Σήμερα το πρωί ξύπνησα σχετικά νωρίς. Γύρω στις 7:30. Τον τελευταίο καιρό δεν ξυπνάω νωρίς. Πέφτω το βράδυ να κοιμηθώ, μπορεί και να με πάρει λίγο ο ύπνος ή κάτι σχεδόν σαν ύπνος και μετά συνήθως ξυπνάω. Το μυαλό μου είναι τελείως καθαρό, δεν νυστάζω καθόλου και μ` αρέσει να βλέπω ταινίες μεσ` το βράδυ.Είναι ωραία η νύχτα όταν το μυαλό σου είναι καθαρό. Συχνά το μυαλό μου φεύγει και από την ταινία που βλέπω και ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο, αφήνομαι σ` έναν κόσμο μυστήριο, που δεν έχει σχέση μ` αυτά που συμβαίνουν εδώ. Πιθανόν αυτά αναζητάει το μυαλό μου μέσα στη νύχτα. Ίσως γιατί δεν προλαβαίνω να μπω σ` αυτό το twilight στην διάρκεια της ημέρας.Το μυαλό αναζητάει αυτό που σαν τις σειρήνες ή σαν την Σκύλλα και την Χάρυβδη, σε καλεί μακριά. Η πραγματικότητα είναι αυτό που είναι. Δεν έχει απαντήσεις όμως που να είναι επαρκείς. Οι απαντήσεις δεν βρίσκονται εδώ. Βρίσκονται κάπου "αλλού". Που βρίσκεται το "αλλού"; Και πως πάει κανείς "εκεί"; Μόνο με έναν τρόπο...

Η αναζήτηση του "εκεί" όμως, έχει σαν αποτέλεσμα να κοιμάμαι γύρω στις 4,5 ή 6 το πρωί. Κι αυτό έχει σαν δεύτερο αποτέλεσμα να ξυπνάω γύρω στις 9:30.

Δεν μ` αρέσει αυτό. Είχα συνηθίσει να ξυπνάω γύρω στις 7 και να βγαίνω έξω νωρίς για καφέ. Και ώσπου να πάει 10 είχα ήδη προλάβει να καταλάβω την ημέρα. Τρέχει και γρήγορα ο χρόνος τα τελευταία χρόνια. Εκεί που είναι 10 το πρωί ώσπου να το καταλάβεις είναι 2 το μεσημέρι και ξαφνικά βρίσκεσαι στις 8 το βράδυ. Η αλλαγή της αντήχησης Schuman έχει αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο.

Σήμερα λοιπόν το πρωί που ξύπνησα νωρίς, έψαχνα να βρω κάτι στο ίντερνετ και έπεσα πάνω σε μια συνέντευξη μου λίγο παλιότερη, πριν από κάπου 3 χρόνια, δεν θυμάμαι ακριβώς και εκεί έπεσα και πάνω σε μια φωτογραφία μου που δεν την είχα ξαναδεί. Αυτήν που έβαλα στο εξώφυλλο. Δεν θυμόμουν ούτε την ώρα που την βγάζαμε, ούτε και όταν την είδα δημοσιευμένη. Προφανώς και την είχαμε βγάλει, αυτό δεν το θυμόμουν καθόλου, πιθανόν να ήταν ένα στιγμιαίο κλικ του φωτογράφου που να μην το είχα αντιληφθεί. Αλλά δεν την θυμόμουν ούτε και δημοσιευμένη, παρ` όλο που 99% την είχα δει όταν δημοσιεύτηκε. Γιατί το μυαλό μου "διέγραψε" αυτήν την φωτογραφία και δεν "διέγραψε" τις υπόλοιπες;

