Ήταν μόλις 13 ετών, όταν σε μια σχολική παράσταση της σχολής Μωραΐτη όπου ήταν μαθητής, πρωταγωνίστησε σε ένα από τα πιο αντιπολεμικά έργα του Αριστοφάνη, "Αχαρνής".  Εκεί, τον είδε ο μεγάλος Θόδωρος Αγγελόπουλος, γύρισε στον πατέρα του νεαρού και είπε ότι το παιδί του "είναι τελειωμένος ηθοποιός". Η εντύπωση του κορυφαίου σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού κινηματογράφου επιβεβαιώθηκε από την πορεία του συνονόματού του Θοδωρή Ζουμπουλίδη, γνωστού ως Theo Alexander.  Mπορεί στην παιδική του ηλικία να δέχθηκε bullying για τα κιλά του, όμως η ιστορία έδειξε πως όλα μπορούν να ανατραπούν και να επιτευχθούν αρκεί να υπάρχει θέληση, υπομονή, επιμονή,  αφοσίωση, μελέτη, σκληρή δουλειά και αγάπη για ό,τι επιλέγεις να κάνεις. 

Ο Theo Alexander νομίζω ότι εκτός από τα παραπάνω, διαθέτει όλα τα απαραίτητα στοιχεία ενός καλού ηθοποιού που ξεχωρίζει σε όποιον ρόλο και να υποδυθεί. Ακόμα και στους πιο κόντρα ρόλους υπό τις πιο απαιτητικές και δύσκολες συνθήκες. 

 Το βιογραφικό του είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Με σπουδές στη διοίκηση επιχειρήσεων στο Boston University και θέατρο στο Circle in the Square Theater School της Νέας Υόρκης, τη μόνη εγκεκριμένη σχολή θεάτρου που συνδέεται με το Broadway, δεν αργεί να γίνει διάσημος με το super hit “True Blood” στην Αμερική. Η παγκόσμια φήμη και αναγνώριση ήρθε όταν συμπρωταγωνίστησε στην τρίτη σεζόν του “True Blood” ως ο αγαπημένος χαρακτήρας του Talbot.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ψηφίστηκε από τους New York Times μέσα στους δέκα καλύτερους χαρακτήρες εκείνης της σεζόν στην τηλεόραση. Στη συνέχεια έπαιξε σε πολύ γνωστά σήριαλ όπως το “CSI: NY και το Pushing Daisies”, υποδύθηκε τον Έλληνα μαφιόζο στην σειρά Chuck , στο Major Crimes  και σε άλλα.  Καθοριστική ήταν η συμμετοχή του στο El Greco .

Έντεκα χρόνια πριν,  έγινε παραγωγός και πρωταγωνιστής στην ταινία Meteora, η οποία ήταν στην επίσημη επιλογή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου 2011 και για την οποία ήταν υποψήφιος για το βραβείο Silver Bear καλύτερου ηθοποιού και το βραβείο Golden Bear καλύτερης ταινίας.

 Έχει επίσης σκηνοθετήσει την πρώτη του μικρού μήκους ταινία «Avenge Me», την οποία πήρε η διεθνώς αναγνωρισμένη εταιρεία παραγωγής και συνεργάτης της Filmnation, Faliro House με πρωταγωνίστρια την Κόρα Καρβούνη. Η εν λόγω  ταινία είναι βασισμένη σε ένα μοιρολόι όπου είναι αληθινή ιστορία. 

Ανάμεσα σε αυτά που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον μελετώντας το βιογραφικό του και συζητώντας μαζί του, ήταν ότι  αποφάσισε να πάρει γύρω στα 60 κιλά για τις ανάγκες ενός ρόλου του, για τη σειρά  "42°C" της COSMOTE που προβάλλεται από τον Ιανουάριο του 2022 στον Ant1.

Κι αν σκεφτεί κανείς ότι δώδεκα χρόνια πριν,  το 2010, ο Theo Alexander βραβεύτηκε ως  ένας εκ των ωραιότερων  Ελλήνων, τότε μάλλον μόνο σε ένα συμπέρασμα θα οδηγεί: ότι λατρεύει την υποκριτική τέχνη και προκειμένου να την υπηρετήσει σωστά κάνει  “θυσίες”. 

