Πριν από λίγες μέρες ο πιο γνωστός από τους ολιγάρχες της Ρωσίας, ο Ρομάν Αμπράμοβιτς έφτασε στην Τουρκία με το πολυτελές και μεγάλων διαστάσεων σκάφος του στην Τουρκία. Ήταν ο μόνος από αυτόν των κύκλο των Ρώσων δισεκατομμυριούχων που είχε την πρόνοια να «φυγαδεύσει» ένα μέρος της τεράστιας περιουσίας του, προκειμένου να το σώσει από τις κυρώσεις της Δύσης, η οποία είχε αρχίσει να παγώνει τους λογαριασμούς των Ρώσων ολιγαρχών και να κατάσχει όποιαν άλλη κινητή και ακίνητη περιουσίας τους, προκειμένου να πιέσει το καθεστώς της Μόσχας.

Πριν από μερικές δεκαετίες, ένας από τους πιο γνωστούς Ιταλούς συγγραφείς της εποχής, ο Ουμπέρτο Έκο, είχε γράψει ένα φιλοσοφικό και περιπετειώδες μυθιστόρημα που έγινε και ταινία με πρωταγωνιστή τον Σων Κόνερι. Το όνομα του Ρόδου. Η ξαφνική παγκόσμια φήμη του έκανε γνωστό και ένα μεγάλο μέρος του συνολικού έργου του, που ως τότε το γνώριζαν, μόνο αυτοί οι λίγοι, που ψάχνουν τα σημαντικά βιβλία ανάμεσα στο πλήθος των τίτλων που εκδίδονται καθημερινά. Ένα από αυτά τα προηγούμενα βιβλία του Έκο, ήταν ένα μικρό σε μέγεθος, με τον περίεργο τίτλο «Η Σημειολογία της καθημερινής ζωής», που αποτελείτο από άρθρα που είχε δημοσιεύσει κατά καιρούς ο συγγραφέας, σε ιταλική εφημερίδα. Ο Ουμπέρτο Έκο ήταν καθηγητής μιας όχι και τόσο γνωστής επιστήμης, της «Σημειολογίας».

Η περίεργη αυτή επιστήμη λέει σε γενιές γραμμές, ότι αν παρατηρείς προσεκτικά ορισμένα μικρά γεγονότα της καθημερινής ζωής, της πολιτικής ή όποιας άλλης ζωής, ορισμένα «σημεία» όπως λέγονται και ενώσεις τις «κουκίδες» αυτών των σημείων, τότε μπορείς να βγάλεις, μερικά πολύ συνολικότερα συμπεράσματα και να υποθέσεις τι θα συμβεί στο μέλλον με σχετικά μεγάλη ακρίβεια.

Ένα από τα best sellers της σημερινής εποχής, που έγινε ξαφνικά ιδιαίτερα επίκαιρό είναι το βιβλίο του Τιμ Μάρσαλ με τίτλο «Αιχμάλωτοι της Γεωγραφίας». Ο Τιμ Μάρσαλ που αν και είχε προλάβει να πάρει ένα δίπλωμα στην μεταλλουργία, είχε πάθος με την δημοσιογραφία και αρχίζοντας από πολύ χαμηλές θέσεις κατάφερε να εξελιχθεί σε διπλωματικό συντάκτη του Sky News και θεωρείται αυθεντία στις διεθνείς σχέσεις. Στη διάρκεια της καριέρας του ο Μάρσαλ ταξίδεψε ως πολεμικός ανταποκριτής, σε όλα τα θερμά μέτωπα του κόσμου και συχνά βρέθηκε να αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις που απείλησαν την ζωή του. Στο βιβλίο του που έχει γίνει ιδιαίτερα επίκαιρο αυτές τις μέρες ο Μάρσαλ, αφού παίρνει σαν βάση την παγκόσμια γεωγραφία και σαν «σημεία» τα μικρά ή μεγαλύτερα γεγονότα καταλήγει σε προβλέψεις για το τι είναι πολύ πιθανό να συμβεί. Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του που ασχολείται με την Ρωσία, ούτε λίγο ούτε πολύ είχε προβλέψει με ακρίβεια αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας, με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Ας γυρίσουμε όμως στον Αμπράμοβιτς και το μεγάλο κότερο του, που αφού το είχε «κρύψει» για κάποιες μέρες σε λιμάνια της Αδριατικής, τελικά κατάφερε να το φέρει σε λιμάνι της Τουρκίας, η οποία ως γνωστόν δεν συμμετέχει στις κυρώσεις που επέβαλε η Δύση στην Ρωσία, παρόλο που είναι μέρος του ΝΑΤΟ. Το γιατί η Δύση ανέχεται την αποκλίνουσα συμπεριφορά της Τουρκίας εξηγείται από το γεγονός ότι η Τουρκία έχει μεγάλα παράλια και μεγάλο στόλο στην Μαύρη Θάλασσα, όπου βρίσκεται κατά μία έννοια «εγκλωβισμένος» σε μεγάλο μέρος του ο ρωσικός στόλος, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για κάποια απόβαση κατά μήκος της γραμμής που συνδέει το Ντονμπάς και την Μαριούπολη, με την Οδησσό και τελικά φτάνει ως την Υπερδνειπερία και την Μολδαβία.

