“Μπήκα μέσα στο βιβλιοπωλείο και ανέπνευσα εκείνο το άρωμα χαρτιού και μαγείας που, περιέργως, κανένας ποτέ δεν σκέφτηκε να εμφιαλώσει”, έχει πει ο Ισπανός συγγραφέας Κάρλος Ρουίθ Θαφόν.  Κι όμως αυτά τα λόγια με εκφράζουν σε τέτοιο βαθμό, που νιώθω σαν να ειπώθηκαν από εμένα.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αναζητώ τη γνώση μέσα από τα βιβλία. Ίσως είμαι τυχερή, καθώς την εποχή που γεννήθηκα δεν κυριαρχούσε το διαδίκτυο. Θυμάμαι μετά το τέλος κάθε σχολικής χρονιάς, τη μητέρα μου να με παίρνει από το χέρι και να με οδηγεί στο μέρος που στο τότε παιδικό μυαλό μου, φάνταζε μαγικός και συνεχίζει... Εκεί όπου επιλέγαμε μαζί, δεκαπέντε με είκοσι βιβλία τα οποία θα με ταξίδευαν την περίοδο των καλοκαιρινών μου διακοπών,  σε άλλες εποχές, σε άλλες ζωές, δίνοντάς μου την ευκαιρία να εξελίξω τα όνειρα και τη φαντασία μου.

Σήμερα, που τα χρόνια έχουν περάσει και οι ρόλοι άλλαξαν, παίρνω τα δικά μου παιδιά από το χέρι για να επιλέξουμε βιβλία στο βιβλιοπωλείο. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Το μαγικό είναι ότι όσες φορές και να διαβάσεις ένα καλό βιβλίο, πάντα κάτι νέο έχει να σου πει. 

Στην περίοδο του lockdown και όχι μόνο, είναι ευκαιρία να κάνουμε μια στροφή προς τα βιβλία. Δεν έγινε άλλωστε τυχαία το άνοιγμα των βιβλιοπωλείων αυτήν την περίοδο. 

Σκέφτηκα, λοιπόν, να ξεκινήσουμε μια νέα στήλη στο klik αφιερωμένη στα βιβλία που έχουν τη δύναμη ακόμα και να θεραπεύσουν την ψυχή. Φτάνει μόνο να τα αγαπήσουμε...

Ο εξαίρετος συγγραφέας, κ. Άρης Σφακιανάκης εγκαινιάζει αυτήν τη στήλη. Ας δούμε τι έχει να πει στο #book_therapy.

Ένα κορίτσι με έσπρωξε σε αυτό το άθλημα όταν διέκρινε στα ραβασάκια που της έστελνα μια φλέβα λογοτεχνικά. Αργότερα με παράτησε για έναν ινστρούχτορα του ΠΑΣΟΚ.

Πηγή έμπνευσής μου μέχρι πρότινος ήταν η ζωή μου. Κάποτε βαρέθηκα να γράφω για τον βίο μου (προφανώς τέλειωσαν οι περιπέτειες) και το έριξα στο ιστορικό μυθιστόρημα.

Μιλήστε μας για το τελευταίο σας έργο. Ποιο είναι το μήνυμα ή τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε μέσα από αυτό; Ποια γεύση θέλετε να μείνει στους αναγνώστες που θα το διαβάσουν; 

Το τελευταίο μου μυθιστόρημα έχει να κάνει με τον Καποδίστρια. Τα τρία του χρόνια στην Ελλάδα ως Κυβερνήτης, για την ακρίβεια. Με ενδιέφερε να αποτυπώσω την εποχή και ταυτόχρονα τις παθογένειές της. Αλλά για να μην πλήξει ο αναγνώστης χρειάστηκε να ζωντανέψω έναν ήρωα που σφύζει από ζωή.

Στην εποχή της τεχνολογίας,  όπου κυριαρχούν τα τάμπλετς και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, πόσο εύκολο είναι το βιβλίο να έχει θέση στη ζωή των σημερινών παιδιών;

   Τυχαίνει οι νέοι που γνωρίζω να διαβάζουν. Βέβαια, αναφέρομαι στην κόρη μου. 

   "Η ζωή κάθε ανθρώπου, ειπωμένη αληθινά, είναι ένα μυθιστόρημα." έχει πει ο Ernest Hemingway. Θα ήθελα να σχολιάσετε.

   Προσυπογράφω παντοιοτρόπως. Αυτό ακριβώς έκανα στα πρώτα μου βιβλία. Το θέμα -και η δυσκολία- είναι να πεις την αλήθεια.

Ο Marcel Proust είχε πει ότι «ας είμαστε ευγνώμονες για τους ανθρώπους που μας κάνουν χαρούμενους, είναι οι γοητευτικοί κηπουροί που κάνουν την ψυχή μας να ανθίζει.» Εσείς  έχετε νιώσει αυτήν την ευγνωμοσύνη από ανθρώπους που έχετε έρθει κοντά ;

   Οι γονείς μου, οι συγγραφείς που διάβασα, οι γυναίκες που αγάπησα είναι εκείνοι που στόλισαν τον βίο μου. Αν άξιζε η ζωή που έζησα, το χρωστώ σ’ εκείνους.