Σήμερα έχει επανέλθει στην αρχική του εικόνα και εργάζεται στη μεγαλύτερη παραγωγή της ρωσικής τηλεόρασης για το 2022 με τίτλο «The Son» με τον διακεκριμένο και πολυβραβευμένο σκηνοθέτη  Nikolai Khomeriki και γραμμένο από τον με δύο φορές Όσκαρ nominated σεναριογράφο του Mongol και του Αιχμάλωτου του Καυκάσου. Όπως ο ίδιος αποκαλύπτει, τα γυρίσματα γίνονται από Ρώσους και Ουκρανούς που μόλις έμαθαν για την έναρξη του πολέμου, αγκαλιάστηκαν, έκλαιγαν και κάθε μέρα προσεύχονται όλοι μαζί να τελειώσει ο πόλεμος. 

Ο Theo Alexander, πρόσφατα ολοκλήρωσε την παραγωγή για μία ταινία μικρού μήκους για την παρουσίαση της ομάδας  GOAL του League of Legends, της οποίας είναι συνιδιοκτήτης και general manager. Η ταινία είναι τελείως διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη παρουσίαση ρόστερ για ομάδα του league of legends, καθώς  είναι γυρισμένη ως επική ταινία εποχής και όχι βασισμένη στην τεχνολογία και στο gamer mentality. 

Για τον Theo Alexander, η αξία της οικογένειας και της σωστής ανατροφής των παιδιών είναι ιδιαίτερη σημαντική. Για εκείνον, η ευτυχία βρίσκεται στις αγκαλιές των ανιψιών του με τα  οποία λατρεύει να ασχολείται και να δίνει τον καλύτερό του εαυτό. 

Aξίζει να διαβάσετε τη συνέντευξη που ακολουθεί για έναν καλλιτέχνη που όπως ο ίδιος λέει, τώρα πια έχει μάθει να γεύεται την κάθε του κατάκτηση, να ευχαριστεί τη μούσα για κάθε δημιουργία και να δίνει  χρόνο να παίξει με το παιδί μέσα του που του δίνει όλη τη δημιουργική του ενέργεια.

Όποιος μελετήσει το βιογραφικό σας, νομίζω ότι θα εντυπωσιαστεί. Διοίκηση επιχειρήσεων στο Boston University και θέατρο στο Circle in the Square Theater School της Νέας Υόρκης- τη μόνη εγκεκριμένη σχολή θεάτρου που συνδέεται με το Broadway. Κάνοντας ένα flashback σε εκείνη την εποχή που αποφασίσατε να συνεχίσετε με σπουδές στην υποκριτική τέχνη, θα ήθελα να μου μιλήσετε για τα βασικά κίνητρα που είχες στο ξεκίνημά σας, τους στόχους σας και τι έπρεπε να αλλάξετε στη ζωή σας για να τους πετύχετε.

Το βασικό μου κίνητρο, ήταν η άσβεστη αγάπη μου για την υποκριτική και όπως πάντα ως Κριός, το ότι μου είπαν ότι δεν μπορώ να το κάνω. Δηλαδή ότι είναι αδύνατο να πάω στην Αμερική και να έχω μία καριέρα εκει ως ηθοποιός. Ο στόχος μου ήταν να σπουδάσω στην Αμερική σε μία από τις καλύτερες σχολές του κόσμου, παράλληλα να να ψάξω και να φοιτήσω δίπλα στους καλύτερους δασκάλους που υπάρχουν ως μαθητής σε private lessons και να μπορέσω να γίνω working actor, δηλαδή σε κάποιο σημείο να μπορώ να ζω από τη δουλειά μου. Αυτό που έπρεπε να αλλάξω ήταν το πρόγραμμά μου, το οποίο έπρεπε να γίνει σχεδόν ασκητικό και με μία απόλυτη στοχοπροσήλωση έτσι ώστε να ανταποκριθώ στη δυσκολία του να πετύχω στον πιο ανταγωνιστικό χώρο και βιομηχανία του πλανήτη.

