Δεν είχα ποτέ πρόβλημα να μένω μόνος. Παρά το ότι η ζωή μου ήταν πάντα μέσα από την ανθρώπινη επαφή, η επαφή με τον εαυτό μου και με ότι άλλο υπάρχει πέρα από αυτό που βλέπουν τα μάτια μου, απαιτούσε μοναχικότητα. Γιατί μόνο μ` αυτές τις σιωπηλές συζητήσεις με τον εαυτό μου, μπορούσα να βρω το στίγμα μου, να καταλάβω τι είμαι, να συμφιλιωθώ και με τον εαυτό μου και με την πραγματικότητα. Και αυτό δεν ήταν πάντα εύκολο.

Και με το να μένω σπίτι δεν είχα πρόβλημα. Παρ` όλο που το "έξω" είναι ωραίο, το σπίτι μας από τότε που οι άνθρωποι ανακάλυψαν πως ήταν καλύτερα να μενουν σε σπηλιές παρά εκεί έξω, το σπίτι μας, αυτός ο χώρος, τα κάποια τετραγωνικά, πολλά ή λίγα, που μας στεγάζουν είχε πάντα τη έννοια του "καταφυγίου". Πολλές φορές τυχαίνει ο χώρος μας, ανάλογα με το πως μας τα έφερε η ζωή, η με το που οδηγηθήκαμε από τις πράξεις μας, να έχει γίνει ο χώρος "που κατοικούν οι δαίμονες παρά οι άγγελοι" και με αυτόν τον καταναγκαστικό εγκλεισμό αυτό να γίνεται πιο ξεκάθαρο, αλλά αυτό θα το λύσουμε όταν όλα αυτά κάποια στιγμή τελειώσουν.

Για όλα αυτά τα πάρα πάνω, πρακτικά δεν είχα θέμα με αυτές τις μέρες που μένω σπίτι. Ήταν και μια ευκαιρία σιγά σιγά - έχουμε ακόμη κάμποσες βδομάδες μπροστά μας  -να τακτοποιήσω διάφορα πράγματα, μια και σε λίγο θα πρέπει να φύγω από αυτό το σπίτι και να μεταφέρω κάπου αλλού την "φωλιά" μου. Τα αγαπημένα πρόσωπα, οι αγαπημένες συνήθειες, άλλες μεγάλες και άλλες μικρές, είναι αυτά που κανείς πρέπει να διαχειριστεί με τον εαυτό του.

Τώρα που πέρασε ο πρώτος αιφνιδιασμός από αυτό το κοσμογονικό γεγονός που δεν έχει προηγούμενο, μια φάση της ζωής μας που θα την θυμόμαστε πάντα, τώρα που οι τοίχοι του σπιτιού μας αποτελούν την καινούργια και απροσδόκητη πραγματικότητα, μπαίνουμε σε μια δεύτερη ψυχολογική φάση.

Τα συναταρακτικά νέα, που μόνο λίγους μήνες πριν θα τα θεωρούσαμε αδιανόητα. έχουν ήδη γίνει η νόρμα της καινούργιας καθημερινότητος μας. Τόσοι νεκροί στην Ιταλία, τόσοι στην Ισπανία, τόσοι εδώ, τόσοι εκεί. Όσο οι δυσοίωνες ειδήσεις πέφτουν η μια πάνω στην άλλη, χάνουν την τρομακτική δυναμική τους και μετατρέπονται στην καινούργια αντίληψη της πραγματικότητας.

Τώρα βρισκόμαστε σ`αυτή τη φάση. Η προηγούμενη πραγματικότητα γίνεται κάτι που πια έχει φυλακιστεί πίσω. Υπάρχει στο βάθος κάπου μπροστά μας σαν προοπτική, αλλά με το ερωτηματικό του άγνωστου χρόνου και το τι θα έχει συμβεί μέχρι τότε. 

Γι αυτό, εκείνο που συμβαίνει αυτές τις τελευταίες τρεις μέρες, είναι συγχρόνως να θέλουμε να ξέρουμε τις ειδήσεις, αλλά και συγχρόνως να τις αποφεύγουμε. Είναι η φάση που πέρνουμε απόφαση αυτό που συμβαίνει.

Το ένστικτο της επιβίωσης είναι πολύ ισχυρό και κάθε φορά αντιδρά ανάλογα με τον κίνδυνο. Αυτό που λέει πάντα, η εντολή που δίνει το έντσικτο της επιβίωσης, είναι μια εντολή προσαρμογής. Σε άλλες περιπτώσεις, αν για παράδειγμα σου επιτίθεται ένα λεοντάρι, η εντολή προσαρμογής λέει "τρέχα". Σ`αυτήν την περίπτωση εκείνο που λέει είναι "προσαρμόσου στην καινούργια πραγματικότητα". 