Εκείνες τις μέρες που ο Αμπράμοβιτς με το ιδιωτικό του τζετ έφτανε στην Κωνσταντινούπολή μαζί με το κότερο του που αγκυροβόλησε σε λιμάνι της Τουρκίας, υπήρξε μια δήλωση του Προέδρου της Ουκρανίας Βολοντιμίρ Ζελένσκι, με την οποία ζητούσε ο Αμπράμοβιτς να εξαιρεθεί από τις κυρώσεις της Δύσης κατά των Ρώσων Ολιγαρχών. Κανείς δεν μπορούσε να υποθέσει ποιος ήταν αυτός ο λόγος της δήλωσης του Ζελένσκι.

Μετά από δυο τρεις μέρες ο Αμπράμοβιτς διατηρώντας το επιμελώς ατημέλητο προφίλ, ελαφρώς αξύριστος και κάπως ταλαιπωρημένος – πώς να μην είσαι ταλαιπωρημένος μετά από δυο ώρες πτήσης με το ιδιωτικό σου τζετ – έφτασε στην Μόσχα και μετά από κάποια ώρα βρέθηκε απέναντι στον Πούτιν στον οποίον και παρέδωσε την ιδιόχειρη επιστολή που είχε στην τσέπη του, η οποία ήταν υπογεγραμμένη από τον Βολοντιμίρ Ζελέσκι, ο οποίος ζητούσε αυτό που ζητάει επανειλημμένα αυτό τον καιρό : συνάντηση με τον Πούτιν. Η απάντηση του Πούτιν ήταν όσο αγέρωχη και ανόητη, όσο και όλα τα άλλα που δηλώνει εδώ και ενάμισι μήνα : «Πες του (του Ζελέσκι ) ότι θα τους τσακίσω».

Άλλο να το λες κι άλλο να το κάνεις. Η στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία, έχει αποδειχθεί ένα μεγάλου μεγέθους φιάσκο, που κατέδειξε σε όλον τον κόσμο το πόσο αδύναμη είναι η θεωρούμενη «τρομερή» ρωσική στρατιά. Απέναντι σε ένα πολύ υποδεέστερο εχθρό, σε εξοπλισμό, σε σύγχρονα πολεμικά τεχνολογικά μέσα και σε ανθρώπινο δυναμικό, η ρωσική στρατιά άρχισε από τις πρώτες κιόλας μέρες του πολέμου να έχει προβλήματα ενώ μετά τις πρώτες εβδομάδες φάνηκαν οι μεγάλες σε έκταση δυσλειτουργίες τόσο στο καθαυτό πεδίο της μάχης, όσο και στην λεγόμενη «διοικητική μέριμνα» που έχει σαν στόχο να ανεφοδιάζει την στρατιά που μάχεται με πολεμοφόδια, καύσιμα, τρόφιμα, ανταλλακτικά και ότι άλλο χρειαστεί. Η Ρωσία εκτέθηκε στα μάτια όλων των παρατηρητών – φίλων και εχθρών – και το εμπειρογνωμόνων, που κατέληξαν στο πανθομολογούμενο συμπέρασμα, ότι ο ρωσικός στρατός δεν ήταν σε θέση να διαχειριστεί τέτοιου μεγέθους εκστρατεία.