Η παγκόσμια φήμη και αναγνώριση ήρθε όταν υποδυθήκατε τον Talbot - ένα αγαπημένο χαρακτήρα στην τρίτη σεζόν του “True Blood”. Ψηφίστηκε μάλιστα από τους New York Times μέσα στους 10 καλύτερους χαρακτήρες εκείνης της σεζόν στην τηλεόραση. Θα ήθελα να μας περιγράψετε την εμπειρία αυτή, τι αγαπήσατε και τι ίσως σας δυσκόλεψε σε αυτόν τον ρόλο και αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, αν θα αλλάζατε κάτι, τι θα ήταν αυτό και γιατί.

Το να υποδυθώ τον Talbot ήτανε μία απόλαυση. Ο ρόλος ήτανε βασισμένος πάνω στο Διονυσιακό αρχέτυπο και σε μία ενέργεια απόλυτης Ελευθερίας. Όμως, ως βρυκόλακας, ο Talbot ήταν ένα πλάσμα που μέσα του είχε ατελείωτη μοναξιά. Έπρεπε να συνδέσω την προσωπική μου νοσταλγία για την οικογένειά μου και την πατρίδα μου με τη δική του νοσταλγία για τους ανθρώπους που πέθαναν, την πατρίδα που έχασε και την αιωνιότητα που τελικά ήταν κατάρα για αυτόν. Ίσως για αυτό και ο Talbot αγαπήθηκε πολύ ως ήρωας στο true blood. Στην ηθοποιία αν δεν το κάνεις προσωπική υπόθεση τον ρόλο σου, καλύτερα μην τον κάνεις καθόλου.

Δεν θα άλλαζα τίποτα στον Talbot. Την δεδομένη στιγμή έδωσα τα πάντα που είχα για να τον ενσαρκώσω. Σίγουρα αν τον έκανα τώρα δεν θα ήταν ο ίδιος Τάλμποτ. Γιατί εγώ δεν είμαι πλέον ο ίδιος ηθοποιός. Αλλά με τα "εάν" στη ζωή, δεν μπορείς να πορευθείς μπροστά.

Μέσα από τον ρόλο του βαμπίρ στη διάσημη σειρά, φαίνεται να βοηθήσατε σημαντικά στην προώθηση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Θα ήθελα να μας μιλήσετε γι΄αυτό.

Πρώτον ποτέ δεν διαχωρίζω τους ανθρώπους ανάλογα με τη σεξουαλική τους προτίμηση. Εγώ όμως από τη συνέντευξη μου λέγοντας ότι ο ο χαρακτήρας μου ήταν παντρεμένος με τον Βασιλεία του Μισισιπή και όχι απλά γκόμενος του, είχα δημιουργήσει σάλο στα media εκείνο τον καιρό. Ως τότε στις περισσότερες πολιτείες ο γάμος των ομοφυλοφίλων απαγορευόταν. Οι ατζέντηδές μου και οι μάνατζερ ήταν έξω φρενών. Μου είχανε πει να μη λέω ο άντρας μου αλλά γκόμενός μου. Όμως εγώ συνέχισα να τον αποκαλώ άντρα μου, γιατί ήξερα ότι εκείνη τη στιγμή η ομοφυλόφιλη κοινότητα πολεμούσε για το δικαίωμα του γάμου στην Καλιφόρνια. Ήξερα ότι κάποιοι άνθρωποι πολεμούσαν για το δικαίωμα να είναι δίπλα στο νεκροκρέβατό του ανθρώπου που αγαπούσαν την ώρα που πέθανε. Σε μία συζήτηση μας ο Dennis O`Hare, που παίζει τον άντρα μου στο true blood, και είναι ανοιχτά ομοφυλόφιλος, μου έχει εξηγήσει πόσο φρικτό είναι να πεθαίνει ο άνθρωπος που αγαπάς και διανοουμένων να μην έχεις το δικαίωμα να είσαι δίπλα στις τελευταίες ώρες ζωής του. Αυτό εγώ το θεώρησα κτηνώδες, έτσι ένιωσα ότι κάτι έπρεπε να κάνω για αυτό.

