H αγαπημένη ηθοποιός Μίνα Αδαμάκη έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών.
Τη θλιβερή είδηση επιβεβαίωσε ο Πρόεδρος του ΣΕΗ, Σπύρος Μπιμπίλας: «Με μεγάλη θλίψη σχεδόν ταυτόχρονα μάθαμε ότι έφυγαν από κοντά μας δύο σπουδαίοι αξιαγάπητοι συνάδελφοι μας… Η γλυκιά μας Μινα Αδαμάκη που τόσα πρόσφερε στο Θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, η τόσο αγαπητή μας από την απίστευτη φιγούρα από την Τρεις Χάριτες και ο Κώστας Μπάσης, ο πρώτος Ερωτόκριτος του Ευαγγελάτου, ο ηθοποιός που κόσμησε το Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος για πολλά χρόνια… Ανεξίτηλη θα μείνετε στην μνήμη μας αγαπημένοι μου.. Καλό ταξίδι» έγραψε ο Πρόεδρος του ΣΕΗ.
Ακολουθεί συνέντευξη που έδωσε δύο χρόνια πριν, στη Mανταλένα-Μαρία Διαμαντή για το klik .
Γλυκιά, φύσει ευγενής, με καθαρό, μελαγχολικό βλέμμα, αβίαστη κομψότητα, θυμίζει γυναίκα βγαλμένη από Σαιξπηρική ιστορία. Η αγάπη της για την τέχνη που υπηρετεί είναι ολοφάνερη μέσα από κάθε νέο της εγχείρημα. Μια από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες ηθοποιούς της γενιάς της που σε κερδίζει με το ταλέντο της, τη γλυκύτητα της, τον έμφυτο καθωσπρεπισμό της.
Η κυρία Μίνα Αδαμάκη, είναι μια από τις πρώτες καλλιτέχνιδες που έρχονται στο μυαλό μου, όταν σκέφτομαι τις ελληνικές σειρές της πάλαι ποτέ χρυσής εποχής της τηλεόρασης. "Οι τρεις Χάριτες" ήταν το πρώτο σήριαλ που είδα σαν παιδί και που όσα χρόνια κι αν περάσουν ενθουσιάζομαι και ηρεμώ βλέποντας τα επεισόδιά του ξανά και ξανά. Ίσως γιατί οι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούσαν είχαν εκείνη τη "μαγεία" του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου, που δυστυχώς εκλείπει σήμερα.
Εκτός από την ιδιαίτερη χαρά και τιμή να έχω συνέντευξη μαζί της, με γοήτευσε το ότι η χαρισματική Μίνα Αδαμάκη, συνδυάζει με μοναδικό τρόπο τη σοφία που έχει αποκτήσει μέσα από τις εμπειρίες της ζωής και τον ανανεωτικό ενθουσιασμό μιας έφηβης.
Σήμερα, πρωταγωνιστεί σε μια ανατρεπτική παράσταση, τη "Μήδεια" του Μποστ, που, όπως η ίδια λέει χαρακτηριστικά για εκείνη : "έχω την εντύπωση πως ο Ευριπίδης, έχοντας ο ίδιος πολύ ιδιόρρυθμο χιούμορ, θα διασκέδαζε αφάνταστα."
Ας δούμε όλα όσα συζητήσαμε, στην ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέντευξη που ακολουθεί.
Αυτήν την σεζόν πρωταγωνιστείτε στο ευρηματικό θεατρικό έργο, "Μήδεια" του Μέντη Μποσταντζόγλου (Μποστ). «Πρόκειται για ένα έργο που επικρίνει τους επικριτάς, προβληματίζει τους κριτάς και ελευθερώνει τους θεατάς» όπως έχει σχολιάσει ο ίδιος. Θα ήθελα να μας μιλήσετε γι’αυτήν τη συνεργασία σας και για την σπουδαιότητα αυτής της παράστασης.
Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με την "Μυθωδία" , μία εταιρία που "έστησαν" οι Γεράσιμος Σκαφίδας και Νίκος Ορέστης Χανιωτάκης, για να ασχοληθούν με ό,τι τους συνέπαιρνε: το παιγνίδι των μύθων, πραγματικών ή φανταστικών, παλαιών και νέων.
Συμμαθητές στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, άρχισαν να χτίζουν τον δικό τους "μύθο" που εδώ και τρία περίπου χρόνια, με τη μορφή της" Μυθωδίας" , έχει αποκτήσει οντότητα και δική της προσωπικότητα.
Δεν ξέρω ποιος έψαχνε ποιον: συναντηθήκαμε με πρωτοβουλία του Νικορέστη, αλλά εγώ, που θεωρώ τις συναντήσεις ό,τι πιο πολύτιμο μου προσφέρει το θέατρο, νοιώθω ευγνώμων γι` αυτή την αναπάντεχη συνάντηση που με φέρνει σ` επαφή με τόσους νέους και ταλαντούχους ανθρώπους/συγγενείς σε πνευματικότητα και σκέψη.
Ως συγγραφέας ο Μποστ έχει το χάρισμα να συμπεριφέρεται στα έργα του όπως έκαναν και οι αρχαίοι: παίρνει τους γνωστούς μύθους και τους αναποδογυρίζει με τρόπο που να μιλάνε για τα δικά μας πάθη μ` ένα δηλητηριώδες και σουρεαλιστικό χιούμορ, με έντονο σαρκασμό και αυτοσαρκασμό. Το αποτέλεσμα είναι συναρπαστικό.
Ο Μποστ μετατρέπει με ιδιαίτερο τρόπο την τραγική ηρωίδα του Ευριπίδη σε μια κωμικοτραγική φιγούρα καυτηριάζοντας την νεοελληνική πραγματικότητα. Δημιουργεί τελικά για ηρωίδα του μια κακούργα δολοφόνισσα, που θέλει να σφάξει τα παιδιά της επειδή είναι παλιόπαιδα, κακοί μαθητές, ανεπρόκοπα και έχει κι έναν άντρα που την απατά, ενώ θέλει να παντρευτεί την πριγκίπισσα της Κορίνθου. Μια ανατρεπτική σάτιρα με διαχρονικά στοιχεία.Αν ζούσε ο Ευριπίδης και μπορούσε να τη δει, τι πιστεύετε ότι θα έλεγε;
Όπως έχω ήδη παρατηρήσει, ο Μποστ ανατρέπει την γνωστή ιστορία της Μήδειας του Ευριπίδη και αντί να δολοφονεί τα παιδιά της για να εκδικηθεί τον Ιάσονα επειδή την απατάει, δολοφονεί
τα παιδιά της γιατί δεν έπαιρναν τα γράμματα. Δημιουργεί έτσι έναν γκροτέσκο- κωμικοτραγικό χαρακτήρα, μια τρελαμένη δολοφόνησα, κι έχω την εντύπωση πως ο Ευριπίδης, έχοντας ο ίδιος πολύ ιδιόρρυθμο χιούμορ, θα διασκέδαζε αφάνταστα.
Υποδύεστε τον ρόλο της καλογριάς Πόλυ που αποφάσισε η Μήδεια να φιλοξενήσει στο ανάκτορό της, βάζοντας, όπως λέει ο Χορός ένα «φίδι στόν κόρφο της». Ποια είναι η Πόλυ του Μποστ και τι συμβολίζει στην κοινωνία μας;
Η καλόγρια Πόλυ είναι από τους πιο σουρεαλιστικούς χαρακτήρες του Μποστ, όχι μόνο στη Μήδεια αλλά σχεδόν σε ολόκληρο το έργο του. Πρώτα από όλα μία καλόγρια μέσα στη "Μήδεια" είναι από μόνη της ένα στοιχείο τελείως ξένο, ένα λάθος, ένα παραξένισμα, δηλαδή ο σουρεαλισμός στο απόγειό του. Αυτό όμως το "παραξένισμα" δίνει την ευκαιρία στον Μποστ να μιλήσει για την υποκρισία, το ψέμα, την διπλοπροσωπία και πόσο συχνά οι άνθρωποι εθελοτυφλούν. Γιατί η καλόγρια Πόλυ μόνο καλόγρια δεν είναι. Είναι ένα παμπόνηρο θηλυκό που χρησιμοποιεί το ράσο για τους δικούς της άνομους σκοπούς και μόνο η Μήδεια δεν το βλέπει, τυφλωμένη από το πάθος της για τον Ιάσονα.
