Η μέρα ήταν βροχερή από το πρωί. Κατέβηκα στην παραλία την ώρα που ακόμη ψιχάλιζε, δίπλα στις άδειες ξαπλώστρες και περπατησα καμιά εκατοστή μέτρα πιο πέρα, εκεί που η παραλία σχημάτιζε, λίγο μεγαλύτερους αμμόλοφους. Ερημία. Κάθισα στην βρεγμένη άμμο και κοίταξα την άδεια θάλασσα  που οι αραιές σταγόνες της βροχής έκαναν την επιφάνεια της να ανατριχιάζει. Έμοιαζε με την μεγαλύτερη ιδιωτική πισίνα του κόσμου.

Στις 7 το απόγευμα το ψιχάλισμα είχε σταματήσει εδώ και ώρα. Δυο μαύρα σύννεφα στα αριστερά όπως έβλεπα, έμοιαζαν σαν απειλή βροχής που ίσως θα μπορούσε να έρθει κοντά μας αργότερα. Αλλά το ελαφρύ αεράκι είχε σταματήσει και τα σύννεφα έμεναν ακίνητα στον ουρανό. Προς τα δεξιά , προς τη μεριά της Δύσης, ο ουρανός είχε καθαρίσει και η αντανάκλαση του ουρανού πάνω στο νερό έκανε την επιφάνεια ασημένια, αφήνοντας να φανεί το τυρκουάζ που έφτιαχνε ο αμμώδης βυθός. Η αριστερή μεριά κάτω από τα σκούρα σύννεφα, έδινε προς τα εκεί ένα άλλο μολυβί χρώμα και καθώς σε κάποιο σημείο το μολυβί ενωνόταν με το ασημένιο και τυρκουάζ στα δεξιά, η επιφάνεια έμοιαζε να είναι φτιαγμένη από μέταλλο, κάτι ανάμεσα, σε μολύβι, υδράργυρο και ασήμι.

Μπήκα αργά στην μεταλλική θάλασσα και κολύμπησα είκοσι μέτρα προς τα μέσα και μετά έστριψα προς τα εκεί που ερχόταν το φως, προς τη Δύση…

Έχει κάτι αυτή η παραλία, αργά το απόγευμα, που αρχίζει λίγο πριν δύσει ο ήλιος και διαρκέι μέχρι να νυχτώσει, καμιά φορά και μέχρι να βραδιάσει τελείως. Μοιάζει με το σκηνικό που θα διάλεγα αν ήθελα ποτέ να περιγράψω κάποια εικόνα επιστημονικής φαντασίας. Το τοπία ολόκληρο μέχρι βαθιά στο πέλαγος ξεφεύγει από τα δεσμά του και μεταφέρεται σε άλλους πλανήτες. Είναι σαν να κολυμπάς σε κάποιον εξωπλανήτη μακριά στο Άλφα του Κενταύρου και στον Αστερισμό της Ανδρομέδας. Αυτά θα διάλεγα. Ίσως φταίνε τα ονόματα καθώς ο ήχος τους ηχεί ευχάριστα.

Όποτε μου δοθεί η ευκαιρία δεν σταματάω το μυαλό μου. Το αφήνω να φαντάζεται ότι θέλει. Ότι αυτά γίνονται τώρα, ή ότι αυτά γίνονται άλλοτε. Πίσω ή μπροστά στον χρόνο δεν έχει σημασία. Όσο κι αν έχω προσπαθήσει να καταλάβω τον χρόνο δεν τα έχω καταφέρει.

Όταν βγήκα από το νερό το φως της ημέρας χανόταν στα δυτικά. Δεν φτιάχνει σκιές το φως της μέρας που αργοσβήνει, αλλά αν έφτιαχνε θα πήγαιναν μακριά, μέχρι τα χαμηλά βουνά πίσω.

Κάθισα βρεγμένος στην άκρη της ξαπλώστρας και έριξα στους ώμους ένα πρασινοκίτρινο ύφασμα που μοιάζει με πετσέτα αλλά δεν είναι.