Όταν τελείωσε η σειρά και πέρασε ο νόμος στην Καλιφόρνια υπέρ τον γάμο των ομοφυλοφίλων, με πήρε τηλέφωνο ο creator του true blood και μου είπε ότι αυτό που έκανα ήτανε από τα πιο θαρραλέα πράγματα που έχει δει ηθοποιό να κάνει, στη ζωή του. Ότι έπαιξα τη καριέρα μου κορώνα-γράμματα σε μία πουριτανική κοινωνία. Εγώ απλώς του απάντησα, ότι το έκανα γιατί αν δεν παλεύουμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα ως καλλιτέχνες, δεν είμαστε καλλιτέχνες.

Πόσο δύσκολο είναι για έναν Έλληνα ή μη, να ξεχωρίσει για το υποκριτικό του ταλέντο στην Αμερική;

Η Αμερική είναι η Μέκκα του κινηματογράφου. Κάθε ηθοποιός, όνειρο του είναι να παίξει στο Ηollywood. Ο ανταγωνισμός, είναι τεράστιος και ανηλεής. Για να ξεχωρίσεις πρέπει πραγματικά να αξίζεις. Πρέπει να έχεις κάτι που δεν έχει κανένας άλλος να φέρνεις μία δική σου ταυτότητα. Με λίγα λόγια να είσαι αυθεντικός. Να είσαι διατεθειμένος να δουλέψεις περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, Να θυσιάσεις περισσότερα από τους άλλους και να αντέξεις τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχεσαι κάθε μέρα. Το να είσαι ξένος γενικά είναι μία ακόμα έξτρα δυσκολία, αμέσως πέφτεις στο 5% των ρόλων που προσφέρονται και πρέπει να συναγωνιστής όλους τους ξένους πού βρίσκονται στο Λος Άντζελες. Δεν σου δίνεται η ευκαιρία για πρωταγωνιστικούς ρόλους γιατί στο τέλος της ημέρας ο αγγλοσαξονας πρέπει να σώσει την πριγκίπισσα.....

Η τύχη και η σκληρή δουλειά είναι αρκετά θεωρείτε για να επιτύχεις ή είναι κι άλλοι παράγοντες που παίζουν σημαντικό ρόλο;

Στα δελφικά παραγγέλματα με τα όποια προσπαθώ να ζω τη ζωή μου, λέει μην πιστεύεις στην τύχη. Την τύχη τη δημιουργούμε εμείς με την προετοιμασία, τη δουλειά που κάνουμε και την πίστη που έχουμε στις ικανότητες μας. Για να πετύχεις πρέπει να ξυπνάς το πρωί και να λες δύο πράγματα στον εαυτό σου: είμαι υπεύθυνος για ότι συμβαίνει στη ζωή μου και μπορώ να καταφέρω τα πάντα με σκληρή δουλειά.

Οι συμμετοχές σας στα CSI New York, Pushing Daisies, True Blood είναι δίχως αμφιβολία σημαντικά επιτεύγματά σου. Νιώσατε ποτέ να επαναπαύεστε ή όλα αυτά σας έδιναν μεγαλύτερο κίνητρο να κοιτάτε την επόμενη μέρα και να ανεβάζετε ψηλά τον πήχη;

Δυστυχώς δεν επαναπαυτηκα ποτέ. Συνεχώς κυνηγούσα την επόμενη δουλειά, όχι την επόμενη επιτυχία, κυνηγάς την επόμενη εμπειρία η οποία θα σου δώσει η γνώση για να γίνεις καλύτερος και να δημιουργήσεις στο επόμενο level. Δουλεύοντας όμως έτσι,που ειναι το αμερικανικό πρότυπο, χωρίς να στέκεσαι και να επιβραβεύεις έστω για λίγο τον εαυτό σου, δεν είναι σωστό. Πλέον έχω μάθει να γεύομαι την κάθε μου κατάκτηση, να ευχαριστώ τη μούσα για κάθε δημιουργία και να δίνω χρόνο να παίξω με το παιδί μέσα μου που μου δίνει όλη τη δημιουργική μου ενέργεια. Πρέπει να σταματάς κάποιες φορές και να μυρίζεις τα τριαντάφυλλα στο δρόμο... Γιατί πολύ γρήγορα χωρίς να το καταλάβεις θα μάραθεις και εσύ.