Ένας άντρας - ο εξαίρετος Μάκης Παπαδημητρίου- ενσαρκώνει το ρόλο της Μήδειας. Γιατί πιστεύετε ότι ο Μποστ επέλεξε άνδρα αντί για γυναίκα και ποιο μήνυμα ίσως θέλει να περάσει με αυτήν την ιδιαίτερη επιλογή του;
Πρόκειται για ένα παιγνίδι αλλαγής ρόλων όπου οι γυναίκες ενσαρκώνονται από άνδρες και οι
άνδρες από γυναίκες. Είναι σκηνοθετικό εύρημα του σκηνοθέτη της παράστασης Νικορέστη Χανιωτάκη και δεν έχει να κάνει με τον Μποστ. Άλλωστε ο Μποστ ουδέποτε ασχολήθηκε με υποδείξεις για το πώς πρέπει να παίζονται οι παραστάσεις των έργων του ή ποιο μήνυμα πρέπει να εκπέμπεται από αυτές. Ένα αληθινό έργο τέχνης είναι πολυσήμαντο και δεν περιορίζεται μέσα σε πλαίσια και κανόνες. Χρειάζεται την ελευθερία του βλέμματος για να αναπτυχθεί κι αυτό το ήξερε καλά ο Μποστ.
Ο Μποστ ασχολείται με τα πάθη και τα λάθη της κοινωνίας. Ποια είναι κατά τη γνώμη σας τα μεγαλύτερα ;
Τολμώ να πω πως είναι τα ίδια αρχέγονα πάθη των Ελλήνων που συναντάμε σε όλη την αρχαία ελληνική γραμματεία, στις τραγωδίες και στις κωμωδίες. Αν κάνουμε τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά, θα ανακαλύψουμε τους εαυτούς μας, τους διπλανούς μας- φίλους, συγγενείς, γείτονες, όλους τους γνωστούς πολιτικούς και ρήτορες, τους κομπορρήμονες, τους μεγαλόσχημους, τους ψεύτες- φαφλατάδες, επίορκους και αλαζόνες ων ουκ έστι αριθμός- αλλά και άλλους εχέφρονες και υψιπετείς ων ο αριθμός φευ είναι μετρημένος. Το σοκ είναι μεγάλο.
Φαίνεται ότι ο έσω άνθρωπος δεν άλλαξε και πολύ, μόνο που εκείνοι κατάφεραν- με το ίδιο πάνω κάτω ανθρώπινο υλικό- να δημιουργήσουν ένα πολιτισμό απαράμιλλο. Φαινόμενο μοναδικό.
Τι σας γοήτευσε περισσότερο σε αυτήν την παράσταση και ποια ατάκα ξεχωρίζετε και θεωρείται ότι περνά κάποιο μήνυμα ;
Η σουρεαλιστική τρέλα που επικρατεί στο κείμενο και πολλαπλασιάζεται στην παράσταση είναι κατά τη γνώμη μου από τα πιο γοητευτικά στοιχεία που σε παρασύρουν.
Όσο για την ατάκα, αυτή που μένει είναι πιστεύω το: "Αλιμονον εις τον θνητόν, που νέος είτε γέρος δέχεται βέλη του Θεού που μας καλείται Έρως". Μοιάζει σαν γνωμικό του Μποστ και έχει επιλεγεί και σαν motto της παράστασης.
«Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φορά για πολύ καιρό ένα πρόσωπο για τον εαυτό του και ένα διαφορετικό για τον πολύ κόσμο, χωρίς να μπερδευτεί τελικά για το ποιο από τα δύο είναι το αληθινό.» έχει πει ο Αμερικανός συγγραφέας Ναθάνιελ Χόθορν. Θα ήθελα να σχολιάσετε.
Ο κίνδυνος που υπαινίσσεται ο Αμερικανός συγγραφέας είναι, πιστεύω, προφανής: Αυτός που χρησιμοποιεί δύο ταυτότητες (πρόσωπα), άλλη για τον εαυτό του κι άλλη για τον κόσμο, θα καταλήξει να μην έχει καμία, να χάσει δηλαδή τον εαυτό του.
«Οι δεύτερες σκέψεις είναι μάλλον πιο σωστές» είναι τα λόγια του Ευριπίδη. Εσείς έχετε την ψυχραιμία και την υπομονή να σκεφτείτε για δεύτερη φορά (και παραπάνω) τις καταστάσεις πριν πάρετε αποφάσεις ή ´έχετε πιάσει τον εαυτό σας να είναι παρορμητικός κάποιες φορές ;
-Εγώ, ως φύση παρορμητική, έχω την τάση να τρέχω να πιάσω την παρόρμηση. Ωστόσο, με τον καιρό, έχω καταφέρει να συγκρατώ την ...παρόρμησή μου, αν και όχι πάντα.
Δεν θα μπορούσα να μην σας ρωτήσω για την ανεπανάληπτη σειρά Τρεις Χάριτες. Ποια είναι η πιο γλυκιά ανάμνηση που σας έρχεται στο μυαλό ;
Έχω μόνο γλυκιές αναμνήσεις από αυτή τη δουλειά, αν και μου είναι δύσκολο να ανακαλέσω μια συγκεκριμένη. Αυτό που μου έχει μείνει πάντως είναι τα γέλια που κάναμε στα γυρίσματα, παρόλη την κούραση. Το περισσότερο γέλιο γινότανε όταν κάναμε κάποιο λάθος, ή όταν κολλάγαμε και δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε. Ήταν ένα γέλιο διαλυτικό και απολύτως λυτρωτικό.
"Τα λάθη μου είναι η ζωή μου.” έλεγε ο Σάμουελ Μπέκετ. Συμφωνείτε μαζί του;
Θα μου ήταν σχεδόν αδύνατο να μην συμφωνήσω. Μέσα απ` τα λάθη και με τα λάθη αναπτύσσουμε και διαμορφώνουμε την όποια προσωπικότητα αποκτάει ο καθένας μας.
Να έχεις μια καρδιά που ποτέ δεν σκληραίνει , έναν χαρακτήρα που ποτέ δεν κουράζει, ένα άγγιγμα που ποτέ δεν πονά.»είναι τα λόγια του Ντίκενς. Πόσο συχνά συναντάμε σήμερα μια τέτοια προσωπικότητα όπως αυτή που περιγράφει;
Στη σφαίρα του ονείρου ίσως τον συναντήσει κάποιος αυτόν τον χαρακτήρα, μόνο που και τα όνειρα εφιάλτες είναι τις πιο πολλές φορές...Είναι όμορφο όμως που κάποιος τον ονειρεύτηκε!
Μπορεί κάποιο βράδυ να τον συναντήσω κι εγώ σε κάποιο φευγαλέο όνειρο...
Στις σημαντικές αποφάσεις της ζωής σας, σάς κυριεύει η λογική ή το συναίσθημα;
Η λογική βοηθάει- το συναίσθημα τελικά αποφασίζει.