Τον κατάλαβα από το ελαφρύ ανατρίχιασμα. Είχα χρόνια..δεν ξέρω πόσα χρόνια είχα, να νιώσω το πλησίασμα του. Όταν έφυγε, τα πρώτα χρόνια με επισκεπτόταν συχνά. Σχεδόν πάντα για να μου πει ότι όλα ήταν εντάξει. Μετά, με τα χρόνια οι επισκέψεις αραίωσαν και αργότερα κατάλαβα ότι είχε φύγει μακριά. Ίσως πρέπει κάποια στιγμή να φύγουν και να πάνε μακριά. Μακριά σε δικούς μας κόσμους  ή ακόμη πιο μακριά σε άλλους κόσμους, Ή έτσι μπορεί να ήταν η δική του περίπτωση. Πάντα του άρεσε να ταξιδεύει. Μετά από κάποια χρόνια κατάλαβα ότι εκτός από το να ταξιδεύει, με κάποιο τρόπο , έστω κι έτσι από εκεί που βρισκόταν, είχε ενσωματωθεί με μένα. Είχε γίνει μέρος της ύπαρξης μου. Ήταν εν μέρει εγώ, αλλά συγχρόνως μπορούσε να είναι και όπου αλλού και ότι άλλο ήθελε. Μάλλον δεν υπάρχουν δεσμεύσεις "εκεί".

Δεν τον είδα, αλλά τον κατάλαβα καθώς η παρουσία του άρχισε να αχνοφέγγει.  Παρόλο που ήταν ακόμη διάφανος, μπορούσα να αντιληφθώ την ολόλευκη απόχρωση που έχει από τότε που έφυγε, Έχει χαρακτηριστικά που δεν είναι αυτά που είχε όσο ζούσε, αλλά ξέρω ότι είναι αυτός.

Αισθάνθηκα την φωνή του μέσα στο μυαλό μου.

-«Δείχνεις κουρασμένος» μου είπε.

-«Δεν είμαι κουρασμένος. Είμαι αδρανής» του είπα «και όταν είμαι αδρανής, κουράζομαι».

-«Κάνε κάτι» μου είπε.

-«Δεν μπορώ να κάνω κάτι. Είμαι παγιδευμένος στην αδράνεια μου. Ίσως είναι αυτή η εποχή.Δεν ήταν ώρα γι αυτό…Ήταν ώρα να βυθιστώ...Βυθίστηκα…Πήγα μακριά…και ήταν κουραστικό… ΄όχι το ταξίδι…αυτά που είδα…»

Τον αισθάνθηκα να χαμογελάει, όπως κάνουμε όταν ακούμε ένα νήπιο να λέει ανοησίες.

-«Και που πήγες;» μου είπε με την ίδια διάθεση.

-«Πήγα εκατό χρόνια πίσω και μετά πήγα εκατό χρόνια εμπρός» του είπα.

-«Ωω…και γιατί έκανες κάτι τέτοιο;»

-«Δοκίμασα να δω πως ήταν πριν έρθω και να δω πως θα είναι όταν θα έχω φύγει…»

-«Ωω…αυτό πρέπει να ήταν ιδιαίτερα συναρπαστικό…» μου είπε

Είχα την εντύπωση ότι με κορόιδευε, όπως έκανε καμιά φορά όταν ήμουν μικρός και εκείνος ήταν ο πατέρας μου, με εκείνο το ελαφρύ μειδίαμα στα μάτια. Αλλά το έκανε πάντα καλοσυνάτα. Όχι με διάθεση να με μειώσει. Αλλά με διάθεση να μου μάθει.

-«Δεν ήταν καθόλου συναρπαστικό» του είπα.

-«Δηλαδή;» με ρώτησε.