Στην Ελλάδα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που σε θυμούνται από τον ρόλο του αδελφού του El Greco στην ομώνυμη ταινία του Γιάννη Σμαραγδή. Συνεργαστήκατε, ωστόσο, και με τον Μιχάλη Κακογιάννη στην παράσταση Κορολιανός στο Ηρώδειο. Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιες συμβουλές  που ίσως σας έδωσαν και σας βοήθησαν στη μετέπειτα πορεία σας;

Το να συνεργαστείς σε μία τόσο μικρή ηλικία με έναν κολοσσό όπως ο Κακογιάννης ήταν ευλογία. Όπως πάντα με τους μεγάλους δασκάλους ή μεγάλους δημιουργούς που με ευλογεί ο Θεός στο δρόμο μου, εκμεταλλεύτηκα κάθε στιγμή η ευκαιρία που είχα να συζητάω και να παίρνω γνώση από αυτόν. Μου μίλαγε τη ζωή την τέχνη και τις εμπειρίες του. Ήμουν ο μόνος στην ηλικία μου που μου είχε εμπιστευτεί σε ένα τόσο δύσκολο έργο δύο μικρούς αλλά σημαντικούς ρόλους. Είχε δει κάτι σε μένα και αυτό με είχε γεμίσει με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Μία μέρα όταν τον ρώτησα όταν γυρίσω στην Ελλάδα ποιο ρόλο θα πρέπει να παίξω στο θέατρο, με κοίταξε με εκείνα τα πύρινα μάτια που είχε και μου είπε: δεν θα παίξεις κανέναν ρόλο, εσύ Θοδωρή θα γυρίσεις και θα κάνεις ένα one man show...

Mένοντας 19 χρόνια μακριά από την οικογένειά σας, τους φίλους σας, την Ελλάδα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θυσιάσατε αρκετά από την προσωπική σας ζωή. Επιπλέον, φαντάζομαι ότι για να εξελιχθείτε, έπρεπε να δουλέψετε σκληρά ώστε να μπορέσετε να ανταγωνιστείτε την τόσο απαιτητική βιομηχανία του Hollywood. Καθώς αυτά που φαντάζεται ο περισσότερος κόσμος που δεν γνωρίζει τον χώρο, απέχουν από την πραγματικότητα, θα μπορούσατε να μας περιγράψετε πώς ήταν η καθημερινότητά σας εκείνη την περίοδο;

Επειδή το LA ειναι μία πολύ όμορφη και επικίνδυνη πόλη, όπου μπορεί να χαθείς ή ακόμα να χάσεις και τον εαυτό σου, έπρεπε να φτιάξω ένα πρόγραμμα θα του τηρούσα με στρατιωτική πειθαρχία. Άρα κάθε εβδομάδα είχα φωνητική, μάθημα ηθοποιίας, ψυχανάλυση γυμναστική, διάβασμα, σεμινάρια σκηνοθεσίας σεναρίου παραγωγής. Και τα χώρισα έτσι ώστε 6 με 8 ώρες την ημέρα να με απασχολούν δημιουργικά πράγματα.

Όταν το κάνεις αυτό αν και δεν έχεις πολύ χρόνο για διασκέδαση,η διασκέδαση όμως που έχεις, είναι πολύ πιο πολύ ποιοτική και ικανοποιητική γιατί την έχεις κερδίσει με το σπαθί σου.

Το 2010 βραβευτήκατε ως  ένας εκ των ωραιότερων  Ελλήνων, αλλά πρόσφατα επέλεξες να τσαλακώσετε τον εαυτό σας για τη σειρά  "42°C" παίρνοντας πολλά κιλά (57), με αποτέλεσμα να γίνετε αγνώριστος… και στη συνέχεια επανήλθατε στην αρχική σας εικόνα… Πώς αποφασίσατε να πάρετε αυτήν την δύσκολη απόφαση που αποτελεί και ρίσκο για την υγεία σας;

