Κάθισα στην άκρη του κρεβατιού και άνοιξα το κομπιούτερ που βρίσκεται στο τραπέζι ακριβώς δίπλα. Κοίταξα στο παράθυρο που βρίσκεται ακριβώς πίσω από το τραπέζι με το κομπιούτερ. Την μισή θέα την πιάνει το πεύκο που βρίσκεται λοξά απέναντι και το υπόλοιπο ο ουρανός. Έχει αρχίζει να συννεφιάζει και σήμερα, αλλά ακόμη δεν φέρνει βροχή. Μάλλον προς το βράδυ.

 Έχω διαμορφώσει έτσι το υπνοδωμάτιο μου ώστε αυτός ο μικρός σχετικά χώρος να συμπεριλαμβάνει όλα εκείνα που μου είναι απαραίτητα στη διάρκεια της ημέρας. Το μικρό γραφείο με το κομπιούτερ δίπλα ακριβώς από το κρεβάτι, μια μικρή βιβλιοθήκη λίγο πάρα εκεί, μια τηλεόραση κι ένα ραδιόφωνο που παίρνει και cd.

Παρ` όλο που συχνά στη ζωή μου έμενα σε μεγάλα σπίτια, σε όλα αυτά τα σπίτια συνήθως μετά από κάποιο καιρό συγκέντρωνα αυτά που μου είναι απαραίτητα σ` ένα σχετικά μικρό χώρο. Κάποτε πριν χρόνια όταν εμενα στο Ψυχικό, και σε μια περίοδο που έμανα εκεί μόνο μου, είχα συγκεντρώσει όλα αυτά που μου ήταν απαραίτητα σ` ένα δώμα περίπου 35 τετραγωνικών που βρισκόταν στην ταράτσα και κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι στην διάρκεια ενός χρόνου δεν είχα περάσει ούτε μια ώρα στο υπόλοιπο σπίτι.

Τέλος πάντων, τώρα μέσα στο επόμενο εξάμηνο θα πρέπει να αλλάξω πάλι σπίτι. Θα έρθει η κόρη του ιδιοκτήτη να μείνει εδώ που μένω, οπότε εγώ θα πρέπει να μετακομίσω. Πως όμως θα βρω το καινούργιο μου σπίτι; Υπάρχουν δυο τρόποι να το κάνω αυτό. Αν είμαστε καλά του χρόνου τέτοιον καιρό θα μένω σε κάποιο άλλο σπίτι το οποίο αυτή τη στιγμή δεν ξέρω ποιο είναι. Επειδή όμως σ` αυτην την περίπτωση πρέπει αναγκαστικά να αλλάξω σπίτι, του χρόνου τέτοιον καιρό πρέπει αναγκαστικά να βρίσκομαι κάπου αλλού, σε ένα άλλο σπίτι. Οπότε έχω δυο εναλλακτικές, Αφού έτσι κι αλλιώς θα μένω σε άλλο σπίτι, ή πρέπει να ψάξω να το βρω εγώ ή να αφήσω να με βρει εκείνο. Το τι θα συμβαίνει του χρόνου τέτοιον καιρό είναι νομοτελειακά δεδομένο. Θα συμβαίνει αυτό που θα συμβαίνει και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό παρ` όλο που αυτή τη στιγμή μοιάζουν να υπάρχουν άπειρες εναλλακτικές. Δεν υπάρχουν όμως. Εμείς νομίζουμε ότι υπάρχουν , αλλά δεν υπάρχουν. Το μέλλον θα γραφτεί με τον ένα και μοναδικό, αλλά άγνωστο σ` εμάς αυτή τη στιγμή τρόπο, όπως με έναν και μοναδικό τρόπο γράφτηκε και το παρελθόν. Είναι θέμα μαθηματικών και φυσικής. Άρα αφού σε έναν χρόνο αναγκαστικά θα μένω κάπου αλλού, γιατί να ψάχνω αφού το επόμενο σπίτι μου θα με βρει μόνο του;