-«Δηλαδή…τίποτα. Απολύτως τίποτα. Νόμισα που θα βρισκόμουν σε περίεργους γαλαξίες, ότι θα περιπλανιόμουν σε μακρινούς αστερισμούς. Αλλά τίποτα…Σκοτάδι… Μόνο σκοτάδι…Δεν ήμουν πουθενά…ούτε πριν, ούτε μετά»

-«Και πως έκανες αυτό το συναρπαστικό ταξίδι σου, μπρος πίσω στον χρόνο;» με ρώτησε.

-«Πως να το κάνω; Στον ύπνο μου το έκανα. Δεν έχω άλλο τρόπο να ξεφύγω από τις δεσμεύσεις μου εδώ…»

-«Ναι… σωστά… είναι κι αυτό…» είπε κάνοντας τον προβληματισμένο. «Ξέχασες όμως ένα πράγμα…» συνέχισε.

-«Τι ξέχασα;»

-«Ξέχασες ότι ακόμη κι αν είχες καταφέρει να πας εκεί που λες ότι πήγες, ή μάλλον νομίζεις ότι πήγες, όταν - και αν - βρέθηκες εκεί δεν θα μπορούσες να κάνεις το ένα απαραίτητο πράγμα για να δεις που βρέθηκες…»

-«Ποιο πράγμα;» τον ρώτησα.

-«Να ανοίξεις τα μάτια σου» μου είπε «στην συνθήκη που ζεις δεν σου επιτρέπεται να ανοίξεις τα μάτια σου. Αν είχες καταφέρει να πας πίσω ή μπρος στον χρόνο, θα ήσουν εκεί σαν ένα μόριο του αέρα, κάτι που το πάει πέρα δώθε ο άνεμος, χωρίς να μπορείς να δεις, να ακούσεις ή οτιδήποτε άλλο θα σου μαρτυρούσαν οι ανθρώπινες αισθήσεις σου. Θα έβλεπες αυτό που λες ότι είδες. Δηλαδή τίποτα. Αλλά και αν έβλεπες, δεν θα έβλεπες γαλαξίες και όλα αυτά που φαντάζεσαι. Τίποτα δεν είναι έτσι όπως νομίζεις. Η πραγματικότητα που βλέπεις και που φαντάζεσαι είναι αποτέλεσμα των αισθήσεων, των περιορισμένων αισθήσεων που έχεις. Αν μπορούσες να δεις θα έβλεπες κάτι που δεν θα μπορούσες να το καταλάβεις…»

Κάθισα για λίγο σκεπτικός. Το σκοτάδι είχε πέσει και τώρα φαινόταν πιο καθαρά. Έτσι λαμπερός, όπως το είχα δει για πρώτη φορά πριν χρόνια να πετάει έξω από το παράθυρο μου. Με σχήμα ανθρώπινο…αλλά υποθέτω ότι εκεί που βρίσκεται μπορεί να πάρει ότι σχήμα θέλει… δεν δεσμεύεται από αυτά που μας δεσμεύουν…μάλλον παίρνει αυτό το σχήμα για να τον καταλαβαίνω…κάτι που μοιάζει με ανθρώπινο…

Για λίγη ώρα δεν μιλούσαμε.

-« Είναι κι άλλα που θέλω να σου πω, ή μάλλον να σε ρωτήσω»

Σηκώθηκε και βρέθηκε να ίπταται κάνα δυο μέτρα πάνω από το έδαφος.

- " Θα με ρωτήσεις " μου είπε "αλλά όχι τώρα. Τώρα θα φύγω. Αλλά θα ξανάρθω το τελευταίο βράδυ πριν φύγεις. Εδώ σ`αυτήν την παραλία..."

Έμεινε λίγο να ίπταται

- " Ωστόσο έχει καταλάβει καλά ένα πράγμα..." μου είπε.

- "Ποιο πράγμα ;" τον ρώτησα.

- " Αυτή η παραλία δεν είναι "κανονική...Είναι από αλλού...γι αυτό έρχεσαι εδώ κάθε χρόνο..."

Έμεινε λίγο να ίπταται. Και μετα έφυγε ψηλά προς τα πάνω...