Δεν την πήρα εγώ αυτή την απόφαση, ο ρόλος την πήρε. Καθώς έμαθα για το ρόλο, εκείνος ήρθε στο μυαλό μου και μιλήσαμε για το πώς είναι εξωτερικά. Πάντα βέβαια με άξονα το πώς έχει γραφτεί ο χαρακτήρας. Ναι ρίσκαρα αρκετά την υγεία μου γιατί πήρα 60 κιλά, αν και το έκανα κάτω από επίβλεψη γιατρού. Όμως πάντα λέω ότι η τέχνη πρέπει να είναι επικίνδυνη και για να κάνεις κάτι που αξίζει πρέπει να είσαι στην κόψη του ξυραφιού. Αν ήταν να μην παίζω στα projects τα οποία έχουν σημασία κορώνα-γράμματα ακόμα και την υγεία μου, θα γινόμουνα trader σε μία χρηματιστηριακή που το έχω σπουδάσει και έχω και πολύ ταλέντο και απλώς θα μετρούσα τα εκατομμύρια στην τράπεζα.

Αυτήν την περίοδο εργάζεστε στη μεγαλύτερη παραγωγή της ρωσικής τηλεόρασης για το 2022 με τίτλο «The Son» με τον διακεκριμένο και πολυβραβευμένο σκηνοθέτη  Nikolai Khomeriki και γραμμένο από τον με δύο φορές Όσκαρ nominated σεναριογράφο του Mongol και του “Αιχμάλωτου του Καυκάσου”. Μιλήστε μας αν θέλετε γι’αυτό.

Μεγάλη ευχαρίστηση να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα να δουλέψω με Ρώσους καλλιτέχνες. Σε έναν πολύ ωραίο και περίπλοκο ρόλο συνεργάζομαι με κάποιους από τους κορυφαίους δημιουργούς και παραγωγούς της Ρωσίας. Στη Ρωσία ακόμα ο καλλιτέχνης δουλεύει ως μοναχός πάνω στην τέχνη του και βλέπει τη δουλειά μας ως ιερή. Περιμένω με μεγάλη αγωνία να παίξω μαζί με τους καλλιτέχνες και να δημιουργήσουμε. 

Tα γυρίσματα του σήριαλ γίνονται στην Κύπρο. Είναι Ρώσοι και Ουκρανοί. Όταν έμαθαν ότι γίνεται πόλεμος, αγκαλιάστηκακν και έκλαιγαν. Αυτό που κάνουμε είναι τέχνη. Δεν έχουμε σχέση ούτε με τους πολέμους τους ούτε με τα συμφέροντά τους. Υπηρετούμε κάποιον άλλον σκοπο ο οποίος είναι για να ενώνει τον κόσμο όχι για να τον διχάζει. Κάθε μέρα προσευχόμαστε όλοι μαζί για να τελειώσει ο πόλεμος.

Για τον Jean-Luc Godard, το σινεμά είναι η πιο όμορφη απάτη σε ολόκληρο τον κόσμο. Για εσάς, τι είναι το σινεμά;

 Ο Godard όμως έχει πει επίσης, ότι η φωτογραφία είναι η αλήθεια, και το σινεμά είναι η αλήθεια, 24 φορές το δευτερόλεπτο.... Εδώ λίγο αντιφάσκει.

”Μια ταινία δεν είναι ποτέ αρκετά καλή, εκτός αν η κάμερα γίνει μάτι στο μυαλό ενός ποιητή” έχει πει ο Orson Welles. Ποια είναι κατά τη γνώμη σας τα στοιχεία που κάνουν μια ταινία αρκετά καλή;

Μία ταινία είναι καλή όταν μία ταινία είναι αυθεντική. Όπως και ένας καλλιτέχνης είναι καλός μόνο όταν είναι αυθεντικός. Όταν πειράζει δηλαδή από μία εσωτερική ανάγκη να μοιραστείς μία πολύ προσωπική ιστορία με το κοινό και να τον βοηθήσεις να σκεφτεί να συγκινηθεί και στο τέλος να επέλθει κάθαρση για όλους τους θεατές. Στο μυαλό αυτή τη στιγμή έχω δύο ταινίες, το godfather βέβαια και το παιδικό sing it. Φαινομενικά δύο τελείως αντίθετες ταινίες, δύο όμως τέλειες ταινίες. Κι όμως δύο ταινίες με το ίδιο θέμα στον πυρήνα τους, την οικογένεια. Όλες οι μεγάλες ταινίες με συγκινούν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, έχουν ως θέμα την οικογένεια. Κάθε καλή ταινία αν το σκεφτείτε σε βάθος έχει να κάνει με την οικογένεια. Με το να ανήκουμε κάπου που μας αγαπάνε μας σέβονται και μας δέχονται έτσι όπως πραγματικά είμαστε.