Και έτσι το μυαλό μου πήγε πάρα πέρα. Γιατί από όλες τις εμπειρίες της ζωής μας, παρ` όλο που κάπου είναι καταγεγραμμένες στην πληρότητα τους, το μυαλό συγκρατεί έντονα μόνο κάποιες από αυτές, σαν να τις έχει υπογραμμίσει; Γιατί κάποιες αναμνήσεις μας κρύβονται βαθιά στα "συρτάρια" του μυαλού μας και κάποιες άλλες παραμένουν στην επιφάνεια και τις θυμόμαστε αρκετά έντονα, χωρίς να είναι πάντα ιδιαίτερα σημαντικές;

Πήγα αρκετά πίσω έτσι από περιέργεια. Ποια ήταν η πρώτη μου ανάμνηση; Φυσιολογικά οι πρώτες αναμνήσεις, εκτός κι αν έχει συμβεί κάτι που να το ανατρέπει πρέπει να είναι από την μητέρα μας και ίσως κάποια στιγμή αργότερα από τον πατέρα μας. Όταν όμως έψαξα τις δικές μου αναμνήσεις, είδα ότι δεν ήταν έτσι. Οι γονείς μου δεν ήταν "καταγεγραμμένοι" στην ανάμνηση, αλλά υπήρχαν "κάπου" χωρίς να φαίνονται. Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι δυο αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποια είναι πριν και ποια μετά. Η μία από αυτές είναι στην αυλή του σπιτιού που μέναμε τότε, όπου συνήθως μαζευόμασταν πολλά παιδιά και παίζαμε. Υποθέτω πως πρέπει να ήμουν γύρω στα δύο περίπου χρόνια μου, παίζαμε με μια πιτσιρίκα της γειτονιάς, εγώ τσουλούσα μια ρόδα ποδηλάτου που υποτίθεται ότι ήταν το αυτοκίνητο  μου, όταν η πιτσιρίκα δίπλα μου, μου έκοψε το χέρι με ένα γυαλί που κρατούσε, είτε κατά λάθος, είτε επίτηδες, δεν θυμάμαι. Έχω ακόμα την ουλή ανάμεσα στον αντίχειρα και στο δείκτη του δεξιού χεριού. ΄Εχει παραμείνει άραγε η ανάμνηση από μόνη της ή την θυμάμαι επειδή μου την θύμιζε η ουλή στο χέρι μου;

Η δεύτερη ανάμνηση, χωρίς να θυμάμαι αν προηγείται χρονικά, είναι κάποια καινούργια παπούτσια που μου είχαν αγοράσει. Οι γονείς μου υπάρχουν σαν "φόντο" της ανάμνησης αλλά όχι η εικόνα τους. Θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί από τα καινούργια μου παπούτσια και τα κοιτούσα πολλή ώρα, ώσπου στο τέλος τα έβαλα κάτω από το μαξιλάρι μου και κοιμήθηκα μαζί τους.

Υπάρχουν και δυο άλλες "αναμνήσεις", αλλά πιθανόν και να μην είναι δικές μου, αλλά να τις θυμάμαι, επειδή τις άκουγα συχνά στις διηγήσεις των γονιών μου. Η μια είναι σε ένα ταξί που καθόμουν στο πίσω κάθισμα και ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και άρχισα να πέφτω έξω ενώ το ταξί βρισκόταν σε κίνηση και να με αρπάζει το χέρι της μάνας μου ή του πατέρα μου. Η δεύτερη είναι από ένα αδέσποτο σκυλί που με δάγκωσε στο γόνατο και οι γονείς μου δεν μου έκαναν αντιλυσσικό εμβόλιο, γιατί ήταν αρκετά επώδυνο, μια μεγάλη ένεση στην κοιλιά και τις επόμενες μέρες είχαν την έννοια μήπως λυσσάξω. Τελικά δεν λύσσαξα  τότε. Αυτό ήρθε αργότερα.

Λίγο αργότερα το πρωί σήμερα έβαλα την ερώτηση του τίτλου στο προφίλ μου στο facebook. Και να οι απαντήσεις που πήρα: