκεκριμένης νοσταλγίας που συναντάμε στην ταινία - της νοσταλγίας που δίνει μια επιβάρυνση στη σχέση του Vito και του Michael Corleone. Αυτός ο τύπος νοσταλγίας ασχολείται με το μέλλον, αλλά ένα μέλλον που έχει προκαθοριστεί αμυδρά.

Είναι σαν να λέει το «The Godfather Waltz», «Ποτέ δεν το ήθελα αυτό για σένα, Michael ", πριν προλάβει να το πει ο ίδιος ο Vito Corleone.
O Rota  μεταφράζει τη σχέσης πατέρα και γιου  με νοσταλγική διάθεση στο  «The Godfather Waltz».Ενώ το τραγούδι χρησιμεύει ως οδικός χάρτης για το μέλλον του Michael, ταυτόχρονα εξερευνά τον αγώνα του Vito να παραχωρήσει τα ηνία της θανατηφόρας επιχείρησής του στον γιο του. Η ταινία φαίνεται να έχει επίγνωση του τι επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά ενώ ο Coppola κάνει το κοινό, καθώς και τους χαρακτήρες της ταινίας, να εργαστούν προς αυτό το τέλος, ο Rota τους εντοπίζει κρυφά μέσω του Κύριου Τίτλου του.