O Charlie Chaplin  είχε πει ότι “το βασικό γνώρισμα του μεγάλου ηθοποιού είναι ότι του αρέσει πολύ ο εαυτός του όταν παίζει έναν ρόλο”. Ποιο είναι το βασικό γνώρισμα του μεγάλου ηθοποιού κατά τη γνώμη σας;

Ο μεγάλος ηθοποιός είναι ο αυθεντικός ηθοποιός. Δίνει σε όλους τους ρόλους το 100% του. Δημιουργεί πάντα στην κόψη του ξυραφιού ανάμεσα σε χιλιοστά όπου αν πάει ένα χιλιοστό πιο δεξιά ή αριστερά από την κόψη του ξυραφιού μπορεί να γίνει καρικατούρα και να γελοιοποιηθεί. Ο μεγάλος ηθοποιός ρισκάρει σε κάθε frame της ταινίας, δεν βολεύεται ποτέ μέσα στις ευκολίες του και πάντα μένει ταπεινός μαθητής της τέχνης του. Ποτέ δεν λέει έφτασα, ποτέ δεν λέει εγινα και ποτέ δεν λέει τα κατάφερα... Η μελέτη της ανθρώπινης ψυχής και της ανθρώπινης συμπεριφοράς, όπου είναι ο πυρήνας της δουλειάς μας, δεν έχει τέλος. Το τέλος της σπουδής της τέχνης της υποκριτικής έρχεται με το βιολογικό τέλος του ηθοποιού.

“Kάποτε υπήρχαν ηθοποιοί που προσπαθούσαν να γίνουν σταρ. Tώρα υπάρχουν σταρ που προσπαθούν να γίνουν ηθοποιοί” είναι λόγια του Laurence Olivier. Θα ήθελα την άποψή σας.

Δυστυχώς ένας από τους Τιτάνες της ηθοποιίας όπως ο Laurence Olivier, είχε απόλυτο δίκιο. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου το σύστημα προσπαθεί να επιβάλει ατάλαντους ηθοποιούς για τον έναν ή τον άλλον λόγο στο κοινό. Όμως όταν υπάρχει ταλέντο και σκληρή δουλειά από πίσω το κοινό μπορεί να τους δώσει μία ή δύο ευκαιρίες αλλά στο τέλος είναι ο σκληρότερος κριτής. Όπως όλα τα αστέρια κάποια στιγμή πέφτουν.

Αλλά οι πραγματικά σημαντικοί ηθοποιοί δεν είναι αστέρια, είναι πλανήτες. Έχουν τη δική τους βαρύτητα και ειδικό βάρος. Μένουν πάντα ανάμεσα στο Γαλαξία των καλλιτεχνών και το φως τους δεν σβήνει ποτέ. Φαντάζεστε έναν κόσμο χωρίς τις ταινίες του Ταρκόφσκι, του Μάρλον Μπράντο ή του Al Pacino; Εγώ δεν θέλω καν να τον σκεφτώ.

“Δεν πειράζει να διστάζεις, αν μετά προχωράς μπροστά.” είπε κάποτε ο Bertolt Brecth. Υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή σας που λυγίσατε αλλά καταφέρατε να προχωρήσετε; Αν ναι, τί σας βοήθησε να συνεχίσετε;

Όχι μόνο μία, πολλές φορές. Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και της προσωπικής εξέλιξης να πέφτεις και να νιώθεις απελπισμένος. Όμως δεν επέστρεψαν ποτέ στον εαυτό μου να απελπιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Γιατί η απελπισία είναι το μεγαλύτερο όπλο του διαβόλου.

Πέφτεις και ξανά σηκώνεσαι, και όταν σηκωθείς είσαι λίγο πιο σοφός, είσαι λίγο πιο δυνατός, είσαι λίγο πιο θαρραλέος. Αν δεν έχεις εκπέσει δεν μπορείς να πετάξεις προς τους ουρανούς. Δεν έχεις κερδίσει το δικαίωμα. Του κόλπου βρίσκεται στο απόφθεγμα του Churchill: Επιτυχία είναι να πηγαίνεις από αποτυχία σε αποτυχία, με ενθουσιασμό!!