Αποδέξου αυτό που συμβαίνει. Και αυτό που έχουν ήδη κάνει οι πιο προσαρμοστικοί από εμάς, είναι να βρουν τις καινούργιες ισορροπίες, τις καινούργιες μίνι συμπεριφορές, που κάνουν κάπως πιο ενδιαφέροντα και όχι καταθλιπτικό τον περιορισμένο χώρο που ζούμε. Αυτοί που δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν σωστά το ένστικτο επιβίωσης θα εξακολουθήσουν να θεωρούν τρομερό αυτό που συμβαίνει σ` εμάς. Όχι το τι κάνει ή τι δεν κάνει αυτός ο ιός, αλλά αυτό που μας έχει αναγκάσει να κάνουμε σ` αυτόν τον περίεργο πόλεμο. Δηλαδή να κάτσουμε σπίτι. Ανθρώπινο είναι, αλλά δεν ωφελεί.

Δεν είναι η Αποκάλυψη αυτό που ζούμε.

Είναι μια προειδοποίηση όμως.

Σε όλους τους αιώνες που κύλησαν πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό που έκαναν με μεγάλη μαεστρία οι άνθρωποι ήταν να σφάζονται μεταξύ τους. Αυτό που κάνουν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι να σφάζουν τον πλανήτη. Όμως τίποτα δεν γίνεται χωρίς κόστος.

Ο πλανήτης ολόκληρος είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Ένα ενιαίο σύστημα. Κανείς δεν μπορεί να πει αν η εμφάνιση των ιών που ξεπήδησαν από την Κίνα τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι μια αντίδραση αυτού του ενιαίου συστήματος ή είναι απλώς ένα τυχαίο γεγονος. Επιδημίες υπήρχαν και όταν ήμασταν ακόμη πολύ λιγότεροι. Όταν ακόμη δεν είχαμε πιέσει τον πλανήτη στα όρια του.

Αυτός ο κόσμος είναι πιο περίεργος απ` ότι νομίζουμε. Γιατί αυτά που τον ορίζουν δεν είναι αυτά που βλέπουμε, αλλά αυτά που δεν βλέπουμε. Αυτά που για να τα καταλάβουμε πρέπει να μείνουμε μόνοι μας. Για να ακούσουμε αυτά που λέει η σιωπή όταν μιλάει.

Στις αστυνομικές ιστορίες, όταν γίνει κάποιο έγκλημα, η αστυνομία εκείνο που ψάχνει, είναι το να βρει ποιος ωφελήθηκε. Ας υποθέσουμε λοιπόν πως εσύ είσαι ο "στοργικός εγκληματίας" και βλέπεις πως αυτό το παράλογο είδος που έχει κυριαρχήσει σ` αυτόν τον πλανήτη, έχει μπει όχι στον δρόμο, αλλά στην λεωφόρο χωρίς επιστροφή. Και αν αυτό που ήθελες να κάνεις, γιατί όπως είπαμε "εγκληματίας" μεν, "στοργικός"δε, ήταν να τους κάνεις απλώς να σκεφτούν που πηγαίνουν. Τότε να σου πω τι θα έκανες... 

Θα έφτιαχνες ένα πραγματάκι τόσο μικρό που ούτε το μικροσκόπιο δεν μπορεί να το δει, ένα "κάτι" χωρίς εγκέφαλο, ένα πραγματάκι που αποτελείται από πρωτεΐνες και λίπος που μπορεί να κάνει στο σώμα σου, ότι κάνεις εσύ στον πλανήτη.

Αυτός ο κορωνοϊός, μια μικρή σφαίρα με προεξοχές, ήταν το μόνο πράγμα, που κατάφερε να κάνει όλη την ανθρωπότητα, να βρεθεί μαζί στην ίδια πλευρά. Ως τώρα ότι και να γινόταν οι μισοί θα ήταν από δω και οι άλλοι μισοί από εκεί. Και επειδή ο "στοργικός εγκληματίας" είναι πανέξυπνος, σε ανάγκασε να κλειστείς για μέρες στο σπίτι σου. Γιατί μόνο έτσι θα σου δώσει χρόνο να σκεφτείς. Να σκεφτείς τι είναι σωστό και τι λάθος από αυτά που κάνεις.

Έχεις λίγο ακόμη χρόνο να σκεφτείς. Έξι με οκτώ εβδομάδες. Και όταν το μικρό στρογγυλό πραγματάκι με τις προεξοχές πάει κάπου αλλού, ή πάει διακοπες, θα έχεις μια δεύτερη ευκαιρία...