«Στα σημαντικά ζητήματα της ζωής είμαστε πάντα μόνοι.»είναι η ρήση του συγγραφέα Henri Frederic Amiel. Συμφωνείτε;

   Αν εννοεί την γέννηση και τον θάνατο, τότε ναι, συμφωνώ. Διαφορετικά δεν νιώθω καθόλου μόνος –φτάνει να βάλω τους εαυτούς που κρύβονται μέσα μου κι έχω κιόλας μια χορωδία.

«Οι άνθρωποι μπορεί να μη θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες, αλλά πάντα θα θυμούνται πώς τους έκανες να αισθανθούν»έχει πει η Maya Angelou. Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση που σας έρχεται στο μυαλό από μια όμορφη και μια δυσάρεστη κίνηση τρίτων, που σας προκάλεσε έντονα συναισθήματα;

   Θυμάμαι το δυσάρεστο σοκ που ένιωσα όταν άκουσα: «Είμαι έγκυος» από εκείνη που θα παντρευόμουν (αναγκαστικά) τρεις μήνες αργότερα και την ευχάριστη έκπληξη όταν πήρα στα χέρια μου το άρτι γεννηθέν βρέφος που έμελλε να γίνει ένα όμορφο και δημιουργικό  κορίτσι.

«Δεν πειράζει να διστάζεις, αν μετά προχωράς μπροστά»είπε κάποτε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. Υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή σας που λυγίσατε αλλά καταφέρατε να προχωρήσετε; Aν ναι, τι σας έδωσε τη δύναμη να συνεχίσετε;

 Λέει το Ταλμούδ, «Αν δεις ωραίο δέντρο, μη σταθείς, συνέχισε το δρόμο σου». Αυτό κάνω.

«Όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά, δεν γερνάει ποτέ»πίστευε ο Κάφκα. Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να διατηρήσουν ακμαίο το μυαλό και την ψυχή;

   Η γυμναστική –και στα τρία επίπεδα: σώμα, νους, ψυχή.

“Πάντα θα’ ναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει” γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο “Παράπονό του”. Υπάρχει, πιστεύετε, δεύτερη ζωή, ή ευκαιρία να ζήσουμε κάποια πράγματα από την αρχή;

   Πιστεύω ακράδαντα ότι η ζωή είναι ένα διαρκές ταξίδι. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σ’ έναν σταθμό που λέγεται πλανήτης Γη. Προσωπικά, ανυπομονώ για τον επόμενο σταθμό –χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα αυτοκτονήσω αύριο κιόλας.

«H ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο- ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανο, ένα φτωχικό μαγκαλάκι, η βουή της θάλασσας. Τίποτα άλλο.»έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης. Τι είναι για εσάς ευτυχία;

Ευτυχία για μένα είναι ένα μακρινό ταξίδι, ένα σπουδαίο βιβλίο, μια αγκαλιά σφιχτή.

Θα ήθελα να μου πείτε μια φράση που αγαπάτε περισσότερο από το έργο σας...

 Δεν διαβάζω ποτέ τα βιβλία μου αφότου εκδοθούν. Επομένως δεν θυμάμαι κάτι.

Ποιοι είναι οι ήρωές σας στην πραγματική ζωή;

Πάντως όχι οι λοιμωξιολόγοι.

Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

 Στα λάθη του άλλου.

«Να έχεις μια καρδιά που ποτέ δεν σκληραίνει, έναν χαρακτήρα που ποτέ δεν κουράζει, ένα άγγιγμα που ποτέ δεν πονά.» είναι τα λόγια του Ντίκενς. Πόσο συχνά συναντάμε σήμερα μια τέτοια προσωπικότητα όπως αυτή που περιγράφει;

   Ο Ντίκενς ήταν μυθιστοριογράφος. Αυτό που περιγράφει μόνο σε σελίδες βιβλίου μπορεί να βρεθεί.

 «Αν θέλεις να δοκιμάσεις τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δώστου εξουσία» έλεγε ο Λίνκολν. Συμφωνείτε μαζί του;

 Δυστυχώς. Ίσως πάλι γι’ αυτό επιδιώκει κάποιος τόσο πολύ την εξουσία –για να αλλάξει χαρακτήρα.

Πώς θα περιγράφατε τον ιδανικό αναγνώστη σας;

   Γύρω στα τριάντα, με ιδιωτικό κότερο, προσωπικό τζετ, ξανθιές πλεξούδες, μια βιβλιοθήκη σαν του κυρίου Κην στην «Τύφλωση» του Κανέτι και την αδήριτη ανάγκη να με αφήνει στην ησυχία μου ενώ θα περιδιαβάζουμε τον κόσμο.

Αν και κάθε έργο ενός συγγραφέα θα το παρομοίαζα σαν ένα λογοτεχνικό του «παιδί»- και τα παιδιά μας δεν τα ξεχωρίζουμε- υπάρχει κάποιο βιβλίο σας που το αγαπήσατε ίσως περισσότερο και γιατί ;

   Δύο είναι τα αγαπημένα μου: Το «Δεν ήξερες… δεν ρώταγες!» και το τελευταίο, «Η σκιά του Κυβερνήτη».

Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;

   Να κάνω το εμβόλιο.

 Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι άλλο για τη δουλειά, τη ζωή σας ή οτιδήποτε άλλο;

  Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση και την φιλοξενία στην θεραπευτική σας στήλη.