Αυτό μπορεί να φάνηκε περίεργο σε κάποιους, αλλά σε όσους λειτουργούν λογικά αυτό δεν ήταν παρά το αναμενόμενο αποτέλεσμα για ένα τόσο προσωποκρατικό καθεστώς, όπου όλα ανάγονται στην εξουσία του ενός ανδρός και όπου η διαφθορά βασιλεύει. Τα ποσά που θα ξοδεύονταν για ανταλλακτικά, για συντήρηση και για διοικητική μέριμνα, πήγαιναν συχνά στις τσέπες των επιτηδείων, όπως γίνονται στα ολιγαρχικά και γραφειοκρατικά καθεστώτα

Η εισβολή στην Ουκρανία είχε σαν σκοπό να επιβεβαιώσει την μεγαλομανία του Πούτιν και τον στόχο που είχε βάλει να γίνει ο καινούργιος κοσμοκράτορας. Για να κατανοήσει κανείς την νοοτροπία που οδήγησε στην εισβολή στην Ουκρανία, που επρόκειτο να είναι το πρώτο στάδιο για την επάνοδο όλων των «άπιστων» κρατών (Πολωνία, Ρουμανία, Εσθονία, Λιθουανία κλπ.) πίσω στην αγκαλιά της Ρωσίας, αναβιώνοντας σταδιακά την ηγεμονία που κάποτε διαχειριζόταν η Σοβιετική Ένωση, θα ήταν καλό να έχει διαβάσει το αγαπημένο μυθιστόρημα του Πούτιν και όλης της ρωσικής νομενκλατούρας γύρω του, γραμμένο από τον Μιχαήλ Γιούρεφ το 2006 και έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο « Η Τρίτη Αυτοκρατορία : Η Ρωσία όπως θα έπρεπε να είναι». Ο Γιούριεφ, επιχειρηματίας και πρώην αντιπρόεδρος της κρατικής Δούμας, που πέθανε το 2019, ήταν μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του Κόμματος της Ευρασίας, το οποίο οραματίζεται, ουσιαστικά, μια φεουδαρχική κοινωνική τάξη, που επιβλέπεται από μια πολιτική τάξη που κυβερνά μέσω του φόβου.

Σύμφωνα με το μυθιστόρημα η Ρωσία χρησιμοποιώντας τον εκβιασμό του πετρελαίου αλλά και την απουσία δισταγμού στην χρησιμοποίηση πυρηνικών όπλων, τελικά αφού καταλάβει την Γεωργία, την Κριμαία (αυτά που ήδη επαληθεύθηκαν δηλαδή) και στην συνέχεια όχι μόνο την Ουκρανία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη,  τελικά υποτάσσει και τις ΗΠΑ δημιουργώντας την Τρίτη Αυτοκρατορία του τίτλου. Στο ευφάνταστο μυθιστόρημα του Γιούρεφ, που είναι το αγαπημένο βιβλίο του Κρεμλίνου, υπάρχει μια πολύ χαρακτηριστική σκηνή προς το τέλος έτσι όπως το περιέγραψε το Atlantic :

Το κορυφαίο σημείο του μυθιστορήματος είναι μια παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία. Μεταξύ των συμμετεχόντων που αναγκάστηκαν να παρευρεθούν είναι εκπρόσωποι της αμερικανικής ελίτ: ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο τρίτος και οι πρώην πρόεδροι Μπιλ Κλίντον, Μπους Τζούνιορ και Χίλαρι Κλίντον, πρώην και νυν μέλη του υπουργικού συμβουλίου, της Βουλής και της Γερουσίας, τραπεζίτες και βιομήχανοι, δημοσιογράφοι και τηλεοπτικοί παρουσιαστές, διάσημοι δικηγόροι και κορυφαία μοντέλα, τραγουδιστές της ποπ και ηθοποιοί του Χόλιγουντ. Όλοι τους πέρασαν από την Κόκκινη Πλατεία με χειροπέδες και ταμπέλες με το όνομά τους γύρω από τον λαιμό.

