Το 1922, η Ελλάδα έβλεπε τη ‘’Μεγάλη Ιδέα’’ της να σβήνει στις ακτές της Μικρασίας, με χιλιάδες ανθρώπους να ξεριζώνονται, την ώρα που στη μακρινή Αμερική και συγκεκριμένα στο Τέξας, δύο πρώην συνταγματάρχες ξεκινούσαν τη δική τους, νέα μάχη. Ο πόλεμος για τον οποίο ετοιμάζονταν οι Williamson και Dickie ήταν εμπορικός και τα όπλα τους ήταν ραπτομηχανές, ψαλίδια, κλωστές και υφάσματα, με τα οποία ονειρεύονταν να κατασκευάσουν ρούχα για τους εργάτες της χώρας τους. Μπαρουτοκαπνισμένοι και οι δυο τους, ήξεραν πως σε μία χώρα που προσπαθεί ακόμα να ξεπεράσει τα τραύματα ενός εμφύλιου 60 χρόνια πριν, η κύρια μηχανή είναι ο άνθρωπος, ο εργάτης, ο οποίος και χρειάζεται ρούχα γερά, που θα του δίνουν σιγουριά και θα του εξασφαλίζουν πως δε θα μείνει στιγμή ακάλυπτος και απροστάτευτος.

Η ‘’Williamson – Dickies Manufacturing  Company’’ ασχολήθηκε σε πρώτη φάση με τη ραφή denim στολών εργασίας. Φόρμες από χοντρό πανί, αθάνατες, όπως τις αποκαλούσαν οι πελάτες που έγιναν πιστοί οπαδοί από την πρώτη στιγμή. Χρειάστηκαν μόλις 2 χρόνια, όχι για να καταφέρουν να γίνουν γνωστοί για την ποιότητα των ρούχων που κατασκεύαζαν, αλλά για να γίνουν η πρώτη επιλογή του κάθε εργάτη, για τον οποίο η αγορά ρούχων ήταν επένδυση.

Η εταιρεία γνώρισε ασταμάτητη ανάπτυξη ακόμα και τα μαύρα χρόνια του μεγάλου κραχ. Τότε ειδικά, κάθε cent ήταν πολύτιμο, οπότε ο ανταγωνισμός έπρεπε να προσπαθήσει πολύ για να πείσει κάποιους ελάχιστους, να στραφούν προς τα εκεί. Τα Dickies είχαν για χρόνια αποδείξει την αντοχή τους, δίνοντας παράλληλα λύσεις σε κάθε νέα ανάγκη που παρουσιάζονταν στον τομέα των ρούχων εργασίας με το πέρασμα των χρόνων.

Μόνο τυχαία δεν ήταν η επιλογή της για την κατασκευή των ρούχων των στρατιωτών κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής εμπλοκής στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο κάποια στιγμή η χώρα αναγκάστηκε να μπει. 9 εκατομμύρια στολές υπολογίζεται πως κατασκευάστηκαν, σύμφωνα με το αρχείο της εταιρείας, το οποίο παραμένει πάντα στο Τέξας από όπου ξεκίνησε. Ρούχα που όχι μόνο τους υποστήριξαν στις αποστολές τους, ήταν και η έμμεση σύνδεση με την πατρίδα, σαν κάτι γνώριμο και στον ήχο και στο μάτι. Και στην επιστροφή τους όμως, πάλι στην ίδια εταιρεία έπεσαν, η οποία και είχε φροντίσει να ετοιμάσει νέες σειρές, οι οποίες είχαν μια σύνδεση με τα στρατιωτικά ρούχα, στο πιο κομψό τους όμως, βάζοντας σιγά σιγά όσους επέστρεφαν, στο κλίμα της νέας τους ζωής. Ευρηματικό.

Σε κάθε δεκαετία, η εταιρεία έβρισκε τον τρόπο να έχει μία γκάμα ενημερωμένη και σύγχρονη, διατηρώντας παράλληλα τους δεσμούς με τις ρίζες της, τα ρούχα εργασίας με την τεράστια αντοχή. 50s, 60s, 70s, νέα μοντέλα, νέοι στόχοι, γυναίκες και παιδιά στο μικροσκόπιο και από τη μικρή βιοτεχνία των πρώτων μηνών, η Dickies είναι πλέον ένα γίγαντας. Και φυσικά δεν επαναπαύεται.

Μέσα στα 80s, οι ΗΠΑ βράζουν. Η pop κουλτούρα γίνεται η βίβλος και όλοι θέλουν να ανέβουν στο τρένο, κερδίζοντας από την νέα εποχή. Εκεί η κίνηση ματ λέγεται χρώμα. Τα γνωστά πανιά που χρησιμοποιούνται στα ρούχα των δύο συνταγματαρχών, βάφονται με έντονα, ζωηρά χρώματα που μπαίνουν σε κάθε ντουλάπα, φιγουράρουν σε κάθε αφίσα και καθηλώνουν σε κάθε βίντεο. Παράλληλα, μια επανάσταση ανδρώνεται σε άδειες πισίνες και πεζοδρόμια κάθε μεγάλης και μικρής πόλης. Το skate απαιτεί το χώρο που του ανήκει. Και τον παίρνει. Μαζί και η Dickies. Ποιος άλλος θα μπορούσε να προσφέρει στιλ, αλλά και αντοχή μαζί, σε κάποιον που πριν μεσημεριάσει έχει κυλιστεί καμιά 50ριά φορές στο δρόμο, πέφτοντας από το πατίνι του;

Η δεκαετία των 90s βλέπει τα rising stars του hip hop κινήματος να ‘’προσκυνούν’’ την άνεση και το στιλ που τα μοντέλα της Dickies μπορούν να τους χαρίσουν. Και εκεί τραβάνε χειρόφρενο. Μένουν στην ασφάλεια της επιλογής, δεν ψάχνουν περισσότερο, επενδύοντας τον κερδισμένο χρόνο στην καλλιτεχνική δημιουργία. Παράλληλα, μεγάλες εταιρείες μεταφορών, βλέπουν το προσωπικό τους να γίνονται σύμβολα του στιλ με την επιλογή της στολής που έγινε κεντρικά και συνδέθηκε από το κοινό με τη hip hop μουσική.

Καλά όμως όλα τα φρου φρου και τα αρώματα, η βάση όμως παραμένει η εργατιά. Οι μεγάλες ανακατατάξεις στην παγκόσμια οικονομία, οι ενεργειακές κρίσεις, οι πόλεμοι, οι αποφάσεις οικονομικών επιτελείων, οδήγησαν πολλές εταιρείες να μεταφέρουν την παραγωγή τους πίσω στις ΗΠΑ τις οποίες και είχαν εγκαταλείψει δεκαετίες πριν. Ευκαιρία για τη Dickies να ξαναζήσει τις εποχές που το εργατικό δυναμικό της χώρας ‘’ψήφιζε’’ μόνο αυτή μέσα στο δοκιμαστήριο. Και συνεχίζει ασταμάτητη.