Έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος άφησε το δικό του, ξεχωριστό “Αποτύπωμα”. Οι υπέροχοι στίχοι του, περιλήφθηκαν στην πρώτη ποιητική του συλλογή από τις εκδόσεις Λιβάνη η οποία κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2013. Από τα συγκλονιστικά ποιήματά του, 13  μελοποιήθηκαν από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και περιλαμβάνονται στον δίσκο "Λωτοφάγοι". Επτά κορυφαίοι Έλληνες καλλιτέχνες - η  Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Ελένη Βιτάλη, η Φωτεινή Δάρρα, ο Πάνος Κατσιμίχας, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Γιώργος Μαργαρίτης και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου  - τα ερμηνεύουν.

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το τραγούδι του, “Άλικα Λάθη”, μελοποιημένο ευρηματικά από τον εξαίρετο συνθέτη Χρήστο Κολοβό κι ερμηνευμένο από την αισθαντική φωνή του βορειοελλαδίτη καλλιτέχνη Δημήτρη Νικολούδη. Περιλαμβάνεται στο νέο cd του με γενικό τίτλο «Στην άκρη του δρόμου», το οποίο περιέχει 13 τραγούδια διαφόρων συνθετών και στιχουργών.

Για ακόμα μια φορά, με ιδιαίτερα εμπνευσμένο τρόπο, ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος εκφράζει μια αποκαλυπτική διείσδυση σε ένα ποιητικό σύμπαν με αληθινά συναισθήματα, σκέψεις και καταστάσεις μέσα από ευρηματικές αλληγορίες, θίγοντας ευαίσθητες χορδές της ψυχής. 

Ένα “πορφυρένιο σύννεφο απ’του χρόνου το αίμα” χαράζει μια πορεία σε ένα “ταξίδι” δίχως επιστροφή, γεμάτο “καταιγίδες και πάθη” . Τελικά, το “μελάνι του κόσμου σου βάφει άλικα λάθη”. 

Λέξεις, όπως η “συγγνώμη”, η “απάτη” και η “αμείλικτη προδοσία” , “χορεύουν” μέσα σε μεταφορικές έννοιες, δημιουργώντας έντονες εικόνες στο μυαλό. 

Ο “αγύρτης χρόνος” δε, κυριαρχεί, “σπέρνοντας διλήμματα” και “παρασέρνοντας καρδιές”...

Στην εποχή μας όπου η τέχνη χαρακτηρίζεται συχνά από μετριότητα και προχειρότητα, το τραγούδι “Άλικα Λάθη” είναι ένα σημάδι ελπίδας ότι ακόμα δημιουργείται τέχνη ουσιαστική, αυθεντική και διαχρονική, η οποία μπορεί να προσφέρει ανάταση ψυχής.  

Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο και να αγαπηθεί με όλη την ένταση της καρδιάς!

Άλικα Λάθη

Πορφυρένιο το σύννεφο

απ` του χρόνου το αίμα

ψιχαλίζει αθόρυβα

σου σμιλεύει το στέμμα

στο ταξίδι του μέλλοντος

καταιγίδες και πάθη

το μελάνι του κόσμου

σου βάφει άλικα λάθη.

Μαχαιριά ανεπαίσθητη

της συγνώμης ο ήχος

μιας θυσίας ανώφελης

ο ανώριμος στίχος

μαχαιριά ανεπαίσθητη

στου καθρέφτη το μάτι

που αντιγράφει αμείλικτο

των χειλιών την απάτη.

Η κηλίδα στο θρόνο σου

σιωπηλή ανταρσία

των ονείρων απάντηση

στη στυγνή προδοσία

χρόνε αγύρτη παράφορε

ποια διλήμματα σπέρνεις

στου απείρου το πέλαγο

ποια καρδιά παρασέρνεις.

Μαχαιριά ανεπαίσθητη

της συγνώμης ο ήχος

μιας θυσίας ανώφελης

ο ανώριμος στίχος

μαχαιριά ανεπαίσθητη

στου καθρέφτη το μάτι

που αντιγράφει αμείλικτο

των χειλιών την απάτη.