Το εξώφυλλο του βιβλίου του Μιχαήλ Γιούρεφ με τίτλο " Η Τρίτη Αυτοκρατορία", όπου εμφανίζεται ο μελλοντικός κόσμος έτσι όπως τον οραματιζόταν ο συγγραφέας, με την Ρωσία να έχει κατακτήσει ολόκληρη την Ευρώπη

Είναι καλό να καταλάβουμε αυτήν την αρκετά παιδιάστική όσο και εγκληματική νοοτροπία, που συχνά γιγαντώνεται σε ολοκληρωτικά αυταρχικά καθεστώτα, όπου ο κάθε υφιστάμενος λέει αναγκαστικά πάντα «ναι» στον εκάστοτε ανώτερο του, προτιμώντας να επιβεβαιώσει τον «προϊστάμενο» του, παρά να χάσει την δουλειά του ή και την ζωή του.

Ξεκινώντας την εισβολή στην Ουκρανία, έχοντας και τις ανάλογες διαβεβαιώσεις από όλους τους υφισταμένους του που απλώς φοβόντουσαν να του που την αλήθεια, ο Πούτιν ήταν σίγουρος ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία θα ήταν περίπατος, ενώ η «εκφυλισμένη» Δύση – σύμφωνα με την αντίληψη του - δεν θα τολμούσε καν να σκεφτεί να αντιδράσει.

Από την τρίτη μέρα του πολέμου και μετά τόσο ο ίδιος ο Πούτιν, που μαθαίνει μόνο όσα τολμούν να του πουν οι υφιστάμενοι του, όσο και αυτοί οι υφιστάμενοι, ζουν σε ένα καθεστώς συνεχούς έκπληξης και ανησυχίας για αυτό που συμβαίνει. Η περίφημη «στρατηγική αναπροσαρμογή» που εξήγγειλε το ρωσικό επιτελείο είναι μια αναγκαστική αναπροσαρμογή, προκειμένου να περισώσουν ότι μπορούν στο δυτικό μέτωπο, μέχρι να δουν με ποιο τρόπο θα μπορέσουν να διαχειριστούν την συνέχεια. Και αυτά που λένε σχετικά με τις διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη οι Ρώσοι για κάποια πρόοδο σχετικά με το καθεστώς ουδετερότητας που πρότειναν οι Ουκρανοί για το μέλλον της Ουκρανία, δεν έχουν ούτε αντίκρισμα, ούτε βάση.

Αυτή τη στιγμή οι Ρώσοι προσπαθούν να κάνουν «ταμείο». Να διαπιστώσουν πόση ζημιά έχουν πάθει στο μέτωπο αφ’ ενός, καθώς το κόστος εκεί είναι τεράστιο και οικονομικά κάθε μέρα (κοστίζει πολύ μια τέτοια εκστρατεία), αλλά και σε στρατιωτικό υλικό και σε ανθρώπινες ζωές.  Ακόμη πιο δύσκολο είναι να υπολογίσουν την ζημιά που έχουν πάθει ως τώρα από τις κυρώσεις και πως θα εξελιχθεί αυτή η ζημιά στο μέλλον. Πράγμα δύσκολο.

Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση όταν ο Αμπράμοβιτς επισκέφτηκε τον Πούτιν. Αν κρίνουμε από την απάντηση του, ο Πούτιν δεν ήταν και πολύ ευχαριστημένος από την επίσκεψη. Σύμφωνα με όσα κυκλοφόρησαν στην συνέχεια στα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης, ο Αμπράμοβιτς υπέστη κάποια τοξική δηλητηρίαση, έχασε για λίγο την όραση του και έβγαλε κάποια εξανθήματα. Αυτό το βεβαίωσε μεν το επιτελείο του, αλλά το διέψευσαν οι Ρώσοι. Τίποτα από τα δυο δεν είναι αντικειμενικά αξιόπιστο. Υπάρχει η προηγούμενη πιστοποιημένη συμπάθεια του Πούτιν στα τοξικά δηλητήρια ως μέσο εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων ή γενικά αντιπάλων. Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Ναβάλνι λίγο έλειψε να πεθάνει από τοξική δηλητηρίαση.