Ποιον στίχο ποιήματος ή τραγουδιού αγαπάτε περισσότερο και γιατί;
Αγαπώ πολύ την ποίηση- από μικρή. Η συμπυκνωμένη δύναμη που έχει ένας στοίχος να βρίσκει κατευθείαν το στόχο και να σε εκτοξεύει, τη στιγμή, που αμέριμνος εσύ, περιδιαβάζεις κάποια ποιήματα ή ακούς ένα τραγούδι, με αφήνει άφωνη! Κι είναι πολλοί αυτοί οι στοίχοι.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όμως στο μυαλό μου έχουν κολλήσει κάποιοι στίχοι του Διονύση
Σαββόπουλου για την παιδική του φίλη:
"Την παιδική μου φίλη την είδα ξαφνικά
να στέκει και να με κοιτά
αγάλματα κομμάτια στα μάτια της τα δυο
βομβαρδισμένες πόλεις
ναυάγια στο βυθό"
(ξέρω, είναι περισσότεροι από ένας οι στίχοι, αλλά δεν γίνεται αλλιώς,
είναι μια ολόκληρη εικόνα...)
Δεν πειράζει να διστάζεις, αν μετά προχωράς μπροστά” είπε κάποτε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. Υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή σας που λυγίσατε αλλά καταφέρατε να προχωρήσετε;
Αν ναι, τί σας έδωσε τη δύναμη να συνεχίσετε; Υπήρξε κάποια στιγμή δύσκολη στη ζωή μου, που χρειάστηκε να σταματήσω, να σκεφτώ προς τα πού να πάω: να συνεχίσω στο ίδιο μονοπάτι ή να πάρω το διπλανό και να εξερευνήσω αυτή την άγνωστη διαδρομή που μου υποσχότανε;
Μπήκα τελικά με δύναμη στο άλλο μονοπάτι γιατί έπρεπε να το ψάξω, σαν κάποια φωνή
να μου έλεγε ότι εκεί θα βρω κάτι δικό μου, ακριβό.
«Η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο -ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανοένα φτωχικό μαγκαλάκι, η βουή της θάλασσας. Τίποτα άλλο” έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης. Τί είναι για εσάς ευτυχία;
Ευτυχία για μένα είναι ό,τι με κάνει να ονειρεύομαι.
«Πάντα θα’ ναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει” γράφει ο Όδυσσέας Ελύτης στο “Παράπονό του”. Υπάρχει, πιστεύετε, δεύτερη ζωή, ή ευκαιρία να ζήσουμε κάποια πράγματα από την αρχή;
Δεύτερη ζωή, απ` ό,τι φαίνεται, μπορεί να μην υπάρχει, αλλά όσο είμαστε εν ζωή, πιστεύω ότι αυτό που ονομάζουμε δεύτερη ευκαιρία συμβαίνει, αρκεί να κρατάμε το πνεύμα και την ψυχή μας ανοιχτά για να την αντιληφθούμε.
"Πάντ ανοιχτά, πάντ` άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου" όπως έλεγε ο ποιητής.
«Αδιαφορώ για τη δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.» έχει πει ο Μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις. Τι είναι για εσάς η δόξα;
-Φυλακή είναι η δόξα, δεν θα μπορούσα να το διατυπώσω με μεγαλύτερη ενάργεια. Σε εγκλωβίζει σε κόσμους και συμπεριφορές που δεν έχεις επιλέξει, που δεν είναι δικές σου. Χάνεις τον εαυτό σου.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που έχετε πάρει μέχρι στιγμής;
Πόσο δύσκολη είναι η ουσιαστική επαφή με τους ανθρώπους, ακόμη και με αυτούς που θεωρούμε κοντινούς μας, δικούς μας ανθρώπους. Η παρεξήγηση ελοχεύει παντού.
Το δικό μου motto ζωής εδώ και λίγα χρόνια είναι τα λόγια του Albert Camus: «Η αλήθεια και η ελευθερία είναι απαιτητικές ερωμένες γι’αυτό κι έχουν λίγους εραστές.»Το δικό σας;
"Πάντ` ανοιχτά, πάντ` άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου". Αυτό είναι το δικό μου motto.
Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να προσθέσετε για τη δουλειά, τη ζωή σας ή οτιδήποτε άλλο;
Δεν έχω να προσθέσω τίποτε άλλο. Σας ευχαριστώ πολύ, πέρασα υπέροχα!