"Ένας δειλός είναι ανίκανος να δείξει αγάπη. Αυτό είναι προνόμιο των γενναίων" έχει πει ο Mahatma Gandhi. Στην εποχή μας που κυριαρχεί η κρίση αξιών, ιδανικών και αληθινών συναισθημάτων, πόσο εύκολο είναι να γεννηθεί η ανιδιοτελής αγάπη ανάμεσα σε δυο ανθρώπους ;

Καθόλου δύσκολο, θέμα απόφασης είναι. Απλώς οι πιο πολλοί είναι οι ευθυνόφοβοι.

Στις σημαντικές  αποφάσεις της ζωής σας, σας κυριεύει η λογική ή το συναίσθημα;

Το ένστικτό μου.

Από τις εμπειρίες που είχατε έως σήμερα, υπάρχει κάτι για το οποίο έχετε μετανιώσει ;

Τον απολογισμό μου ελπίζω να έχω χρόνο να τον κάνω στο νεκροκρέβατό μου, μέχρι τώρα δεν μετανιώνω για τίποτα.

Ποια είναι η μεγαλύτερή σας φοβία;

Να μην φτάσω το potential μου σαν άνθρωπος. Αυτό πιστεύω είναι τραγωδία στη ζωή ενός ανθρώπου.

Τί απεχθάνεστε περισσότερο από όλα στη ζωή σας;

Αυτούς που καταστρέφουν την αθωότητα ενός πλάσματος.

"Αδιαφορώ για τη δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ" έχει πει ο Μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις. Τι είναι για εσάς η δόξα;

Μία λέξη με 4 γράμματα.

Ποιοι είναι οι ήρωές σας στην πραγματική ζωή;

Ο παππούς μου ο Γιάννης και οι θείοι μου ο Κυριάκος και ο Σταύρος.

Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

Στα ανθρώπινα.

Τι είναι για εσάς ευτυχία;

Οι αγκαλιές που μου κάνουν τα ανίψια μου.

”Τα τρία Τ της επιτυχίας - κατά τον Οδυσσέα Ελύτη, είναι: Ταλέντο, Τόλμη, Τύχη.”

 Συμφωνείτε;

Όχι, συγνώμη Οδυσσέα.

Τι είναι ταλέντο για εσάς;

Ταλέντο είναι, η δύναμη να μπορείς να θυσιάσεις ότι χρειάζεται, για να φτάσεις εκεί που δεν μπορείς....

“Αληθινή αγάπη δεν είναι εκείνη που αντέχει τον μακροχρόνιο χωρισμό, αλλά εκείνη που αντέχει τη μακροχρόνια οικειότητα” είναι τα λόγια της Helen Rowland. Πώς θα όριζες την αληθινή αγάπη;

Αν ήταν κάτι που θα μπορούσαμε να το βάλουμε σε λόγια ή αποφθέγματα δεν θα έχει την αξία που έχει. Και τίποτα δεν απολύτο στη ζωή, εκτός από τον θάνατο.

Αγαπημένο μου motto  είναι τα λόγια του Albert Camus : "Η αλήθεια και η ελευθερία είναι απαιτητικές ερωμένες γι`αυτό κι έχουν λίγους εραστές". Το δικό σας;

Εμένα είναι του παππού μου που μου λεγε πάντα, ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΡΘΙΑ.

Ποιο θεωρείτε  ότι είναι το mission σας σε αυτήν την ζωή, Theo Alexander;

Σίγουρα το impossible.

Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να προσθέσετε για τη δουλειά, τη ζωή σας ή οτιδήποτε άλλο;

Ναι, αν πεθάνω και προλάβω να έχω πρόσθεση ένα εκατομμυριοστό του χιλιοστού στην παράδοση των χιλιάδων και χιλιάδων χρόνων του ελληνικού πολιτισμου, τότε άξιζε ο Γολγοθάς που λέγεται ζωή. ... And I did it myyyyyy Waayyyyy....