Όπως και να έχει μετά από δυο μέρες ο Αμπράμοβιτς εμφανίστηκε στην Κωνσταντινούπολη να παρακολουθεί τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην ουκρανική και την ρωσική αντιπροσωπεία.

Λίγοι έδωσαν σημασία στην παρουσία του Αμπράμοβιτς, όπως και στην διαμεσολάβηση του ανάμεσα στον Ζελένσκι και τον Πούτιν. Υπάρχουν όμως ερωτήματα. Τα «σημεία» που λέγαμε πριν.

Για λογαριασμό ποιου λειτουργούσε ο Αμπράμοβιτς; Πως πήρε την ιδιόχειρη επιστολή του Ζελένσκι προς τον Πούτιν και με ποια ιδιότητα πήγε εκεί; Με ποια ιδιότητα παρακολουθούσε τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις δυο αντιπροσωπείες;

Κανείς δεν έδωσε σημασία. Ίσως γιατί κανείς δεν κατάλαβε ότι αυτό που κάνει ο Αμπράμοβιτς, είναι ότι «παίρνει θέση» στο ρωσικό σύστημα εξουσίας. Αν μπόρεσε ένας πρώην πράκτορας να γίνει Πρόεδρος της Ρωσίας, γιατί να μην μπορεί ένας ολιγάρχης ;

Ο Αμπράμοβιτς είναι ο πιο γνωστός από τους Ρώσους ολιγάρχες και είναι ένας από αυτούς που επλήγησαν σοβαρά από τις δυτικές κυρώσεις. Και φυσικά δεν είναι μόνος. Αρκετοί ακόμη ολιγάρχες, αλλά και πάρα πολλά από τα πρόσωπα που βρίσκονται σε πολιτικές θέσεις δίπλα στον Πούτιν, όπως ο Λαβρόφ και ο Πεσκόφ για παράδειγμα και που έχουν αποκτήσει τεράστιες περιουσίες οι οποίες ήταν λίγο πολύ αφανείς, έχουν χάσει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας που είχαν συσσωρεύσει τις δυο τελευταίες δεκαετίες. Περίπου σε 1 τρισεκατομμύριο δολάρια υπολογίζεται το πόσο που βρίσκεται «παγωμένο» σε Τράπεζες της Δύσης.

Όσο ο πόλεμος συνεχίζεται ο Πούτιν δεν κινδυνεύει από ρωγμές στο σύστημα εξουσίας της Ρωσίας

Ας ρίξουμε όμως και μια ματιά στο μέλλον.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία κάποια στιγμή θα τελειώσει εκτός κι αν κάποια στιγμή ο Πούτιν ενεργοποιήσει τα πυρηνικά, οπότε με όσα γίνουν στην συνέχεια, θα τελειώσουμε όλοι μαζί και δεν θα έχουμε κάτι να συζητάμε.

Σύμφωνα με ρεαλιστικές εκτιμήσεις η Ρωσία μπορεί να αντέξει τον πόλεμο για 4-6 εβδομάδες ακόμη. Το συνολικό κόστος της επέμβασης είναι πολύ μεγάλο και πολλοί δεν ξεχνούν ότι η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στο κόστος της πολεμικής της επιχείρησης στο Αφγανιστάν στην δεκαετία του ‘80.

Υπάρχει και αυτή η ημερομηνία της 9^ης Μαϊου, η επέτειος της νίκης της Ρωσίας κατά των ναζί Γερμανών, που σύμφωνα με πολλούς αποτελεί το όριο της επέμβασης στην Ουκρανία και ο Πούτιν θα ήθελε συγχρόνως να «γιορτάσει» μια κάποια «νίκη» στην Ουκρανία.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η ρωσική εισβολή λήξει μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Μαϊου. Και ας υποθέσουμε ότι η Ρωσία θα μπορεί να πανηγυρίσει κάποια «νίκη», κάποια επικράτηση στην περιοχή του Ντονμπάς – αν και ούτε καν αυτό δεν είναι βέβαιο, με την ανεπάρκεια των ρωσικών στρατευμάτων στις μάχες. Γι αυτό και έχουν εγκαταλείψει τις μάχες και εξασκούνται στην σκοποβολή με πυραύλους και ρουκέτες από μακριά, πλήττοντας αδιακρίτως στρατιωτικούς και αστικούς στόχους.