Πέρασα έξι καλά χρόνια σ` αυτό το σπίτι και αυτό εξ αιτίας του ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου εδώ και εφτά χρόνια είμαι σε συμφωνία με τον εαυτό μου. Συνέβαλε και αυτό το σπίτι με τον δικό του τρόπο. Και αυτό γιατί είναι λίγο πιο ψηλοτάβανο απ΄οτι είναι συνήθως τα σπίτια. Το ταβάνι του βρίσκεται μισό μέτρο ψηλότερα απ` ότι στα συνηθισμένα σύγρονα σπίτια- αυτό πρέπει να είναι λίγο παλιότερης κατασκευής- και αυτό το μισό μέτρο περισσότερο στο ύψος είναι αρκετό για να δώσει μια ευχάριστη ατμόσφαιρα. Χεριαζόμαστε αρκετό ελέυθερο χώρο πάνω από το κεφάλι μας για να μην ασιθανόμαστε ότι η πραγματικότητα μας πιέζει. Χρειαζόμαστε στην χωή μας γενικά κάποιον ελέυθερο χώρο και χρόνο, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Έξι χρόνια πέρασα εδώ και δεν μοιάζουν ούτε για δυο. Έχει κι αυτό την εξήγηση του και είναι κάτι που το έχουν προσέξει οι περισσότεροι, ιδίως τα τελευταία πέντε- δέκα χρόνια. Ότι δηλαδή ο χρόνος μοιαζει να περνάει πολύ πιο γρήγορα από ότι είχαμε συνηθίσει. Ώσπου να ξημερώσει έχει γίνει μεσημερι και εκεί που είναι Δευτέρα ξαφνικά έχει γίνει Παρασκευή. Το Σαββατοκύριακο περνάει σε όσο χρόνο θα διαρκούσε μια μέρα. Ώσπου να τελειώσει το καλοκαίρι έχουμε φτάσει στα Χριστούγεννα και μόλις περάσει και η Πρωτοχρονιά θα φτάσουμε χωρίς να το καταλάβουμε στο Πάσχα.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτό έχει να κάνει με την επιτάχυνση του ηλεκτρομαγνητικού παλμού της Γης, ένα φαινόμενο που ονομάζεται αντήχηση Schuman, Ο Νίκολας Τεσλα ήταν ο πρώτος που το 1899 διαπίστωσε την ύπαρξη του ηλεκτρομαγνητικού παλμού της Γης. Αρκετά χρόνια αργότερα ένα φυσικός ο Γουίνφριντ Όττo Σούμαν-από τον οποίο πήρε το όνομα της η "αντήχηση της Γης"- υπολόγισε μαθηματικά το κύμα των παλμών της Γης στα 7,83 HZ, ενώ κάποια χρόνια εργότερα το 1963μ δυο άλλοι επιστήμονες οι Balser και Wagner τις μέτρησαν πειραματικά. Για να το πούμε λίγο πιο παραστατικά η αντήχηση Σούμαν είναι το μήκος κύματος στο οποίο εκπέμπει ο "εγκέφαλος" της Γης.

Επειδή όμως και ο ανθρώπινος εγκέφαλος εκπέμπει κύματα στα 7,83 HZ όταν βρίσκεται ανάμεσα στην Άλφα και στην Θήτα κατάσταση, πολλοί υποθέτουν ότι ο εγκέφολος του ανθρωπου, είτε επηρεάζεται είτε είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον ηλκετρονικομαγνητικό παλμό της Γης.

Εδώ και καμιά τριανταριά χρόνια όμως η αντήχηση Σούμαν άρχισε να αυξάνεται ενώ στις μέρες μας έχει φτάσει στα 16Hz. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτή είναι η κύρια αιτία για την οποία αισθανόμαστε τον χρόνο να τρέχει πιο γρήγορα στις μέρες μας. Πολλοί υποστηρίζουν και κάτι πάρα πάνω. Ότι αυτή η διαφοροποιημένη αντίληψη του χρόνου έχει επηρεάσει και το βιολογικό μας ρολόϊ, ανάλογα με την σχέση που έχει ο εγκέφαλος του καθενός από εμάς με την αντήχηση Σούμαν. Βάσει αυτής της υπόθεσης, έχει αλλάξει ο τρόπος που λειτουργεί η βιολογική μας ηλικία. Για να το κάνουμε πιο κατανοητό, σύμφωνα με αυτήν την υπόθεση, αν κάποιος πριν από 15 χρόνια, ήταν ας πούμε 20 ετών και ο εγκέφαλος του εξακολουθεί να εκπέμπει στα 7,83 Hz, η σημερινή του ηλικία δεν είναι 35 χρόνια, όπως θα υπολογίζαμε βάσει του τρόπου που μετράμε ημερολογιακά τον χρόνια, αλλά περίπου 27. Ενδιαφέρουσα υπόθεση αν παρατηρήσει κανείς γύρω του και διαπιστώσει ότι πολλοί μοιάζουν αισθητα νεότεροι από την ηλικία τους. Αν είστε λοιπόν και εσέις από αυτούς δεν έχετε παρά κάθε δυο χρόνια να τα μετράτε για ένα.

Τέλος πάντων. Αυτό λοιπόν το ευχάριστο σπίτι στο οποίο μένω εδώ και έξι σχεδόν χρόνια, τα οποία μοιάζουν με 2-3, και στο οποίο θα μένω μέχρι να μου χτυπήσει την πόρτα το επόμενο, έχει και ένα μεινονέκτημα. Δεν έχει μπαλκόνι. Αλλά εμένα στην διάρκεια της ημέρας μου χρειάζεται να βγω κάποιες στιγμές λίγο έξω, σε ένα μπαλκόνι ας πούμε ή σε κάποιον κήπο, να "σταματήσω για λίγο τον χρόνο", να πάρω μια ανάσα, να χαζέψω χωρίς να σκέφτομαι, να πιω έναν καφέ ή να καπνίσω ένα τσιγάρο. Ιδίως το πρωί μετά το ξύπνημα. Αφού λοιπόν αυτό δεν μπορώ να το κάνω σ` αυτό το σπίτι, το πρωί λίγο μετά το ξύπνημα βγαίνω έξω και αυτός είναι ο τρόποςε για να ξεκινήσει η μέρα μου. Έχω αλλάξει διάφορα στέκια τα τελευταία χρόνια, αλλά εδώ και μια διετία περίπου έχω καταλήξει σε ένα άλλο στέκι. Στο Salon de Crepes στην Ερυθραία κοντά στην διασταύρωση της Χαριλάου Τρικούπη με την Ελ. Βενιζέλου, που είναι η προέκταση της Κηφισίας. Και συνήθως εκεί που πηγαίνω για καφέ ή για φαγητό, γνωρίζομαι με τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί. Έτσι λοιπόν γνώρισα και τον Ηλία που είναι ο ιδιοκτήτης του Salon de Crepes, αλλά και τον Γιώργο που φτιάχνει τον καλύτερο διπλό εσπρέσσο, τα καλύτερα σάντουιτς και τς καλύτερες κρέπες για το γούστο μου. Και καθώς οι μέρες και οι μήνες περνούσα γνωρίστηκα και με αρκετούς από αυτούς που περνάνε σχεδόν κάθε πρωί. Άλλους τους ξέρω μόνο με τα μικρά τους άλλους και με το επίθετο τους. Όπως τον Απόστολο Κακογιάννη, που σήμερα είχε τα γενέθλια του και έκλεισε τα 65 αλλά μοιαζει το πολύ με 55, που είναι εξαιρετικός ζωγράφος απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών και επίσης εξαιρετικός συζητητής. Και τον φίλο του από τα παλιά τον Άρη, που είναι και συνονόματος μου. Και τον Γιώργο τον δικηγόρο και έναν άλλο Γιώργο. Και τον Παντελή που είνια ακαταμάχητος στο μπριτζ, αλλά και στις καλές συζητήσεις.

Από τότε που ήμουν μικρότερος, οι συζητήσεις ήταν η καλύτερη διασκέδαση που θα μπορούσα να φανταστώ. Και αυτές οι συζητήσεις που προκύπτουν εκεί, άλλες φορές σε σχέση με τη ιστορία, άλλες φορές φιλοσοφικές για τα πράγματα της ζωής, άλλες για την πολιτική και άλλες για τις σχέσεις ή οτιδήποτε άλλο είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινάω την μέρα μου.

Είναι καλή τύχη να συναντάμε στη ζωή μας ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να συζητάμε. Χωρίς προκατάληψη και χωρίς σκοπιμότητα... 

Για το τυχαίο της ζωής, έστω κι αν είναι προκαθορισμένο και για το χρόνο που κυλάει ανάμεσα μας και καλύπτει τα πάντα, έστω κι αν η διάσταση του γίνεται καμιά φορά υποκειμενική...