Συγχρόνως με την όποια «νίκη» στο Ντονμπάς, θα αποκαλυπτόταν το μέγεθος του δράματος στην ισοπεδωμένη Μαριούπολη, με εικόνες που μάλλον θα σοκάρουν τον κόσμο και θα πιστοποιήσουν το αποτρόπαιο πρόσωπο αυτών που αποφάσισαν την επέμβαση, δηλαδή του Πούτιν.

Η ρωσική κυβέρνηση θα κάνει ότι μπορεί για πανηγυρίσει το όποιο αποτέλεσμα στην Ουκρανία, που ας υποθέσουμε θα είναι ένα νέο φιλορωσικό καθεστώς στο Ντονμπάς και ας υποθέσουμε θα υπάρξει και κάποια συμφωνία για κάποιου είδους ουδετερότητα της Ουκρανίας, για την οποία οι Ουκρανοί θα ζητήσουν και θα λάβουν εγγυήσεις από τρίτες δυνάμεις, που θα μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια της Ουκρανίας σε περίπτωση που η Ρωσία επιχειρήσει στο μέλλον κάποια άλλη επέμβαση.

Ο Πούτιν εσωτερικά με τον εαυτό του μπορεί να αισθάνεται κάποια ικανοποίηση, γιατί παρά τα όσα έχουν λεχθεί για τους λόγους της επέμβασης, ο κύριος λόγος που είχε ο Πούτιν δεν ήταν ούτε τα προβλήματα των ρωσόφωνων στην νοτιοανατολική Ουκρανία, ούτε οι ναζί, ούτε το ΝΑΤΟ. Ο μόνος δικός του λόγος ήταν η επαναστατική διάθεση των Ουκρανών στα γεγονότα της πλατείας Μεϊντάν του Κιέβου στο τέλος του΄13 με αρχές του΄14. Γιατί το μόνο πράγμα που φοβούνται οι δικτάτορες είναι το να ακούγεται η ιαχή «ελευθερία» και «επανάσταση» και εκείνο που φοβόταν κυρίως ο Πούτιν ήταν η εμφάνιση μια ελεύθερης κοινωνίας με δυτικό τρόπο ζωής, με δημοκρατία και ελεύθερες συναλλαγές, σε ένα κράτος στα σύνορα της Ρωσίας. Που θα μπορούσε εύκολα να επηρεάσει τους Ρώσους που εδώ και κάποια χρόνια ζουν σε ένα καθεστώς που θυμίζει Σοβιετική Ένωση, με τους ηγέτες της αντιπολίτευσης είτε δολοφονημένους, είτε στην φυλακή. Το ζητούμενο για τον Πούτιν ήταν να ισοπεδώσει κάποιες πόλεις της Ουκρανίας, όπως έκανε και στο Γκρόζνι της Τστσενίας, όπως έκανε και στο Χαλέπι της Συρίας. Αυτός είναι ο τρόπος του.

Αντικειμενικά όμως το τέλος του πολέμου θα βρει απλώς τον Πούτιν να έχει εξασφαλίσει κάποιον χερσαίο διάδρομο μέχρι την Κριμαία, ενώ η Ουκρανία θα έχει εγγυημένη την ασφάλεια της από δυτικές δυνάμεις.

Συγχρόνως το ΝΑΤΟ που εδώ και χρόνια είχε τελείως χαλαρώσει θα βρίσκεται αναζωογονημένο και με έντονη παρουσία σε χώρες περιμετρικά της Ρωσίας.

Οι οικονομικές κυρώσεις θα έχουν αρχίσει να γίνονται ιδιαίτερα εμφανείς στην καθημερινότητα των Ρώσων.

Και μπορεί ο Πούτιν να μην ενδιαφέρεται για τον ρωσικό λαό, αλλά μαζί με τον λαό οι ομόκεντροι κύκλοι εξουσίας γύρω από τον Πούτιν που επί είκοσι χρόνια τώρα ξεκοκάλιζαν την περιουσία της χώρας,  θα διαπιστώσουν ότι έχουν χάσει το μεγαλύτερο μέρος ή και όλη την περιουσία τους, που ήταν κρυμμένη σε Τράπεζες του εξωτερικού.

Αναγκαστικά ο Πούτιν για να αντιμετωπίσει τις δυτικές κυρώσεις θα στραφεί στην Κίνα. Αλλά η Κινά είναι μεγάλη και η Ρωσία είναι μικρή (εκτός από το μ΄λεγεθος της που είναι τεράστιο, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του άχρηστα ). Η πιο πιθανή κατάληξη είναι η Ρωσία να γίνει υποτελής της Κίνας.

Σίγουρα αυτό δεν το είχε στο μυαλό του ο Πούτιν όταν ξεκινουσε την εισβολή και σαν κατάληξη δεν είναι και το καλύτερο που μπορεί να σου τύχει.

Ήδη εδώ και καμιά δεκαριά μέρες ο Πούτιν δεν ελέγχει απολύτως όσα γίνονται στις τάξεις του στρατού και στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, ούτε καν και όσα γίνονται στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους Ουκρανούς και τους Ρώσους.

Ο ίδιος απομονωμένος καθώς είναι εδώ και χρόνια, έχει φτιάξει γύρω του έναν κύκλο ασφαλείας, περιστοιχισμένος από μια έμπιστη φρουρά.

Συγχρόνως πολλά άτομα από το στενό περιβάλλον των συμβούλων του, είτε έχουν εξαφανιστεί είτε βρίσκονται υπό περιορισμό.

Ο κύκλος της αμφισβήτησης του Πούτιν έχει ήδη αρχίσει στο πλέγμα εξουσίας της Ρωσίας.

Όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν αρχίσει η αμφισβήτηση, αρχίζουν και οι εκκαθαρίσεις, προκειμένου αυτός που κρατάει την εξουσία στα χέρια του, να μπορέσει να την διατηρήσει.

Και όσοι βρίσκονται γύρω από τον Πούτιν γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή, είτε δίκαια είτε άδικα, μπορεί και να βρεθούν στο στόχαστρο του.

Ο ίδιος ο Πούτιν γνωρίζει πολύ καλά το πώς βρέθηκε στο κεφάλι της εξουσίας στην Ρωσία μέσα από το κύκλωμα των πρακτόρων της KGB και πως για τους ίδιους εκείνους τους ανθρώπους και για τους διαδόχους τους, ο ίδιος τους επόμενου μήνες θα αποτελεί μια liability που τους παρέσυρε σε μια οδυνηρή περιπέτεια της οποίας το τέλος δεν γνωρίζει κανείς.

Τους επόμενους μήνες το Κρεμλίνο θα ζει σε ένα καθεστώς τρόμου, όπου κανείς δεν θα ξέρει ποιος επιβουλεύεται ποιον. Και ο τελευταίος θα κλείσει την πόρτα, όπως λένε και οι μάγκες.

Σε περίπου έξι μήνες ο Πούτιν θα συμπληρώσει τα 70 του χρόνια και αν και ακόμη διατηρείται σχετικά ακμαίος, ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά του, είναι μια «κατηφόρα» και για τις βιολογικές και για τις πνευματικές του δυνάμεις. Και σίγουρα αυτό δεν είναι ευχάριστο για ένα άνθρωπο που επί 22 χρόνια βρίσκεται στο τιμόνι μιας υπερδύναμης.

Τόσο η εξουσία όσο και η δόξα και το χρήμα μπορεί να κάνει κάποιους να αισθανθούν ότι είναι «αθάνατοι».

Αλλά κανείς δεν είναι αθάνατος.

“All things must pass” όμως όπως έλεγε και ο Τζορτζ Χάρισον…